SERIE
De grootste cliffhanger uit de recente televisiegeschiedenis is ongetwijfeld die van het einde van seizoen 6 van The Walking Dead. De bendeleider van de Saviors, Negan (Jeffrey Dean Morgan), nam daarin eindelijk wraak voor de acties die de groep van Rick Grimes (Andrew Lincoln) tegen hem had ondernomen: hij ging met behulp van zijn in prikkeldraad gewikkelde honkbalknuppel die hij liefdevol Lucille noemt, één van Ricks vrienden de hersens inslaan, en vooraleer we konden zien wie het ongelukkige slachtoffer was, ging het beeld op zwart, en moesten we maanden wachten op de ontknoping.

 

De realiteit is echter nog veel verschrikkelijker: Negan slaat niet één, maar twee vrienden van Rick hun hoofd tot pulp, enkel en alleen omdat Daryl (Norman Reedus) zich tegen hem verzette. De felbesproken openingsaflevering The Day Will Come When You Won't Be, waarin beide hoofdrolspelers op zéér explicite wijze vermoord worden, zal alleszins de annalen ingaan als één van de goorste afleveringen uit de recentste fictiereeksen. Rick blijft gebroken achter, en Negan is duidelijk dat hij in de toekomst onvoorwaardelijke gehoorzaamheid eist, of anders zal Lucille opnieuw slachtoffers tot zich nemen. Wat Negan wil, is half of their shit: de Saviors gedragen zich als de pestkoppen van de speelplaats, en ze eisen de helft van alle bezittingen op die Alexandria te bieden heeft. Bovendien moeten de inwoners van het dorp zich hoe langer hoe verder buiten hun safe zone begeven om zo veel mogelijk goederen te foerieren voor Negan en de zijnen. Bij zijn eerste doortocht door Alexandria neemt Negan ook nog eens alle wapens mee. Om zich te vergewissen van Ricks trouw houdt hij bovendien Daryl gegijzeld, en vooral zijn acoliet Dwight (Austin Amelio) krijgt de taak toebedeeld om Daryl dagelijks een potje te treiteren.

 

Rosita (Christian Serratos) heeft echter een wapen achtergehouden, en bij een volgend bezoek van Negan probeert ze hem te vermoorden met een kogel die Eugene (Josh McDermitt) gefabriceerd heeft. Negan ziet dadelijk het potentieel van Eugene in, en hij eist de man op om in de schuilplaats van de Saviors, het Sanctuary, aan wapens te werken. Eugene buigt zijn knie voor Negan, en hij klimt op korte tijd op in de hiërarchie van de Saviors, tot groot ongenoegen van zijn vroegere strijdmakkers, die hem als verrader zien. Eugene krijgt zelfs ter amusement toegang tot de harem van Negan, zij het met de expliciete randvoorwaarde dat kijken mag, maar aankomen niet.

 

Maggie (Lauren Cohan) heeft zich intussen in zwangere toestand verschanst in Hilltop, omdat daar een dokter, Carson (R. Keith Harris) aanwezig is. De leider van Hilltop, Gregory (Xander Berkeley), heeft het echter niet zo begrepen op de nieuwelinge. Wanneer de Saviors Hilltop bezoeken, gedraagt hij zich als een vijg, en hij laat zich vooral door één van Negans rechterhanden, Simon (Steven Ogg), inpakken als een klein kind. Carol (Melissa McBride) en Morgan (Lennie James) zijn intussen gearriveerd in The Kingdom, een wijk waar een oude dierenopzichter, geflankeerd door een tijger, zich uitgeeft voor koning. Ezekiël (Khary Parton) is echter de kwaadste nog niet, en alhoewel hij ook schattingen moet betalen aan de Saviors, weet hij de bende van Negan keer op keer in de luren te leggen. Zo kweekt hij varkensvlees voor hen, maar hij voert de varkens met kadavers van de levende doden. Laten we zeggen dat de voedselinspectie het niet op prijs zal stellen.

