Ook al dreigt de carrière van Jim Carrey in hetzelfde doodlopende straatje als die van Eddie Murphy te eindigen is Yes Man een bewijs dat deze komiek meer in zijn mars heeft dan alleenl wat gekke bekken trekken. Niet dat de film een hoogvlieger is, laat staan dat Yes Man tot zijn beste kunnen behoort, maar toch geeft deze komedie de kijker een heerlijk gevoel zonder dat de geeuwspieren worden gekieteld. Carl Allen (Jim Carrey) is een azijnpisser eerste klas die erom bekend staat steeds neen te antwoorden als iemand hem om een gunst vraagt. In Hollywood is echter alles mogelijk en zo verandert de chagrijnige bankbediende in een slappe dweil die op alles ja zegt. Deze gedaanteverwisseling komt tot stand als onze held op één of ander seminarie belandt waar hij een contract afsluit met ene Terrence (Terrence Stamp); hij wordt daardoor immers verplicht om alles te aanvaarden wat hem in de schoot geworpen wordt. Voor hij het wel en goed beseft, beleeft hij de meest hachelijke avonturen die een mens maar bedenken kan. Zo laat hij zich overhalen tot bungeespringen of schenkt hij zijn geld weg aan de eerste de beste dakloze die zijn pad kruist. Maar de grootste verandering in zijn leven is zonder meer de komst van Allison (Zooey Deschanel). Deze zwartharige schone is naast vrijwilligster in allerlei liefdadigheidsorganisaties ook de zangeres van het niets beduidende rockgroepje Munchausen by Proxy.
 

 

Zoals het scenario laat vermoeden merkt Carl vrij gauw dat op alles ja antwoorden niet bepaald het beste is wat een mens zich kan dromen. Net zoals vele van de Carrey-films bezit deze Yes Man een ongeloofwaardig en vrij infantiel scenario, maar Carrey zou Carrey niet zijn mocht hij er niet goed mee wegkomen. Dit gezegd zijnde kunnen we ons niet van het gevoel ontdoen dat we stilletjes aan uitgekeken zijn op de komische talenten van Carrey, want het lijkt er meer en meer op dat hij in herhaling valt.  Van regisseur Peyton Reed (Down With Love, The Break Up) moet je ook geen regiewonderen verwachten, toch is Yes Man een goed ingeblikte Hollywood-komedie. Niks minder, maar vooral ook niks meer.

Op het geluid valt weinig aan te merken, want veel actiescènes die je speakers doen knallen, op een achtervolgingsscène met een Ducati na, komen hier niet voor. De achtergrondgeluiden klinken  zuiver, de muziek staat mooi in balans met de dialogen. Het beeld is realistisch, nooit te fel belicht en ook al zijn sommige donkere scènes iets te onduidelijk, toch valt daar niks op aan te merken. Wat je zeker niet kan zeggen over de extra’s die het vaak moeten doen met een wazig beeld en die zo slordig zijn dat je de neiging hebt om ze links te laten liggen.


EXTRA'S