FILM
Begin 2002 ging het gerucht de ronde dat er een uitstekende lowbudget horrorfilm op komst was. Uit het Verenigd Koninkrijk zou Dog Soldiers komen overwaaien, het speelfilmdebuut van Neil Marshall, dat een verfrissende en extra bloederige kijk beloofde op het klassieke weerwolfgenre. Nodeloos te zeggen dat ik present was op de persvisie toen de prent debuteerde op het Brussels Festival van de Fantastische Film. Spijtig genoeg deelde ik na afloop de lovende kritieken van diverse recensenten niet. Voor mij was de film een overdaad aan luidruchtig spektakel, met een minimum aan karakter- en verhaalontwikkeling. Een scheet in een fles. Maar misschien lag het wel aan mij, zag ik de film op een verkeerd moment, kon ik het talent van Marshall nog niet onderkennen. Hoog tijd dus voor een herevaluatie van de potentie van de cineast, in de vorm van deze recensie van zijn tweede langspeler: The Descent.

De plot is klassieke horror. Een jonge vrouw verliest haar man en kind in een gruwelijk accident. Een jaar later komen zij en vijf goede vriendinnen samen in de Appalachen voor een spelonkentocht die niet enkel de vriendschapsbanden moet aanhalen maar ook een punt kan zetten achter het rouwproces. Niet alles verloopt echter volgens plan. Het sextet belandt in een onbekende grot, waar niemand precies de uitgang van weet. Een van de vriendinnen valt meters diep en breekt haar been. Maar ergst van al: in de grot huizen 'Crawlers', geëvolueerde Neanderthalers met een dorst naar vlees en bloed. De race om te overleven is begonnen!



Waar Dog Soldiers nog een all-male cast samenbracht, kiest Neil Marshall in The Descent voor een ensemble van enkel vrouwen. Dat is een unicum voor horrorfilms als deze en de cineast verdient in ieder geval lof om het genre op die manier enigszins te vernieuwen. Het blijkt echter de enige innovatie in zijn scenario, dat gedurende het eerste uur pedant, doodsaai en voorspelbaar is, en in de laatste dertig minuten zodanig opgaat in de actie dat alle emotie of karakterontwikkeling aan de kant geschoven wordt. Dat in de openingssequentie iemand sterft op een wijze die niet zou misstaan in de Final Destination reeks duidt aan dat de plot niet serieus te nemen is. Maar Marshall doet alsof hij een doodernstig, realistisch drama op het scherm tovert. Tongue-in-cheek had The Descent nog verteerbaar kunnen maken, maar de faux-sérieux die nu de sfeer van de film vormt geeft de prent een nekslag waarvan hij nooit bijkomt.

De prent grossiert overigens in artistieke nekslagen. Het scenario heeft vele fouten maar de belangrijkste is het gebrek aan tempo. Om de paar minuten dreig je in slaap te vallen, tot de regisseur weer eens een te vaak gehanteerd bruusk schikmoment uit de kast haalt. Dat houdt je tijdelijk wakker, maar kan je niet uit de sluimerstand helpen. Neil Marshall vergeet bovendien de kijker vakkundig te gidsen door het grottenlabyrint. Nooit ben je zeker wie zich nu waar bevindt, wat voor eerst verwarring en dan apathie zorgt. De ongelukkige keuze om de prent zeer donker te houden speelt hier uiteraard ook een rol in. Muziek wordt uiterst wispelturig gehanteerd: ze duikt op in scènes waar je het niet verwacht en blijft afwezig in sequenties waar ze noodzakelijk is. Maar dé doodsteek voor The Descent is de cast. De actrices – wegens gebrek aan een beter woord – kunnen geen persoonlijkheid in hun karakter vinden, waardoor het sextet heldinnen een amalgaam wordt van allemaal dezelfde personages met nauwelijks verschillen. Doordat je hen niet uit elkaar kan houden, kan je ook geen emotionele band met hen opbouwen, wat de ganse film zo'n beetje overbodig maakt. De hilarische – nochtans natuurlijke – accenten die de actrices hanteren helpen evenmin.

Een uur na de begingeneriek duiken eindelijk de monsters op, waardoor de hoop groeit dat de prent een versnelling hoger zal schakelen. Natuurlijk blijkt het al snel ijdele hoop, want de makers verwarren lelijke schepsels met bloeddorst voor angstaanjagende personages. Schrik is dan ook ver te zoeken, waardoor je overblijft met een gesnurk in de hand werkende freakshow in het donker. The Descent gaat kortom in tegen alles wat een goede horrorfilm maakt. En daarmee verspeelt Neil Marshall alle krediet die ik hem nog wilde gunnen. Hij lijkt immers stevig op weg een tweede Paul W.S. Anderson te worden: veel lawaai met weinig angst. Eén blik op de cover van de dvd zou in principe al genoeg moeten zeggen over de onmacht van dit onding: het moet de eerste horrorfilm in de geschiedenis zijn die een 16-rating krijgt van Kijkwijzer zonder het angst-icoontje. Dàt is pas angstaanjagend.



BEELD EN GELUID
A-Film biedt ons de keuze tussen twee geluidssporen: een DTS-track en een Dolby-track. Beide zijn redelijk lowkey, maar geven goed de aurale opzet van de prent weer. Het DTS-spoor creëert een beter ruimtelijk effect is om die reden te verkiezen boven de Dolbytrack. Ook op het beeld is weinig significants aan te merken. De lowbudget origine is weliswaar zichtbaar, maar de transfer scoort toch redelijk goed op vlak van zwartniveaus en kleurenweergave. Scherpte vormt in de dagscènes soms een probleem, terwijl de duistere sequenties vooral worstelen met een consistent contrast. A-Film behield echter niet de originele aspect-ratio van 2.35:1, waardoor ik mij verplicht zie een onvoldoende te geven.

EXTRA'S
Hoe slecht de prent ook is en hoe teleurstellend de verknipping van het beeld, in de bonussectie wordt veel goed gemaakt. Een Audiocommentaar herenigt de regisseur met vijf van zijn actrices. Met zoveel vrouwen aanwezig op het spoor, hoeft het niet te verwonderen dat lange stiltes niet aanwezig zijn. The Descent: Beneath The Scenes (41 min.) is een van de meest plezante en interessante making-of documentaires die ik sinds lange tijd zag. Extended Scenes (10 min.) bestaat vooral uit verlengde sequenties uit de eerste helft van de film, terwijl een Storyboard-vergelijking (10 min.) op drie cruciale scènes focust. Zowel een Trailer als een Teaser van The Descent – beide 1 minuutje lang – werden bovendien op de disc geperst, evenals enkele Cross-Promotionele Trailers.

CONCLUSIE
The Descent mag zich dan verkopen als een horrorfilm, veel schrikbarends gebeurt er niet. Regisseur Neil Marshall verwart het groteske met angst, wat resulteert in een saaie prent met een afgrijselijk scenario en dito acteerprestaties. Het geluid wordt prima weergegeven, maar het beeld werd verknipt van zijn originele aspect-ratio. De bonussectie is aardig gevuld met kwalitatief materiaal.