 

Ricks verzet is echter nog niet gebroken. Stilaan realiseert hij zich dat de enige uitweg uit dit hellehol is om zich tegen Negan te verzetten. Hij ontmoet tijdens één van zijn expedities een gemeenschap die zich de Scavengers noemen, die op een vuilnisbelt leven. Hun leidster, Jadis (PollyAnna Macintosh), is bereid om het met Rick op een akkoordje te gooien, alleen moet Rick haar en haar manschappen in ruil voorzien van wapens. En die zijn er ook nog: Tara (Alanna Masterson) is tijdens haar omzwervingen op de gemeenschap Oceanside gestoten. In Oceanside wonen alleen maar vrouwen, van wie de echtgenoten, vaders, broers en zonen door de Saviors zijn afgeslacht. Oceanside is verborgen buiten bereik van de Saviors, en ze zijn tot de tanden bewapend. Alleen moet Rick hen dan op gewelddadige wijze hun wapens afpakken, en daarmee zou hij zich tot dezelfde technieken als de Saviors verlagen.

En waarom werken al die gemeenschappen nu niet voor één keer samen om de Saviors te bekampen? Wel, die vraag heb ik me ook gesteld.

 

Het gebeurt zelden dat een reeks in haar zevende seizoen zodanig een versnelling hoger schiet dan bij het zevende seizoen van The Walking Dead het geval is. Dit succes is dan ook enkel en alleen op het conto van één acteur te schrijven: Jeffrey Dean Morgan als Negan, de maniakale bullebak die kennelijk alleen respect kan afdwingen door op tijd en stond iemands hoofd in te slaan met Lucille, in een brandende oven te gooien of het gezicht te bewerken met een gloeiend strijkijzer. De wrede manier waarop Negan iemand doodknuppelt - het enige wat we in de openingsscène te zien krijgen is dat het niét Rick is - is moeilijk om door te slikken, maar oh zo nodig om het harteloze karakter van Negan voor eens en altijd duidelijk te omlijnen. Hij is dé incarnatie van het kwaad, en de horror van de wandelende doden is klein bier tegenover de manier waarop Negan zijn medemensen bejegent, altijd met de nodige sarcastische steken, een hoop schuttingstaal en een zeer groot misprijzen voor anderen. Negan is the vilain you love to hate, die elke scène waar hij in voorkomt volkomen naar zich toetrekt, zodat je als kijker nagelbijtend in spanning zit wanneer deze duidelijk onstabiele persoonlijkheid het weer eens nodig vindt om zijn macht te demonstreren. The Walking Dead krijgt al eens het verwijt om 'trage' televisie te zijn, en inderdaad, sommige afleveringen focussen slechts op een paar personages, met op het einde een cliffhanger die pas een paar afleveringen later wordt opgelost omdat we in de onmiddellijk volgende aflevering de simultane gebeurtenissen bij een andere groep zien. Hilltop, Alexandria, Oceanside, the Kingdom, the Sanctuary... er zijn nogal wat locaties waar tussen geswitcht kan worden. Alle puzzelstukjes passen echter perfect in elkaar, en bij een tweede kijkbeurt valt het nog beter op hoe bepaalde gebeurtenissen al voorafgespiegeld worden. Zo wordt Ezekiël ten tonele gevoerd als compleet de antipode van Negan: eveneens een totalitaire heerser, maar zijn gezag is gebouwd om mededogen en welwillendheid; zijn gezag verkrijgt hij doordat veel van zijn tegenstanders uiteraard geïmponeerd zijn door zijn onafscheidelijke tijger.

 

Dit zevende seizoen leunt overigens ook weer enorm dicht aan bij de strips; de plotwendingen zullen de kenners van de graphic novels niet vreemd zijn. Alleen is het spijtig dat we min of meer op onze honger blijven zitten qua taalgebruik van Negan. De laatste aflevering van het zesde seizoen, Last Day On Earth, bevatte nog twee versies, de 'gekuiste' versie voor televisie en de ongekuiste, waarin elk vierde woord dat Negan uitspreekt een verbuiging of vervoeging is van het Engelse substantief respectievelijk werkwoord fuck. Ik heb geen Amerikaans referentiemateriaal om mee te vergelijken, maar afgaande op de speelduur zou de midseason-finale Hearts Still Beating in de US de langere versie kunnen bevatten. In het achtste seizoen stelt het probleem zich alleszins scherper; maar daarover later meer. De versie op deze Blu-ray is alleszins identiek aan de broadcast version, wat betekent dat Negan zijn scherpe tong vaak moet inslikken. Een hypocriete houding van de censors, als u het mij vraagt, want over Negans taalgebruik vallen ze blijkbaar wél en aan de expliciete en zéér grafisch in beeld gebrachte dubbele moord in de openingsaflevering niet. Begrijpe wie begrijpen kan.

