In de categorie verborgen parels: Fair Game. Deze prent bleef bij zijn release wat onder de radar en was geen lang leven beschoren in onze bioscoopzalen. Op zich best vreemd want met Sean Penn en Naomi Watts in de hoofdrollen kon de film een beroep doen op twee van Hollywood’s finest. Lag het aan de regisseur? De Amerikaan Doug Liman gold ooit als een veelbelovend regisseur met films als Swingers, Go en The Bourne Identity, maar hij kon die belofte nooit waarmaken met een echt grootse film. En na prenten als Mr. And Mrs. Smith en het zwaar geflopte Jumper was hij zelfs toe aan rehabilitatie. Dus focuste Liman op een relatief klein project zoals Fair Game, gebaseerd op waargebeurde feiten en waarvoor hij ook optrad als director of photography. De film behandelt met Plamegate een schandvlek uit de recente Amerikaanse politiek - nooit echt een populair thema, wat wellicht de meest voor de handliggende verklaring is voor het gebrek aan publiciteit omtrent deze film.
 

De film draait om Valerie Plame (gespeeld door Naomi Watts) en haar man Joe Wilson (Sean Penn) en speelt zich af kort na de heisa van 9/11. Plame was als CIA-agente belast met verschillende undercoveropdrachten. Ze onderzocht onder meer of Saddam Hoessein, de toenmalig Iraakse dictator, bezig was met de bouw van een kernprogramma. WMD, oftewel massavernietigingswapens, daar draaide het om. De Amerikaans president Bush had Hoessein in het vizier. Hij zocht naar bewijzen voor het bestaan van die wapens. Indien hij die vond, kon hij een zogenaamde Coalition of the Willing vormen om het Iraakse regime aan te vallen en kon hij die aanval als legitiem afschilderen. Plames man Wilson was in het verleden Amerikaans Ambassadeur in Afrika. Hem werd gevraagd om uit te zoeken of het mogelijk was dat Hoessein een uraniumdeal had gesloten met Niger. Na zijn onderzoek was Wilson er ten stelligste van overtuigd dat er geen sprake was van zo een overeenkomst. Groot was dan ook zijn verbazing toen bleek dat Bush in zijn State of the Union toch de vermeende uraniumdeal vermeldde als voorwendsel voor zijn oorlogsplannen. Niet veel later was de Irakoorlog een feit. Wilson begreep wat er was gebeurd. Hij schreef een krantenartikel met zijn versie van de feiten.
 

It is dangerous to be right in matters where established men are wrong, wist Voltaire al. En dat mocht ook Joe Wilson ondervinden. Het hek was van de dam na de publicatie van zijn artikel. Het Witte Huis probeerde immers om de aandacht voor de legitimiteit van de Irakoorlog te verschuiven naar de figuur van Joseph Wilson. Wie is die man? Waarom is hij tegen de Amerikaanse soldaten? Dat was zowat het discours. Men offerde daarbij ook Wilsons vrouw Valerie op. Haar cover werd onthuld, wat meteen het einde betekende van haar actieve carrière bij de CIA. Het was bovendien een drama voor haar contactpersonen in het Midden-Oosten en zette ook haar privéleven onder druk. Zo waren plots haar vrienden en familieleden op de hoogte van haar ware professionele activiteiten.  

Liman tekent voor een erg vlotte reconstructie van Plamegate. Met dank aan een voortreffelijk ritme en een uitstekende montage. Scènes van de verschillende niveaus waarop de feiten zich afspelen wisselen elkaar naadloos af. Het robbertje dat Wilson vecht met het Witte Huis is een interessante insteek. Maar Liman plaatst het in een mondiale context met de Irakoorlog. Hij toont ook de verschillende contactpersonen van Plame in het Midden-Oostenn wier leven in gevaar wordt gebracht als haar identiteit te grabbel wordt gegooid. Hij monteert archiefbeelden van Bush en co. En hij besteedt ook aandacht aan Valeries privéleven. In het begin van de film zie je hoe ze een vast nummertje opvoert als vrienden vragen naar haar werk en hoe ze politiek als onderwerp vermijdt. Dat in tegenstelling tot haar man die een uitgesproken liberale mening eropna houdt. Het siert Liman dat hij zo vlot alle niveaus door elkaar mixt en een prima cadans vindt om het verhaal te vertellen. Watts en Penn zijn daarbij een geschenk uit de hemel. Ze geven allebei op erg overtuigende wijze gestalte aan hun personage. Al was er voor een overtuigd liberal als Penn wellicht niet eens veel acteren aan.
 

Niettemin heeft de film één probleem: bij de release van de prent waren alle feiten al bekend. Dat Bush een neocon was die de Amerikaanse democratie wilde verspreiden en die interventionisme hoog in het vaandel droeg, dat er nog een oude rekening open stond met Saddam, dat hij valse voorwendsels gebruikte om de Irakoorlog te kunnen beginnen, het was voor de release van deze film allemaal al bekend. Daardoor kan je de film niet echt spannend of verrassend noemen. Het is eerder een - weliswaar uitstekend gemaakte - reconstructie. Fair Game is qua boodschap ook heel belerend. Maar gelukkig dan op een positieve manier. In een tijd waarin opiniemakers feiten ondergeschikt maken aan meningsverschillen, is het verfrissend dat Fair Game die zaken aan de kaak durft te stellen. ‘Heb ik meer gelijk omdat ik luider roep?’, vraagt Wilson aan zijn vrouw. Het zijn zulke dialogen die Fair Game extra gewicht geven.
 

Bovendien vindt Liman de hele film lang het juist evenwicht. De huishoudelijke besognes van Valerie en Joe geven de film een emotioneel hart zonder dat hun beslommeringen het evenwicht verstoren of overdreven geëxploiteerd worden. Ze zorgen net voor een toegevoegde waarde omdat ze alle niveaus bespelen. Liman toont hoe het koppel z'n leven organiseert voor de affaire, hoe bijvoorbeeld post-its een belangrijk communicatiemiddel waren. Dat Valerie eerder als een goede huisvrouw reageert op de acties van het Witte Huis contrasteert met Joe die reageert als een door een rode lap gedreven stier. Met fijne details wordt de impact van de affaire op hun persoonlijk leven duidelijk gemaakt. Vergelijk maar eens het publiek dat een lezing van Wilson bijwoont in het begin van de film met dat publiek na Plamegate.
 

BEELD EN GELUID
Helemaal in de lijn van de kwaliteit van de film is ook de transfer van een uitstekend niveau. De Blu-ray etaleert een licht verzadigd maar mooi kleurenpalet. De beelden zijn rijk aan details en bieden een afgemeten contrast. De audio is van hetzelfde niveau zodat je een heuse cinemabeleving ervaart in je woonkamer.

EXTRA’S
Niets.

CONCLUSIE
Politieke films zijn misschien niet zo populair, maar laat dat vooral geen reden zijn om deze Fair Game links te laten liggen. De film is vlot, evenwichtig en staat inhoudelijke als een huis. Een verborgen pareltje heet dat dan.