FILM
De zon die door de wolken breekt op een druilerige dag. Een chocolademousse na een copieuze maaltijd. Grace Kelly in Rear Window. Een zielig kijkende puppy. Een fout nummer op een overvolle dansvloer. Allemaal zaken waaraan men onmogelijk kan weerstaan. Aan dat lijstje mag nu ook Dan in Real Life worden toegevoegd: een film met de nodige gebreken, maar met een surplus aan charme. De prent plukt rijkelijk uit off-beat romantische komedies uit het verleden en draagt de waarden en normen van de typische Amerikaanse familie iets te hoog in het vaandel, maar compenseert dat met een ad rem scenario, aanstekelijke muziek en een resem goede vertolkingen. Nu de dagen alsmaar korter worden en de nachten alsmaar kouder, kan men zich geen betere film inbeelden om 's avonds samen met z'n geliefde(n), dicht tegen elkaar op de sofa, te bekijken.

Protagonist Dan schrijft columns voor een lokale krant en moet na de dood van zijn echtgenote in zijn eentje drie dochters (waarvan twee pubers) opvoeden. De jaarlijkse trip naar Rhode Island, waar de ganse familie samenkomt, zou de soms broze relatie tussen Dan en zijn dochters wat moeten verlichten. Of dat dit jaar het geval zal zijn, is nog maar zeer de vraag, aangezien de columnist heel wat onverwachte kopzorgen heeft. Niet alleen ligt hij in de clinch over pubervriendjes en rijlessen met zijn oudste kinderen, hij krijgt ook te horen dat zijn schrijfsels misschien nationeel gepubliceerd zullen worden. Als klap op de vuurpijl is hij verliefd geworden op de enigmatische Marie na een korte ontmoeting in een boekhandel. Groot is bovendien Dans verbazing wanneer Marie op het familiefeest opdaagt... als de nieuwe vriendin van zijn broer. Dat is een streep door Dans rekening en het gooit zijn leven overhoop.
De premisse van Dan in Real Life mag dan niet bijster origineel zijn - ook de ontknoping kleurt trouwens mooi binnen de lijntjes - door de oprechtheid waarmee de makers het verhaal presenteren, is deze productie meer geworden dan een gemiddelde filmworp. De prent doet denken aan het soort films waar Lasse Halström een tijd lang het patent op had: conform de noden van een Hollywood-feelgoodfilm, maar eigenzinnig genoeg om je mee te sleuren in een golf van ongebreideld enthousiasme. Het scenario van Pierce Gardner (met hulp van regisseur Peter Hedges) houdt er een stevig tempo op na en bevat een aantal leuke vondsten. Die zijn niet allemaal geloofwaardig - een geforceerde douchescène spant de kroon - en breken ook geregeld de stuwkracht van het script, maar lovenswaardig is dat ze nimmer in een andere film lijken thuis te horen dan in Dan in Real Life. De minder geslaagde momenten worden overigens perfect opgevangen door Sondre Lerche's nostalgische songs en aanstekelijke muziekscore. Een ander hoogtepunt is de inclusie van Pete Townshends Let My Love Open the Door in een scène die als katalysator voor het derde bedrijf fungeert.

Dan in Real Life is bovendien op de maat geschreven van de acteurs. Steve Carell blijft de goede rollen aan elkaar rijgen de laatste jaren - als we Evan Almighty even met de mantel der liefde bedekken tenminste - en zijn Dan Burns is net het soort charmante loser waar we als kijker maar niet genoeg van krijgen. Carell kan op een meesterlijke manier en louter met de blik in zijn ogen het leed uitdrukken van een geknakt hart. Tegenspeelster Juliette Binoche is op haar extravagante best als Marie: het type vrouw waarop iedereen spontaan verliefd zou worden. De Amerikaanse komiek Dane Cook is niet honderd procent geloofwaardig als haar vriend, maar brengt het er stukken beter van af dan in zijn andere films. De nevenrollen worden stuk voor stuk ingevuld door rasacteurs, van Dianne Wiest tot Amy Ryan en John Mahoney. Een veredelde cameo is voor Emily Blunt en zij steelt op vijf minuten tijd volledig de show met een beklijvende en sexy performance.

Wat Dan in Real Life uiteindelijk tot zo'n aangename film maakt, zijn echter niet de acteerprestaties, de muziek of het scenario. Het oog voor levensechte situaties en emoties is de sleutel tot het succes. Die worden weliswaar met een licht overdreven Hollywood-sausje geserveerd, maar de puurheid van het gerecht zindert hoe dan ook na op je tong. Doorgaans ben ik er geen voorstander van om formules voor films ad infinitum te kopiëren, maar mochten er ieder jaar een aantal prenten uitkomen die het recept van Dan in Real Life na-apen, dan denk ik dat ik 24 uur op 24 met een gelukzalige glimlach op het gelaat zou rondlopen.
BEELD EN GELUID
De beeld is niet bepaald van referentiekwaliteit, maar het beantwoordt aan de eisen die je van een recente release mag verwachten. De korrel is iets grover, maar dat past bij de charme van de film. Kleuren worden goed weergegeven, het contrast is degelijk en de scherpte is dik in orde. De achterste speakers komen weinig aan bod op de DD 5.1-track, maar de dialogen zijn steeds helder en verstaanbaar, terwijl de muziek een stevige bijdrage levert aan de dynamiek van het audiospoor.

EXTRA'S
Naar aloude RCV-gewoonte krijg je alleen een stel cross-promotionele trailers voor de kiezen wanneer de schijf opstart.

CONCLUSIE
Dan in Real Life is geen wereldschokkende film, maar kwijt zich zo oprecht van zijn taak dat je niet anders kan dan volledig meegaan in de plot. Prima acteerprestaties, een coherent en vaak spitsvondig script en massa's ouderwetse charme maken de prent onweerstaanbaar. Beeld en geluid zijn oerdegelijk, maar een bonussectie ontbreekt.