Ruim 9 uur (en evenveel afleveringen) later is Morgans plannetje definitief mislukt, maar omdat Arthur haar leven spaart ten koste van dat van kloosterzuster Sybil - die de schuld voor de intriges op zich neemt – krijgt Morgan een nieuwe kans om haar halfbroer uit de weg te ruimen. Doch dat is stof voor het tweede seizoen dat er nooit is gekomen, want de concurrentie in dit genre was in de periode 2011-12 bijzonder hard met seizoen 1 en 2 van Game of Thrones en met het eerste seizoen en de prequel van Spartacus, waardoor de kijkcijfers van Camelot ondermaats bleven. De eerlijkheid gebiedt ons evenwel om daaraan toe te voegen dat de beide bedenkers van de serie, Chris Chibnall (Torchwood, 2006) en Michael Hirst (The Tudors, 2007-2008) er nauwelijks in slagen om een beklijvend verhaal te vertellen. De eerste helft van de serie kan er nog mee door, maar halfweg wordt het gauw duidelijk dat er nog alleen meer van hetzelfde kan volgen en bijgevolg slaat de verveling keihard toe. Wij hebben het 10 afleveringen lang uitgehouden, maar vanaf aflevering acht was het echt wel hard labeur.
Het probleem met Camelot is dat men een vrij simpel verhaaltje over een ontelbaar aantal seizoenen poogt uit te spreiden, maar jammer genoeg slagen de makers er niet in om voor zinvolle, laat staan spannende opvulling te zorgen. De lange verhaallijn over Morgans pogingen om Arthur van de troon te stoten overheerst op de andere verhaallijnen, maar ze biedt geen verrassingen en naar de afloop ervan hoef ze zelfs niet te raden. Het hele gedoe met zwarte magie vinden 14-jarigen misschien boeiend, hier is het niet meer dan een zwaktebod om een aantal moeilijke kronkels in het scenario op een makkelijke manier te omzeilen. Oké, de hele Arthur-saga mag dan niet meer zijn dan bijeengeveegde fictie uit verschillende tijden en evenveel geografische plaatsen, dat neemt niet weg dat er manier te bedenken zijn om het toevoegen van magie acceptabel en geloofwaardig te maken. Trouwens wat toverkunst en magie betreft valt vooral Merlijn wel heel erg tegen, waardoor Joseph Fiennes er de hele serie lang een beetje voor spek en bonen bij loopt, want z’n Merlijn is dan wel de bedenker van het plan omtrent de troonopvolging van koning Uther, hij steekt niet een keer een poot uit om de plannen van Morgan te dwarsbomen, maar dat is ook logisch, want mocht hij z’n magische kracht hebben gebruikt in de eerste aflevering , dan was dat wellicht meteen het einde van de serie geweest. Om van Camelot een serie voor een publiek van volwassenen te maken, moet je het concept met andere woorden flink voor elkaar schudden en dat is niet gebeurd.
Qua production design ziet Camelot er goed uit, zij het dat af en toe toch het gevoel overheerst dat de massascènes met een te kleine bezetting zijn gefilmd waardoor ze wat magertjes uitvallen. De acteerprestaties zijn in orde, met Joseph Fiennes (Luther, 2003; The Merchant Of Venice, 2004) aan de kop, ook al stelt de rol zelf gedeeltelijk teleur. Fiennes slaagt er wel in om van Merlijn een geheimzinnig personage te maken dat schijnbaar over bovenmenselijke krachten beschikt, en dat is precies zoals de meesten onder ons zich de tovenaar voorstellen. Eva Green (Casino Royale, 2006) is de belangrijkste antagonist van de serie. Zij levert een goede acteerprestatie, maar het scenario biedt haar personage Morgan weinig speelruimte. Het is doorslecht en ambitieus, zonder verdere nuancering. Tamsin Egerton projecteert een eerder getormenteerde Guinevere op het netvlies, een jonge vrouw die moeilijk kan kiezen tussen Artur en haar wettelijke echtgenoot Leontes, perfect tot leven gebracht door Philip Winchester, met een al even sterke Peter Mooney als diens partner in crime Kay, de halfbroer van Arthur. Jamie Campbell Bower (Oorlogswinter, 21008; Anonymous, 2011) is een dubbeltje op z’n kant: soms overtuigt hij als de jonge versie van de latere mythische koning Arthur, andere keren presteert hij eerder zwak en moeten vooral nevenfiguren de scènes van de ondergang redden. Iemand die daar heel goed in slaagt is Claire Forlani (Meet Joe Black, 1998), die de rol van Arthurs moeder, koningin Igraine, voor haar rekening neemt, doch ook Sinéad Cusack (Eastern Promises, 2007) kan de gang van zaken soms naar haar hand zetten als de religieuze intrigante Sybil. Bij de mannelijke cast slaagt ook de Ierse acteur Clive Standen (Robin Hood, 2009) erin om een sterke indruk te maken als de huurling Gawain, die de rol van Arthurs bodyguard voor z’n rekening neemt.
