DOCUMENTAIRE
Beefcake is een speelfilm/documentaire over de Amerikaanse naaktfotografen uit de jaren '40 en '50, pioniers van het genre, die in hun tijd voor het tonen van een blote mannenbast en het publiceren van foto's van naakte mannen in zwembroek voor de rechter werden gesleept wegens pornografische activiteiten. Dat overkwam Bob Mizer, één van de eerste fotografen die een modellenbestand opbouwde voor de filmindustrie in Los Angeles, maar uiteindelijk meer geld verdiende met de verkoop van de foto’s aan particulieren. Hij werd net zoals een aantal collega's door US Post van obsceniteiten beschuldigd en veroordeeld. Dat was in de jaren '40. Na de Tweede Wereldoorlog probeert hij het opnieuw met de uitgave van Physique Pictorial, een zgn. muscle-magazine, dat onder het mom van "een blad voor bodybuilders en sportieve mannen" foto’s publiceert van mooie en gespierde jongens en mannen. Problemen blijven deze keer uit, maar Mizer en zijn kompanen zijn er zich van bewust dat ze met hun activiteiten op de rand van de wettelijkheid balanceren.

Mizer maakte in zijn carrière zo'n miljoen foto's en in een later stadium films, allemaal met jongetjes in slipjes en later in de voorlopers van de huidige string. Hij zet nooit de stap naar de echte hardcore pornografie, volgens een kennis omdat hij genoeg had aan het beeld van de jongens in hun slipjes.. In zijn woonhuis annex filmstudio in Los Angeles bouwt hij een lusttuin waar de meeste van de foto's en films zijn gemaakt. Voor de modellen laat hij er slaapvertrekken en faciliteiten bouwen waar ze kunnen trainen en relaxen. Tijdens een proces in de jaren '50 wordt Mizer er door een model van beschuldigd ontuchtige handelingen te hebben gepleegd en hem daarna te hebben doorgegeven aan collega-fotografen. Regisseur Tom Fitzgerald ensceneert een deel van de procesvoering waaruit blijkt dat de zaken uit de hand waren gelopen ten huize Mizer. Hij wordt veroordeeld en gaat naar de gevangenis, z'n studio wordt gesloten.

Tom Fitzgerald komt pas heel laat te voorschijn met de klachten over seksuele uitbuiting en misbruik. Aanvankelijk dompelt hij de toeschouwer onder in de prachtige zwart-witfoto's van de pioniers, tussendoor laat hij de sterren van toen – inmiddels allemaal lelijke oude mannen – aan het woord over hun sport, hun carrière en de omgang met elkaar en met Bob Mizer. De woorden gay en homoseksualiteit worden voorzichtig vermeden, terwijl het overduidelijk is dat de Physique Pictoral een veel ruimer (of zelfs heel ander) publiek op het oog heeft dan alleen maar musclemen. Wanneer het tweede proces van Mizer ter sprake komt geven de oude sterren schoorvoetend toe dat er ook homo's tussen de modellen zaten, dat sommigen van hen na de werkuren bijverdienden of zich gewoonweg prostitueerden. Omdat Mizer op de foto's die hij verkocht aanduidingen maakte over de aard, het karakter en de interesses van de jongens, besloot de rechter dat hij prostitutie aanmoedigde.Het is aan te nemen dat Mizer zich niet rechtstreeks met die gang van zaken bezighield maar wél onrechtstreeks via de gecodeerde informatie die hij verspreidde. Daarmee wordt een van opzet biografische film/documentaire over de Amerikaanse naaktfotografen van voor de oorlog als nog een proces over hun morele en ethische regels en codes. Fitzgerald laat er geen misverstand over bestaan: het waren geen onschuldige tijden, maar dat was het opzet van de naaktfotografie van bij de aanvang wellicht ook helemaal niet.

BEELD EN GELUID
Beefcake geeft vaak de indruk dat er footage uit de jaren '40 en '50 is gebruikt, maar dat is alleen het geval wanneer het om originele opnamen van Bob Mizer gaat. Meestal gaat het om trucs van regisseur Tom Fitzgerald om een zachte overgang te creëren tussen oud en nieuw materiaal. De nieuwe opnamen zijn overigens grotendeels in de jaren '40- en '50-stijl qua kostumering (voor zo ver daar sprake van is!), haartooi en attributen. De kleuren zijn oververzadigd zoals in magazines uit de jaren’50, de zwart-witopnamen die Fitzgerald maakt hebben een sepia-tint of de bronskleur van kunstfotografie uit die tijd. De filmfragmenten worden regelmatig afgewisseld met interviews van de vedetten van toen, waarvan Fitzgerald zowel foto’s als kleurenfilmfragmenten toont. De synergie werkt uitstekend, in de tweede helft beter dan in het begin van de film, wellicht omdat het aantal onderbrekingen dan systematisch afneemt en de verhalende filmfragmenten meer indruk maken. Het geluid staat in Dolby Surround 2.0-versie en is duidelijk niet prioritair geweest in dit project. Gezien de dialogen domineren – en de film een hoog documentair gehalte heeft – speelt het geluid (de muziek) een ondergeschikte rol.

EXTRA'S
De dvd bevat de Originele Bioscooptrailer, de Biografieën van een aantal mensen die in de interviews aan bod komen, een aantal Beefcake Posters die de koper van deze dvd via de computer kan downloaden en printen en een aantal Andere Trailers van homogeoriënteerde films van Homescreen, o.a. Head on en .

CONCLUSIE
Beefcake is een bij momenten grappige en in elk geval visueel aantrekkelijke film voor toeschouwers die graag naakte mannenlichamen zien, soms met onbeschermd lid, maar meestal zedig afgedekt met een stukje stof. Het verhaal gaat over een aantal Amerikaanse fotografen die in de jaren '40 hun vrijheid op het spel zetten wanneer ze mooie jongens in zwembroek gaan fotograferen, zogenaamd voor Hollywood en reclamedoeleinden, maar in feite omdat ze persoonlijk graag naar naakte mannenlijven kijken. Tom Fitzgerald, de regisseur interviewt de oude sterren die hij toont op het toppunt van hun fysieke kunnen en hij schrikt er niet voor terug om af en toe billenkoek uit te laten delen en de jongens met elkaar te laten stoeien. Het blijft allemaal braaf en onschuldig en dat is uiteindelijk ook de charme van deze productie.