SERIE
Clarke (Eliza Taylor) en de haren zijn erin geslaagd om de heerschappij van de Primes op de maan Sanctum te doorbreken. De Primes gebruikten, even ter geheugensteuntje, de lichamen van anderen om zichzelf in over te planten en zodoende het eeuwige leven te krijgen, maar het ziet ernaar uit dat de lijn bij Russell Prime (JR Bourne) eindigt. Omdat het gemachineer het leven van haar moeder heeft gekost, houdt Clarke Russell gevangen, en probeert een evenwicht te vinden tussen de aanhangers van de Primes, die nog steeds een blind geloof koesteren, en de Children of Gabriel, de aanhangers van Gabriel Santiago (Chuku Modu). De verleiding om Russell terecht te stellen is dan ook heel groot. Tussendoor lopen er nog enkele zware criminelen rond, voormalige passagiers van het ruimteschip Eligius III, die de aarde eertijds hebben verlaten, honderden jaren in cryogene slaap zijn geweest, en vervolgens gewekt zijn. Enkelen denken dat de lichamen van Murphy (Richard Harmon) en Emori (Luisa d'Oliveira) nog steeds ingenomen worden door Daniel en Kaylee Prime, en de beiden spreken dit niet tegen, al was het alleen al maar om te voorkomen dat de pleures uitbreekt.




De pleures breekt echter sneller uit dan je zou verwachten: bij een lek in de kernreactor moet Raven (Lindsey Morgan) de zware beslissing nemen om vier van de mijnwerkers in de hete zone te sturen om het lek te dichten, hen daarbij effectief veroordelend tot de dood. Doet ze dat echter niet, dan smelt de kern, en dan zal gewoon niemand op Sanctum het overleven. De weg van het minste kwaad, dus. De dood van de heldhaftige mijnwerker Hatch (Chad Rook) doet echter het bloed koken van zijn criminele vriendin Nikki (Alaina Huffman), en ze is maar wat bereid om een machtsgreep actief te ondersteunen.




De zwangere Diyoza (Ivana Milicevic) was op het einde van seizoen 6 verdwenen in de anomalie die in de buurt van het kamp van Gabriel te pas en te onpas verschijnt, en wanneer enkele uren later de volwassen Hope (Shelby Flannery), de dochter van Diyoza uit de anomalie verschijnt en Octavia (Marie Avgeropoulos) en Echo (Tasya Teles) meeneemt, zijn er intussen in de anomalie jaren verstreken. Het gezelschap, met Bellamy (Bob Morley) in hun zog, belandt door een wormgat op Penance, een strafplaneet die zich dichtbij een zwart gat bevindt, waardoor de tijd er extreem snel verloopt ten opzichte van de rest van het universum. De planeet wordt blijkbaar gebruikt door de bewoners van de planeet Bardo om ongewenste individuen jarenlange gevangenisstraffen uit te doen zitten. Octavia, Echo en Hope proberen bij zo een doortocht van de bewakers naar Bardo te volgen, en ze komen in een zeer bevremende wereld terecht.




Bardo wordt namelijk bevolkt door de volgelingen van profeet Bill Cadogan (John Pyper-Ferguson), een sekteleider die vlak voor de vernietiging van de Aarde zijn volgelingen heeft geëvacueerd door middel van een oud Maya-artefact. De artefacts staan over verschillende planeten verspreid, en bieden wormtunnels naar diverse lokaties over het universum. Cadogan is er ten heiligste van overtuigd dat hij en zijn volgelingen zullen 'transcenderen' als ze door een oude, buitenaardse beschaving waardig worden geacht. Om de twintig jaar wordt hij gewekt door zijn eerste priester, Anders (Neal McDonough), om te zien of de tijd rijp is. Om tot die zogenaamde transcendentie te komen, moet hij namelijk volgens een oude tekst echter eerst een zogenaamde Laatste Oorlog uitvechten, en dat kan hij alleen doen als hij de Vlam van Clarke kan lospeuteren. Die Vlam is echter vernietigd, en Clarke probeert dit voor hem geheim te houden, omdat anders het lot van haar vrienden en dan in het bijzonder Madi (Lola Flanery) bezegeld is. Bellamy (Bob Morley) is na een pelgrimstocht op een barre ijsplaneet volgeling geworden, en hij staat met getrokken messen tegenover Clarke.




In Sanctum heeft de Dark Commander Sheidheda echter intussen het lichaam van Russell Prime overgenomen, en hij is van plan om zelf een oorlogje uit te vechten. Bill Cadogan meent dat hij een nuttige pion is in zijn machinaties. Net op het punt dat het laatste restant van de mensheid klaar staat om elkaar uit te moorden, blijken Cadogans ideeën over transcendentie nog niet zo helemaal van de pot gerukt.

