FILM
Het is belachelijk hoeveel mensen zich nog altijd laten leiden door acteurs om te bepalen of een film waarschijnlijk goed of slecht is. Zit Meryl Streep in de prent? Dan kan het niet slecht zijn. Jean-Claude Van Damme? Al heel wat riskanter. Er zit een minuscule grond van waarheid in die beweringen, maar het blijft een feit dat hoe goed de acteurs ook zijn, ze een zinkend schip nooit zullen kunnen redden. Een uitmuntend voorbeeld hiervan is The Lodger, een nieuwe thriller gebaseerd op het gelijknamige boek dat ooit de inspiratie was voor Alfred Hitchcocks grote doorbraak. The cast van The Lodger bulkt van de prima acteurs: de steeds betrouwbare Alfred Molina, karakteractrice Hope Davis, huidig tv-ster Simon Baker en twee meesters van de ondersteunende rol: Philip Baker Hall en Donal Logue. Kan niet mis gaan, zou de doordeweekse filmkijker zeggen, gebaseerd op het oeuvre van de spelers. Kan wel mis gaan, helaas, want The Lodger is een hoop troep die nog net bekijkbaar blijft maar een wrange nasmaak achterlaat.

De plot herneemt grotendeels het verhaal uit het boek van Marie Belloc Lowndes, maar verplaatst de actie van Victoriaans Londen naar West Hollywood anno 2008. Daar heeft een sadistische moordenaar het gemunt op hoertjes. Hierbij laat hij zich schijnbaar inspireren door het werk van Jack The Ripper 120 jaar eerder. Ook rechercheur Chandler Manning valt dit op en hij werpt zich met zoveel overgave op de zaak dat zijn collega's - en een rivaal van de LAPD - zich beginnen af te vragen of hij niet nauwer betrokken is bij de moorden dan hij wil toegeven. Enkele straten verder neemt de labiele Ellen inmiddeld de huurder uit de titel in huis. Wanneer die erg op zijn privacy blijkt te staan en op mysterieuze wijze steeds afwezig is als er weer een moord op een hoertje gebeurt, groeit bij Ellen het vermoeden dat de huurder wel eens de Jack The Ripper-copycat kan zijn.

In 1926 maakte Alfred Hitchcock optimaal gebruik van het grimmige Londense klimaat - de ondertitel van zijn Lodger was toepasselijk A Story of the London Fog - om het verhaal van de man die al dan niet Jack The Ripper is boordevol suspens te stoppen. David Ondaatje, regisseur van deze moderne versie, heeft dat voordeel niet. Los Angeles mag dan een morele poel des verderfs zijn, de stad ziet er weinig bedreigend uit in deze film. De regie slaagt er bovendien op geen enkel moment in om de spanning alsnog op te drijven omdat Ondaatje zich laat gaan in onnodige gimmicks en hommages. Een beetje een slimmerik zou de onvermijdelijke vergelijking met Hitchcock speciaal uit de weg gaan, maar deze regisseur geeft voortdurend knipoogjes naar bekende sènes uit Spellbound, Vertigo en Psycho. Het zijn momenten die onnodig de aandacht afleiden van de kern van het verhaal en symptomatisch blijken voor Ondaatjes stijl. De cineast speelt immers om de haverklap met arty farty kadrages, time lapse photography en aan de acteurs vastgebonden camera's, zodat het verhaal geen ruimte krijgt om te ademen.

Even verstikkend werken de peformances in The Lodger. Alfred Molina kan doorgaans weinig verkeerd doen, maar zet hier een van de minst geïnspireerde vertolkingen uit zijn carrière neer. Je vraagt je bovendien af wat hij in de eerste plaats zag in een rechercheursrol die hem eerder een speelbal van het lot maakt dan een ingenieuze speurder. De sprent voldoet daarenboven aan alle clichés door Molina op te zadelen met een jonge, onervaren collega - een onopvallende Shane West - die al dan niet de Griekse beginselen is toegedaan en daarop steevast wordt aangesproken. Hope Davis probeert wanhopig diepgang te geven aan het kartonnen karakter van de getormenteerde huisbazin, maar hij bereikt daarmee louter een lachwekkend effect, terwijl de personages die vertolkt worden door Donal Logue en Philip Baker Hall net zo goed door de betere amateurvertolker ingevuld konden worden. Simon Bakers optreden als de huurder is niet zozeer mysterieus dan wel nagenoeg onzichtbaar.

Of het überhaupt een goed idee was een van de grote klassiekers uit het oeuvre van de grootste regisseur aller tijden een nieuwe invulling te geven, is op zich al een vraag die de makers zich hadden moeten stellen. Maar als je dan nog eens zelf de vergelijking opzoekt en het scenario zodanig generisch herschrijft dat het nauwelijks zou opvallen als aflevering van de eerste de beste zondagavondcrimi - tenzij in negatieve zin - dan verdien je met alle zonden Israëls overladen te worden. The Lodger is dan ook een film geworden waarvan je je ogen om alle verkeerde redenen niet kan afhouden. Het enige pluspunt is dat je meteen na de eindgeneriek zin hebt om het origineel nog eens in de dvd-speler te stoppen en te beseffen dat een 83 jaar oude film nog probleemloos de vloer kan aanvegen met een prent uit 2008.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze film is degelijk, maar springt er zeker niet uit. Opvallend is vooral een doffe schijn die over de beelden hangt, waardoor alles er net niet scherp of kleurig genoeg uitziet. De korrel van de print is bovendien behoorlijk grof voor een recente film, hoewel dit ook met artitieke intenties of het lage budget te maken kan hebben. De soundtrack benut de boxen niet optimaal maar klinkt altijd helder dankzij een goede mix. Wel ontbreekt het de track aan diepgang, waardoor je nooit helemaal in de wereld op het scherm kan stappen.

EXTRA'S
9 Deleted Scenes (7 min.) dragen compleet niks bij aan de film en zijn dus terecht uit de prent geknipt. Beyond The Shadows (17 min.) geeft ondanks de veelbelovende titel weinig inzicht in het tot stand komen van The Lodger. Wanneer één derde van zo'n making of aan kostuums en decors gewijd is, voel je de bui natuurlijk al hangen. Afrondend bevat de schijf enkele Cross-promotionele Trailers.

CONCLUSIE
The Lodger probeert het verhaal van Hitchcocks doorbraakfilm te updaten naar het heden, maar faalt jammerlijk. De prent is niet meer dan een veredelde tv-film waarin plot noch personages geloofwaardig hoeven te zijn. Beeld en geluid zijn degelijk van kwaliteit, maar de bonussectie is een sof.