De aanvallen van de Kaiju worden echter telkens heviger en volgen elkaar in sneller tempo op: de beesten beschikken over voldoende intelligentie om de zwakheden in de verdediging op te sporen, en bij een catastrofale aanval wordt de verdedigingsmuur als een kaartenhuisje omver geblazen. Op dat ogenblik zijn er nog maar vier Jaegers operationeel; de opperbevelhebber, maarschalk Stacker Pentecost (Idris Elba) probeert Raleigh ervan te overtuigen om opnieuw plaats te nemen in het model dat erg lijkt op datgene waarin zijn broer verongelukt is. De man is echter niet echt opgezet met het feit dat uitgerekend zijn pleegdochter Mako (Rinko Kikuchi) de uitverkorene is om naast Raleigh in de Jaeger plaats te nemen. Twee geleerden (Charlie Day en Burn Gorman) proberen intussen in de hersens van een Kaiju te tappen om te zien wat hun plannen zijn aangaande de verovering van de wereld; daartoe bezoeken ze het etablissement van de crimineel Hannibal Chau (Ron Perlman) die Kaiju-extracten verkoopt als onder meer afrodisacum. En dat ziet er niet goed uit voor de mensheid: het enige wat de invasie nog zou kunnen stoppen is het droppen van een kernbom in het rif.

 

De hoeveelheid clichés waarmee regisseur Guillermo Del Toro zijn film doorspekt heeft zijn praktisch niet meer te tellen: zijn bordkartonnen personages zonder de minste emotionele diepgang zijn stuk voor stuk doordrukjes van soortgelijke personages uit genreklassiekers als Independence Day en Armageddon, wat betekent dat hun rol waarschijnlijk ook zou kunnen ingevuld worden door een aap met een hoed op. Ondanks het zeer hoge gehalte aan wetenschappelijke nonsens slaagt Del Toro er echter in om een onderhoudendere film te maken dan Cloverfield - waarbij het tevergeefs speuren was met een vergrootglas naar een monster - als de 2014-Godzilla-remake, waarbij het monster van dienst een even sexy uitstraling manifesteerde als een rotte druif. De gevechten tussen de monsters en de robots die duidelijk afdragertjes zijn van Michael Bays Transformers zijn agiel en vlot, en dankzij de strakke regie worden de knokpartijen noch underdone, noch overdone. Charlie Day en Burn Gorman wekken danig wrevel als de twee geleerden van dienst, maar dat gebrek wordt mooi goedgemaakt door het opvoeren van Del Toros favoriete acteur Ron Perlman als schurk van dienst. Del Toro is altijd visueel een interessante regisseur die het tempo van zijn film goed beheerst en het spekakel genoeg uitsmeert opdat het geheel evenwichtig zou blijven. Grootse acteerprestaties moet je uiteraard niet verwachten want op Perlman na zijn alle acteurs uitermate lichtgewichten. De amusementswaarde van Pacific Rim ligt echter vrij hoog.


 

BEELD EN GELUID
In hogedefinitie biedt Pacific Rim nog net dat ietsje meer dan de dvd. De rijk gedetailleerde designs van de reusachtige robots komen goed uit de verf en de primaire kleuren die zich onder meer manifesteren in de hopen computergrafieken die bij het besturen van de robots aangewend worden contrasteren prachtig. Nogal wat van de gevechten spelen zich af bij nacht en ontij of op de bodem van de oceaan, en ook daar zien we meer dan genoeg details. Het gekozen 1.85:1-formaat maakt de groots opgezette sets mogelijk nog een tikkeltje spectaculairder dan 2.40:1 zou kunnen verwezenlijkt hebben. Voor de DTS HD 5.1-geluidstrack wil ik evenwel een klein voorbehoud maken: blijkbaar was er wél plaats om een Frans gedubde HD MA 7.1-versie te voorzien, maar geen Engelse. De meerwaarde hiervan is twijfelachtig, zeker als je bedenkt dat de Amerikaanse versie wél een Engelse 7.1-opstelling heeft. Desondanks is de geluidstrack zeker niet slecht te noemen; de film, waarvan grosso modo de helft van de tijd wordt gevuld door knokpartijen tussen gigantische buitenaardse monsters en al even gigantische robots, die daarbij niet kijken op een ingestort gebouw meer of minder, voldoet over de hele lijn aan de verwachtingen. Bovendien is het geluidslandschap nog redelijk mooi gestructueerd en vallen de verschillende geluidslagen niet in chaos over elkaar. De soundtrack wordt verzorgd door Ramin Djawidi (Game Of Thrones) die ik stilaan begin te beschouwen als mijn favoriete componist.

EXTRA'S
De in de Benelux verkrijgbare versie van Pacific Rim bevat slechts een zeer beperkte selectie aan bonusmateriaal. De audiocommentaartrack door Guillermo del Toro getuigt van visie en doorzicht en toch wel een beetje eigengereidheid: de manga-achtige verfilming lag Del Toro zodanig nauw aan het hart dat hij er zelfs de regie van The Hobbit voor liet schieten - om maar te zwijgen over het op de lange baan schuiven van Hellboy 3 dat er eindelijk eens zou mogen komen, want Ron Perlman wordt er niet jonger op. Nogal wat van zijn uitleg, met name over de speciale effecten, is echter nogal aan de technische kant. Het leeuwendeel van het bonusmateriaal op de eerste disk wordt echter gegeven door een reeks van 13 focus points (1:02:26) die tijdens de film zelf kunnen bekeken worden, of middels een Play All-optie. Ook in deze 13 featurettes staat de passie en het enthousiasme van Del Toro over dit project centraal, en als je beschouwt met welke begeestering de crew dit project onder handen heeft genomen, is het moeilijk om er zelf niet lyrisch bij te worden.

 

Opteert u echter voor de UK-versie met twee disks, waarvan de eerste compleet identiek is aan de Beneluxversie, dan krijgt u er nog een bonusdisk vol met (onder meer Nederlands ondertiteld) bonusmateriaal bij. Een groots opgezette interactieve featurette "Director's Notebook" laat de gebruiker toe om te navigeren tussen een hoop scrapbook-materiaal waarin we onder meer productieaantekeningen, stukjes interview, foto's en een paar video's te zien krijgen. Weliswaar is de navigatie van dit onderdeel niet om over naar huis te schrijven. Dan volgen er een paar interessante featurettes. In Behind the scenes: Drift space (5:24) zien we de totstandkoming van de vier Drift-fragmenten uit de film - het moment waarop twee of meer personen hun geesten laten versmelten en in een versneld tempo elkaars herinneringen kunnen zien. Daarnast krijgen we in Behind the scenes: The digital artistry of Pacific Rim (17:10) verder inzicht in de manier waarop het special effects-team de rijke verbeelding van Guillermo Del Toro naar het scherm heeft vertaald. Behind The Scenes: The Shatterdome is opnieuw een bonte verzameling van artwork, met naast statische plaatjes ook enkele animatics, maquettes en diens meer. De disk bevat 4 verwijderde scènes (3:45) die eigenlijk toch nog wel best de moeite zijn en een blooper reel(3:52) die dat niet is.

 

CONCLUSIE
Pacific Rim slaagde waar Godzilla faalde; als je toch een film maakt waarbij je het verstand op nul moet zetten, dan mag er met je visuele effecten niets fout gaan en Guillermo Del Toro heeft dat begrepen. Voor 2017 staat alvast een sequel in de steigers, waarvan het me totnogtoe een raadsel is welke inhoudelijke insteek Del Toro er aan gaat geven.