FILM
Marco Ferreri is een naam die synoniem staat voor keet schoppen in de cinema. Of dat automatisch voor goede films zorgt, is iets anders, maar Ferreri slaagde er steeds in om zijn films een arthousefeel te geven waarvoor critici (en zeker die van Cannes) op de buik gingen liggen. Zijn bekendste voorbeeld is zonder meer La Grande Bouffe waarin vier rijke mannen besloten om zich dood te eten. Het is het soort film dat je nooit vergeet, ook al geef je er geen moer om. Met Storia Di Piera uit 1983 deed de Italiaanse cineast daar nog een controversieel schepje bovenop, want deze keer ging het om een nymfomane moeder die het helemaal niet erg vindt dat haar piepjonge dochter haar echtgenoot verleidt.




De meningen waren verdeeld, maar toch ging Cannes opnieuw overstag en de jury schonk Fassbinder-muze Hanna Schygulla een Palm voor Beste Actrice. Schygulla speelt de rol van de nymfomane Eugenia, waar heel het dorp schande over spreekt. Haar rijke echtgenoot Lorenzo (Marcello Mastroianni) laat maar begaan, want zijn echtgenote is wel niet de trouwste, maar ze heeft wel de schoonste billen van de stad, waardoor de knappe Hanna Schygulla, net zoals zo vaak in de Fassbinder-films, er bijna de hele tijd in lingerie bijloopt. De film begint wanneer Eugenia bevalt van Piera (als kind vertolkt door Bettina Grühn en als jonge vrouw door Isabelle Huppert). Al op jonge leeftijd begint het kind haar moeder te begluren terwijl ze met Jan en alleman de koffer induikt. Eugenia raakt steeds meer en meer vervreemd van haar echtgenoot, terwijl dochterlief de vader duidelijk maakt dat hij haar op alle mogelijke manieren mag betasten.




Storia Di Piera is een film die geen onbeschreven blad is en de wenkbrauwen van kwezeltjes zal doen fronzen, want er gebeurt heel wat in de film, wat het geheel in de richting van de schandaalcinema duwt. Ferreri omkleedt dit wel als een sneer naar de middenklasse, maar het is duidelijk dat de filmmaker zoals steeds wilde choqueren, en in zo’n plaatje past een actrice als Hanna Schygulla dan ook perfect, net zoals Isabelle Huppert, die na het floppen van Heaven’s Gate de kortstondige carrière in Amerika inruilde voor haar Franse vaderland. Net zoals ze dat al in Les Valseuses of Coup De Torchon van Tavernier deed, speelt Huppert een rol waar heel wat over te vertellen valt: incest met zowel de vader en de moeder, en dus een beetje in het verlengde van wat we haar kennen. Hoewel pompeus is de film helemaal niet moeilijk en kijkt hij gemakkelijk weg, al was het maar omdat dit cinema is waar je met open mond naar blijft staren. Enig minpunt is dat Hanna Schygulla, die overigens prima acteert, verschillende leeftijdsstadia speelt en je geen verschil ziet wanneer ze bejaard of jong is. Ferreri heeft de film nog een psychologisch kantje, maar het is duidelijk dat hij vooral wil tonen wat hij durft en daar slaagt hij daar meer dan behoorlijk in.




BEELD EN GELUID
Deze film komt uit de oude doos van Homescreen en dat zie je ook. Het was het soort release dat de koper gerust stelde dat de film op een zilveren schijfje was geperst in plaats van op een videoband, maar waar geen verschil in valt te zien. Alles loopt in elkaar, en van detaillering is geen sprake. Sterk ondermaats dus, maar het is helaas de enige mogelijkheid om deze Italiaanse obscure film te zien. De geluidsband is een monotone 2.0 waarbij heel wat personages (waaronder Isabelle Huppert) in het Italiaans gedubd zijn, waarbij de stem niet overeenkomt met de mondbewegingen.

EXTRA’S
Er staan geen extra’s op dit schijfje.

CONCLUSIE
Storia Di Piera uit 1983 is een vergeten arthousefilm waarin Marco Ferreri wederom de controverse opzoekt. Deze keer niet met mensen die zich doodvreten, maar een gezin met een nymfomane moeder en dochter die met elkaar, en met de vader, alles delen. Choqueren om te choqueren, maar het levert nog een vrij geslaagde film op, en dat komt deels door Hanna Schygulla en Isabelle Huppert.