FILM
Amélie Poulain (Audrey Tautou) werd als kind door haar ouders van de buitenwereld afgeschermd. Ze heeft bijgevolg de wereld op een andere manier bekeken zonder er zelf actief aan deel te nemen. Op latere leeftijd ontdekt ze per toeval haar lot: mensen opnieuw gelukkig maken. Dit voert ze op verschillende manieren uit: door mensen te helpen, door ze een duwtje in de rug te geven, door hen een stukje uit hun jeugd terug te schenken. Tijdens de uitvoering ervan ontmoet ze de schuchtere Nino Quincampoix (Mathieu Kassovitz) die mislukte en weggesmeten pasfoto's verzamelt en ze in een album kleeft. Ergens wakkeren er in haar gevoelens voor deze kerel maar haar eigen leven een tikkeltje gelukkiger maken, blijkt al heel wat moeilijker. Gelukkig krijgt ze de steun van een overbuur...


Toegegeven, niet alle Franse films zijn de moeite waard, succesvolle komedies als Taxi of Les Visiteurs, die aan de lopende band geproduceerd worden, kunnen ons niet echt bekoren. Maar geregeld slagen onze zuiderburen er in echte pareltjes af te leveren. Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain –of kortweg Amélie zoals de film in onze contreien gelanceerd werd- is daar het beste bewijs van. Regisseur Jean-Pierre Jeunet, die tot nu toe slechts een viertal langspeelfilms regisseerde waaronder het lauw onthaalde Alien Ressurection, presteert hier opieuw als vanouds. Wat kwaliteit betreft, zit hij hier opnieuw op hetzelfde spoor als bij zijn eerste films Delicatessen en La Cité Des Enfants Perdus. Jeunet laat de prent vlot van start gaan waarbij in een strak verteltempo de belangrijkste karakters worden voorgesteld. Jeunet wisselt emoties af met een stevige portie humor en absurditeit maar weet goed genoeg waar de grens ligt. Amélie is zo'n film waar je je goed bijvoelt tijdens het bekijken, maar ook nadien blijft dat gevoel aanwezig, en dat is al een prestatie op zich. De film wekt gevoelens los bij de kijker en grijpt je vanaf de eerste seconde bij de keel... om je niet meer los te laten vooraleer de eindgeneriek over het scherm rolt. Audrey Tautou weet ons werkelijk in te palmen met haar ingetogen en geloofwaardige acteerprestatie waarbij ze een onzekere en schuchtere Amélie neerzet. Ook Mathieu Kassovitz bewijst hier dat hij als acteur even goed presteert dan als regisseur (La Haine, Les Rivières Pourpres). De betoverend mooie en gevarieerde soundtrack tenslotte past werkelijk perfect bij de beelden en bevat een mix van onder meer Franse chanson, accordeon- en pianomuziek.



BEELD EN GELUID
De technische kwaliteit van deze release is uitstekend te noemen. De film heeft een anamorfisch 2.35:1 beeldformaat waarbij het beeld veel detail en scherpte bevat en een prima contrastniveau weergeeft. Het speciale kleurenpalet (met gebruik van filters) dat Jeunet op het witte doek toverde, komt hier volledig tot zijn recht. Voorts blijft de print vrij van vuiltjes, compressiefouten of andere beschadigingen. De geluidskwaliteit scoort eveneens hoge toppen. Deze film leent zich niet tot overdonderende geluidseffecten en toch weet de DTS 5.1 track (1509 kbps) de beschikbare kanalen optimaal te benutten waarbij de surrounds voornamelijk gebruikt worden voor sfeer- en achtergrondgeluiden en de mooie soundtrack. De subwoofer biedt perfecte ondersteuning en weet zelfs af en toe dreigend uit de hoek te komen. Dialogen klinken helder en verstaanbaar. De Dolby Digital 5.1 (448 kbps) laat zich ook van zijn beste kant horen, echter iets ruwer, minder gespreid en minder gedetailleerd dan de DTS track.



EXTRA'S
Amélie bestaat in twee uitvoeringen. Enerzijds heb je een mooie dubbeldvd boordevol extra’s, volgens sommige bronnen al niet meer beschikbaar, en anderzijds heb je een single disc versie zonder extra’s die wij hier bespreken.

CONCLUSIE
Een film vol emotie, humor en absurditeit; een film die je niet loslaat en keer op keer wil bekijken; een film die je bijblijft. Amélie heeft het allemaal! Bovendien scoort deze release op technisch vlak zeer goed. Extra’s vinden we niet terug, die zijn weggelegd voor de dubbeldvd.