De historische waarde van Da Vinci’s Demons is m.a.w. nihil en je vraagt je af waarom bedenker David S. Goyer per se een figuur van het kaliber van Leonardo da Vinci dacht nodig te hebben voor z’n verhaal (pure name-dropping misschien om de kring van geïnteresseerden te verbreden?). Het zet allicht een paar mensen op het verkeerde been, maar het heeft geen invloed op het kijkplezier, want Goyer weet hoe hij een goed verhaal moet vertellen, zij het dat hij niet echt veel nieuws te bieden heeft, want de combinatie van geweld, intriges, frontal nudity en weinig verhullende seksscènes hebben we ook al in The Borgias en The Tudors gezien. Bovendien hebben we het sinds Dan Browns Da Vinci Code en het doorslagje Angels & Demons toch wel een beetje gehad met geheimzinnige genootschappen en mysterieuze mentors, maar voor wie van dat soort fantasyverhaallijnen houdt, kan de pret wellicht niet op. Spannend en avontuurlijk is het allemaal wel, maar een beetje belegen en déjà vu dus ook.

De skyline van Firenze, het paleis van Lorenzo de’ Medici, de sprookjesachtige Basilica di Santa Maria del Fiore (duomo) en de prachtig gedecoreerde vertrekken van paus Sixtus IV, ze zijn allemaal opgetrokken met CGI en ze zien er wondermooi uit, maar je ziet ook vaak dat het niet om echte gebouwen gaat. Wat dat betreft waren de dinosauriërs van medeproducent BBC destijds een stuk realistischer. Opnieuw: het ziet er fantastisch uit, maar je gelooft niet altijd wat je ziet. Op andere momenten is het production design dan weer echt heel goed, zoals in de scène waarin Da Vinci door de riolen van Rome waadt om toegang te krijgen tot de geheime archieven van het Vaticaan, een hele klus overigens voor een man die vandaag wellicht zou worden gediagnosticeerd met ADHD, want Leonardo da Vinci was niet alleen zeer wispelturig en snel afgeleid, hij was ook iemand die zoveel mogelijk de anonimiteit en de eenzaamheid opzocht, getuige het feit dat geen van zijn geschriften tijdens z’n leven is gepubliceerd en pas in de 19de eeuw werden gelezen, waardoor hij geen enkele invloed heeft gehad op de technische en wetenschappelijke ontwikkelingen in de drie eeuwen tussenin.

Tom Riley (London Hospital, 2008) kruipt in de huid van Leonardo da Vinci en hij tovert een aantrekkelijk personage te voorschijn dat op een intelligente en grappige manier tussen de valstrikken van het Florentijnse hof en de valkuilen van het Vaticaan laveert en dat zich met alle gemak van de wereld in situaties begeeft die normaliter alleen een Sherlock Holmes kan bedenken en een James Bond uitvoeren. En ook op amoureus vlak heeft Goyers Da Vinci het geluk aan z’n kant, want niemand minder dan Lucrezia Donati, de minnares van Lorenzo de’ Medici, deelt regelmatig zijn bed. Elliot Cowan (Happy-Go-Lucky, 2008) neemt de rol van Lorenzo de’ Medici voor z’n rekening, maar dat is een beetje een ondankbare taak, want de Florentijnse heerser is nauwelijks interessant en hij is wat blij en opgelucht als Leonardo een oplossing heeft voor de verdediging van de stad en later voor de massaproductie van een kanon en een gigantische kruisboog om de pauselijk troepen o.l.v. Girolamo Riario te intimideren. Laura Haddock (Upstairs Downstairs, 2010) krijgt de dubbele rol van minnares van twee mannen én spionne van het Vaticaan toegewezen en neemt daarmee een centrale plaats in het verhaal in, want Lucrezia Donati spioneert voor de ene partij (de paus), maar waarschuwt ook de andere (Lorenzo én Da Vinci) voor de acties die Girolamo Riario tegen Firenze voorbereidt met het oog op het verwerven van de totale macht.

Waarmee het meteen ook duidelijk is dat Blake Ritson (World Without End, 2012) de rol van de belangrijkste antagonist voor z’n rekening mag nemen en hij doet dat op een zo goed als perfecte manier, want Girolamo Riario, als vertegenwoordiger van de Heilige Stoel, is een duivel in mensengedaante, een monster dat geen grenzen respecteert, kortom: een figuur die niet bepaald op uw sympathie kan rekenen, maar die wel voor vuurwerk zorgt in elke scène waarin hij optreedt. En dan zijn er nog Nico (Eros Vlahos) en Zoroaster (Gregg Chillin), Leonardo’ vaste sidekicks oftewel hondstrouwe vrienden en medewerkers in z’n atelier, die zelfs voor het meest idiote plan van hun baas het nodige materiaal weten te verzamelen en die altijd bereid zijn om dag en nacht te werken om een deadline te halen. Ze zorgen met z’n beiden voor de komische toets in Da Vinci’s Demons.