 

BEELD EN GELUID
Het zevende seizoen van The Walking Dead sluit aan bij alle vorige seizoenen: de beeldvoering is zeer somber, met onderdrukte kleuren en veel grijs en bruin, bij momenten zeer veel grain, maar allemaal uiteraard volledig in functie van de sfeer die men tracht te scheppen. Er blijft echter genoeg ruimte over voor detaillering: poriën in een bezwete huid, verwondingen - in de laatste aflevering krijgt één van de voornaamste hoofdrolspeelsters een pak slaag waarvoor de dienst maquillage overuren heeft moeten kloppen - en uiteraard de texturen van de ontzielden die, zij het minder prominent, over de wereld dolen, altijd klaar om ergens hun tanden in te zetten. De schijf heeft een zeer mooie, evenwichtige DTS-HD MA 7.1-track meegekregen die de actie perfect ondersteunt. Het gevoel voor richting wordt af en toe nog eens extra aangewakkerd door het ziekelijke gekreun van de walkers, en ook de magnifieke score van Bear McCreary, met als uitschieter opnieuw de laatste aflevering, wordt eer aangedaan.

EXTRA'S
Naar goeie gewoonte brengt E1 Entertainment ons al het bonusmateriaal van de Amerikaanse versie, maar geld voor een vertaler was er niet meer. Zes afleveringen zijn voorzien van een audiocommentaartrack, met naast een handjevol crew ook castleden die in de afleveringen in kwestie een pivotale rol spelen, zoals Michael Cudlitz (Abraham), Norman Reedus (Daryl), Alanna Masterson (Tara), Austin Amelio (Dwight), Josh McDermitt (Eugene), Lennie James (Morgan), Melissa McBride (Carol) en Lauren Cohan (Maggie). Het overige bonusmateriaal is op een zesde bonusdisk gezet. Elke aflevering bevat een documentaire Inside The Walking Dead (samen 58:23) en een The making of The Walking Dead (samen 49:29), die spijtig genoeg niet bij de respectievelijke afleveringen staan, maar op één reel gepresenteerd worden. De stukjes bieden wat thematisch inzicht in de afleveringen en de personages, alsook technische beschouwingen. A Larger World (10:14) bevat enkele bijdrage over de nieuwe sets, zoals het Sanctuary. Breaking & Rebuilding (5:07) behandelt vooral de emotionele rollercoaster die Rick dit seizoen ondergaat, met eerst zijn totale ontreddering, en vervolgens de manier waarop hij weer rechtkrabbelt. A New Chapter Of Fear (5:04) staat stil bij de spraakmakende seizoensopener. In The Writers (4:01) vertellen enkele van de scenaristen wat ze zo leuk vinden aan het werken aan The Walking Dead, en Top Walkers (8:29) focust op enkele van de zombies, die dit seizoen wel nadrukkelijker naar de achtergrond worden geschoven. In Memoriam (7:19) staat nog even stil bij de vaste personages die het einde van de reeks niet halen - die vooral in de eerste en de laatste aflevering definitief afscheid nemen van de reeks, en Warrior Women (7:36) biedt een overzicht van de vele sterke vrouwen die de cast rijk is. Tot slot zijn er nog acht verwijderde en alternatieve scènes (19:07).

Opnieuw is de verpakking een regelrechte schande, een smet op het blazoen van E1 Entertainment. De disks zijn op één spindle gestapeld, ondanks beloften van de maatschappij dat ze dat niet meer zouden doen. In de spinoff-reeks Fear The Walking Dead hebben ze hun lesje geleerd, maar in The Walking Dead volharden ze in de boosheid. Voor een vrij dure release mocht E1 tenminste betere doosjes voorzien. Deze los kopen en de schijven overplanten is de boodschap, maar eigenlijk zou dat niet nodig mogen zijn.

 

CONCLUSIE
Het zevende seizoen van The Walking Dead is wellicht het fijnste totnogtoe, en dat is enkel en alleen de verdienste van Jeffrey Dean Morgan, die een schurk neerzet die alle vorige schurken doet verbleken. De beeld-en geluidskwaliteit van de reeks zijn goed, het bonusmateriaal naar goede gewoonte weer eens niet ondertiteld, en de verpakking zuigt. Negan zou wel weten hoe hij de verantwoordelijke voor die laatste tot de orde zou roepen...