Het verhaal begint met een man die een schijnbaar leegstaand huis binnenstapt en via de trap op de eerste etage terechtkomt waar hij de dakloze zeeman Ben tegen het lijf loopt én er het lijk van een man van middelbare leeftijd aantreft. Kort nadien valt de jonge Nora door het wormstekige plafond. Zij is op zoek naar haar vader die schijnbaar z’n kamer in het belendende huis via het dak heeft verlaten. Nora heeft een telegram op zak over een halssnoer dat door een zekere Sheldrake zou zijn gestolen van een detective die in het bericht Barton wordt genoemd. Kort nadien wordt er aangebeld en stappen een piekfijn geklede heer en dame het huis binnen. Gezien het huis te huur of te koop is, zijn zij geïnteresseerd in een rondleiding. Uit wat volgt kan je als kijker met wat goede wil opmaken dat de dief van het halssnoer (Sheldrake) met het zgn. kooplustige stelletje een afspraak had om in het verlaten huis de buit te delen (hoe doe je dat met een halssnoer en waarom in een verlaten huis?), om vervolgens via de kelder en de daaronder liggende treintunnel (!) naar Dover en het Europese vasteland te vluchten.

Number 17 is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van de Engelse auteur Joseph Jefferson Farjeon die tussen 1924 en 1955 ruim 60 thrillers en twee toneelteksten schreef. Het scenario voor de filmversie van Number 17 is van de hand van Alfred Hitchcock en diens echtgenote Alma Reville in samenwerking met Rodney Ackland, de man die in 1965 de tv-film Een absoluut geheim voor de toenmalige BRT regisseerde met in de hoofdrol Nand Buyl. Over de kwaliteit van de originele tekst van het toneelwerk kunnen we ons niet uitspreken, maar die van het filmscenario van Hitchcock en co. is zonder meer bedroevend. Wat op een toneelplateau perfect werkt, hoeft niet hetzelfde effect te hebben in een film en Number 17 is daar een beste voorbeeld van, want de grapjes missen hun doel en houden de voortgang op, de actiescènes zijn vrij amateuristisch in beeld gebracht en zijn gespeend van spanning, het scenario is veel te ingewikkeld en bovendien totaal ongeloofwaardig. Het heeft er alle schijn van dat Hitchcock de toneeltekst niet los heeft kunnen laten waardoor de eerste helft van de film niet veel meer is dan de verfilmde versie van wat zich eerder in een toneeldecor heeft afgespeeld. De typische Hitchcockiaanse elementen zijn al wel aanwezig (humor, de aandacht voor details die later in de films een grote rol zal spelen, treinen, snelle auto’s en onheilspellende muziek), maar ze zijn nog niet samengebundeld in functie van dat ene doel, nl. spanning, die bovendien een hoog en aangehouden tempo veronderstelt dat in Number 17 zo goed als compleet ontbreekt.

Als de actie wordt verlegd van het trappenhuis naar de voorhollende stoomtrein is er al evenmin sprake van spanning, want Hitchcock weet nog niet hoe hij een dergelijke scène spannend moet maken. En opnieuw wordt de geloofwaardigheid geweld aangedaan, want niemand gelooft dat anno 1932 een lijnbus een trein bij kon houden en nog veel minder in kon halen. Het scenario van Number 17 rammelt en Alfred Hitchcock heeft de stiel nog niet echt onder de knie.

Van de acteurs is alleen John Stewart (detective Barton, zoals in de eindscène zal blijken) het vernoemen waard, alhoewel Hitchcock weinig of geen moeite doet om z’n personage te karakteriseren. Leon M. Lion neemt de meest opvallende rol voor zijn rekening, nl. die van de eerder domme maar geslepen schrikhaas Ben, de werkloze zeeman die eerder toevallig in het verlaten huis terecht is gekomen, maar zijn grapjes doen het beslist beter voor een levend publiek, want in de film hebben ze nauwelijks effect, houden ze de voortgang op en zijn ze bovendien totaal misplaatst. Geen Hitchcock film zonder een femme fatale en daarvoor mag Anne Casson opdraven als de doofstomme Rose Ackroyd, de echtgenote van één van de booswichten, die halfweg de film van kamp verwisselt zonder dat Hitchcock daar een acceptabele of logische reden voor uit z’n hoge hoed tovert.