Na zeven seizoenen van The 100 zitten er al zoveel plotelementen uit voorgaande seizoenen waar je al lang niet meer weet over wat ze gaan, dat het seizoen zich zeer moeizaam op gang trekt. De verhaallijnen worden bij het begin uitgesplitst, zodat we in elke aflevering de belevenissen van één team volgen dat ergens in het kluwen van wormgaten op een andere planeet is beland. Er zitten danig wat continuïteitsfouten in het scenario (de éne keer moet men door de wormgaten met een speciale helm, want anders dreigt geheugenverlies, en de andere keer is dat blijkbaar nergens meer voor nodig), en het blijft een raadsel waar op al die verlaten planeten de hoofdpersonages aan voedsel en kledij komen.




Dan komt echter de pivotale aflevering acht, Anaconda, waarin eindelijk alle losse eindjes aan elkaar geknoopt worden. We vernemen eindelijk hoe het komt dat de Aarde na de kernoorlog nog steeds bewoond was, en ook wat de rol van ruimtevaarster Becca Franco (Erica Cerra) precies was bij het creëren van de memory chips waar nu al ettelijke seizoenen over geëmmerd wordt. Hierna krijgt één en ander al wat meer betekenis, en wordt naar de finale climax toegewerkt. Die climax wordt eigenlijk een vervelende anticlimax, want men moet bijna letterlijk een deus ex machina uit de hoge hoed toveren om het scenario dat dreigt te stroppen, weer vlot te trekken.




Net zoals vele andere reeksen kent The 100 geen bevredigend einde, en dat is jammer voor een reeks waar je zeven seizoenen in geïnvesteerd hebt en bent gaan meeleven met de personages. Vooral tijdens de laatste paar afleveringen zwaait Magere Hein uitgebreid met de zeis, en is het duidelijk dat de diensten van sommige acteurs en actrices sowieso niet meer nodig zijn. The 100 is gedurende deze zeven seizoenen een beetje een tweesnijdend zwaard geweest: enerzijds zijn er soms knullige acteerprestaties en soapy scenario's, anderzijds worden regelmatig de zwaarden en hakbijlen getrokken en vloeit het bloed rijkelijk in het rond. De jonge cast heeft alleszins een zeker krediet bijgewonnen, alhoewel de toekomst zal uitwijzen of ze dit krediet ook kunnen verzilveren. Voor de laatste reeks mochten overigens enkele castleden, zoals Lindsey Morgan en Jessica Harmon, een aflevering regisseren. Normaal waren daar ook Bob Morley en Eliza Taylor bijgeweest, maar het noodlot heeft daar anders over beslist. De twee zijn intussen getrouwd, en tijdens de opnames van seizoen 7 moest Eliza Taylor een miskraam verwerken, waardoor ze het regisseren emotioneel niet meer aankon. Het siert de beide dat dit persoonlijk drama niet weerspiegeld wordt in hun acteerspel.




BEELD EN GELUID
Opnieuw mogen we Blu-raygewijs van Warner op onze kin kloppen, maar anderzijds mogen we blij zijn dat de dvd's tot en met het laatste seizoen zijn uitgebracht. En het dient gezegd te worden dat dit een meer dan goede dvd is, met zeer veel aandacht voor de decors. Van de ruwe en onherbergzame bossen van Sanctum tot en met het gelikte interieur van de haast steriele container waarop de mensen op Bardo zich bevinden is maar een wormgat verder, maar beide texturen worden met brio weergegeven. Daarnaast krijgen we nog een goeie Engelse Dolby Digital 5.1-track achter de kiezen, waarin de actie alle richtingen uit springt, en er duchtig op los wordt geschoten. En misschien heeft Warner naar onze kritiek geluisterd, want in het Nederlandse ondertitelingsspoor zijn er deze keer geen opmerkingen van betekenis te vermelden, en dat was ooit anders.




EXTRA'S
Dit zevende seizoen gaat extraloos door het leven. We vermoeden dat na zeven seizoenen iedereen is uitverteld.

CONCLUSIE
Het einde van The 100 is misschien niet helemaal bevredigend, maar mee door de uitstekende aflevering 8 wordt er in de warrige verhaallijn tenminste wat klaarheid geschapen. The 100 heeft het, en dat is allicht geen toeval, precies 100 afleveringen uitgehouden, en dit laatste seizoen is dan ook het essentiële orgelpunt.