FILM
You can clean up the mess, but don't touch my coffin.

De mysterieuze vreemdeling Django (Franco Nero) sleept tijdens zijn tocht een doodskist achter zich aan. Wanneer hij aankomt in een modderig spookstadje, in de nabijheid van de Mexicaanse grens, komt hij temidden een bloederige strijd terecht met aan de ene kant Mexicaanse bandieten en aan de andere kant een groep racistisch tuig onder leiding van Mayor Jackson (Eduardo Fajardo)

Als er één subgenre tot onze grote spijt nog steeds ondervertegenwoordigd is op dvd in de Benelux dan is het wel het spaghettiwestern-genre. Het aantal belangrijke releases is nog steeds op twee handen te tellen: vijf Leone's (3 bij MGM, 1 bij A-film, 1 bij Paramount), de drie Sabata-films (MGM), Red Sun (Indies en Universal), Keoma en deze Django bij Dutch Filmworks, dat moet het zowat zijn.

Diverse elementen zorgen ervoor dat Django kon uitgroeien tot een spaghettiwestern-klassieker die ook niet-genreliefhebbers wist te bekoren, of nog beter, ervoor zorgde dat kijkers geïnteresseerd raakten in het genre. Vooreerst is er de fantastische regie van maestro Sergio Corbucci (Il Figlio Di Spartacus, Gli Specialiste, Il Mercenario, Il Grande Silenzio) die samen met Sergio Leone en Sergio Sollima (La Resa Dei Conti, Faccia A Faccia) zowat de heilige drievuldigheid van het spaghettiwestern-genre vormde. Bij de regie van Django kon Corbucci rekenen op een Ruggero Deodato, als assistent director, die eind jaren '70 berucht zou worden als regisseur van ondermeer Cannibal Holocaust.

Corbucci schotelt ons in zijn bekendste film mits een imposante montage van zooms en tracking shots een over the top geweld festijn voor dat zeker anno 1966 door zijn brutaliteit heel wat wenkbrauwen deed fronsen. Niet alleen is de "bodycount" hoog te noemen, het geweld wordt vaak erg gestiliseerd in beeld gebracht. Bij het zien van de scène waarin een oor wordt afgesneden (en voor de volledigheid, opgegeten) zal u wellicht beseffen waar Quentin Tarantino een deel van de mosterd voor Reservoir Dogs vandaan haalde. Django is qua thematiek zelf voornamelijk geïnspireerd door Leone's A Fistfull Of Dollars die op zijn beurt deels gebaseerd werd op de Akira Kurosawa's klassieker Yojimbo. Op inhoudelijk vlak verschilt Django met de latere films van Corbucci (in het bijzonder Il Gran Silenzio) in die zin dat Django een minder uitgesproken politieke boodschap (links, anti-racistisch) bevat.

De voortreffelijke vertolking van Franco Nero als Django, nog steeds de rol waarvoor hij herinnerd zal worden, doet ons vol weemoed terugdenken aan de 60's cool van acteurs als Paul Newman en Lee Marvin. Wat het spaghetti-genre betreft behoort Nero samen met Lee Van Cleef, Clint Eastwood, Klaus Kinski en Tomas Milian tot de grootste namen. Jammer genoeg kan de acteerprestatie van Nero, door de erg knudde Engelstalige dub, heel wat minder gesmaakt worden op deze Dutch Filmworks release maar daarover straks meer. De Django-soundtrack van componist Luis Enriquez Bacalov (Il Postino, A Bullet For The General, Rebus) behoort samen met de soundtracks voor Sabata (Marcello Giombini) en Adios Sabata (Bruno Nicolai) tot de beste non Morricone spaghetti-western soundtracks ooit. Voor een deel van de lezers zullen echter twee andere nummers van Bacalov (Summertime Killer en The Grand Duel uit de gelijknamige films) het bekendst in de oren klinken, ze zijn namelijk te vinden op de soundtracks van Tarantino's Kill Bill 1 & 2.

Django is zonder twijfel één van de belangrijkste films uit de spaghettiwestern-geschiedenis. Inspelend op het enorme succes dat Django in vele landen te beurt viel, werden tientallen films uitgebracht die niets te maken hadden met de originele film (zelfs geen personage met de naam Django) maar toch Django in de titel meedroegen (op IMDB zijn er meer dan 40 te vinden). Ook nu nog klinkt de naam Django als een klok, dat is alvast ook het Japanse enfant terrible Takashi Miike niet ontgaan. Eén van zijn projecten voor 2007 draagt momenteel de titel Sukiyaki Western Django en volgens bepaalde bronnen zou hierin een rol weggelegd zijn voor niemand minder dan Quentin Tarantino, wij zijn in ieder geval erg benieuwd.

BEELD EN GELUID
Deze Dutch Filmworks release is de derde Django-release in onze collectie en het is zonder twijfel de minst interessante van de drie. Terwijl de Franse Wild Side Video release en de Amerikaanse Blue Underground release (regio 0, NTSC) een transfer krijgen in het originele 1.66.1 formaat krijgen we hier een transfer die dichter ligt bij het op de hoes vermeldde 1.78.1 formaat. Ook de beeldkwaliteit op deze dvd is minder goed dan bij de andere twee versies, we krijgen meer grain en printbeschadigingen. Op het audiovlak wordt de Dutch Filmworks release helemaal oninteressant aangezien we het moeten stellen met de slechte Engelse dub terwijl beide andere versies ook de Italiaanse track bevatten (Blue Underground met Engelse ondertitels, Wild Site met Franse ondertitels). Aangezien de meeste spaghetti-westerns internationale co-producties waren is het niet altijd het meest interessant om de films te bekijken met de Italiaanse geluidstrack maar bij Django is dit, door de bedenkelijke kwaliteit van de Engelse dub, wel het geval. Als het we het hebben over de bedenkelijke kwaliteit van de dub dan hebben we het wel degelijk over het stemmenwerk en niet zozeer over de hoeveel ruis of andere fouten.

EXTRA'S
Geen.

CONCLUSIE
Eén van de coolste spaghetti-westerns ooit krijgt niet de verdiende release, erg jammer!