FILM
Noorwegen staat niet bepaald bekend als een groot filmland en Dark Woods – Villmark luidt de titel in de taal van herkomst – zal daar niet gauw verandering in brengen. Het verhaal over een quintet dat enkele dagen in een Scandinavisch bos kampeert, is daarvoor te voorspelbaar en de gekozen stijl – de prent werd gedraaid met handheld digitale camera’s – is al weer enkele jaren compleet voorbijgestreefd. Niettemin verdient de film een pluim voor het enthousiasme waarmee hij zich in de genreclichés smijt en voor het creëren van een sfeer die zowaar suspenserijker is dan wat Hollywoodthrillers tegenwoordig afleveren. Wanneer het mysterie van het donkere woud onthuld is en de laatste lijken geteld zijn, is het echter vooral de armetierige ontknoping die een bittere nasmaak achterlaat.

Dark Woods volgt een halve week in het leven van enkele co-werkers bij een tv-bedrijf. De grote baas Gunnar vindt een teambuildingsessie een goed idee en trekt met vier collega’s het bos in om één te worden met de natuur. Uit de vondst van een tent aan een nabijgelegen meer blijkt dat de Noren niet alleen zijn, maar de kampeerder is nergens te bespeuren. Verontrustender is de ontdekking van een ontbindend vrouwenlichaam in het water en het daaropvolgende besluit van Gunnar om de trip voort te zetten alsof er niets aan de hand is. Een gevoel van onbehagen sluipt de blokhut van het team binnen. De gedachte dat er misschien een moordenaar in het woud huist zet een domper op de sfeer en laat opgekropte ergernissen tot uitbarsten komen. Niemand weet bovendien of er echt iets te vrezen is of dat men gewoon ten prooi valt aan door Gunnar gemanipuleerde paranoia.



Positief is ontegensprekelijk dat Dark Woods gedurende bijna de ganse lengte van de film geen nood heeft aan bloed en ingewanden om horror te creëren. Regisseur/schrijver Øie gebruikt de kracht van suggestie om een serene locatie als een Noors bos om te toveren tot een plek waar het absolute kwaad schuilt. Vergelijkingen met Evil Dead en The Blair Witch Project zijn onvermijdelijk, maar Dark Woods triomfeert over zijn illustere voorgangers op het vlak van sfeer. Spijtig genoeg voor de makers is sfeer alleen niet voldoende om een speelfilm te rechtvaardigen. Een degelijke plot en goede karakters zijn eveneens onontbeerlijk. Daar schiet de prent finaal tekort. De personages werden goed gecast, maar hun acties en lot laten je koud. Naarmate het laatste bedrijf nadert, besef je bovendien dat er van een meeslepende plot geen sprake is en dat het einde enkel nog kan resulteren in een anticlimax of een deus ex machina. Øie realiseert uiteindelijk zelfs beide.

Draaien met digitale camera’s is op het eerste zicht geen slecht idee omdat het relatief minimale contrast van deze toestellen toelaat onverwachts figuren uit het duister naar de voorgrond te katapulteren. Helaas is de techniek de laatste tien jaar tot uit den treure gebruikt waardoor de impact terminaal verwaterd is. De digitale beelden leveren dan weer wel een onnatuurlijk sfeer op die de psychologische horror in de hand werkt en het woud een eigen karakter geeft. De natuur is overigens op meer dan één manier de ware prota- dan wel antagonist van Dark Woods. Het wantrouwen van stadsmensen voor Moeder Natuur vertaalt zich namelijk in de irrationele angst waarop de filmmakers teren. Ironisch is bovendien dat de bomen en struiken minder houterig op film worden vastgelegd dan de acteurs die zich stuk voor stuk bezondigen aan overacting of die totaal geen talent hebben.

Het valt niet uit te sluiten dat Dark Woods een aantal kijkers een woelige nachtrust zal bezorgen, maar het aantal mensen dat hier een nachtmerrie aan overhoudt zou toch tot een absoluut minimum beperkt moeten blijven. Veel, zoniet alles, heeft te maken met een ronduit teleurstellend laatste kwartier dat herinneringen oproept aan de eerste Friday the 13th dat een even onlogische als slaapverwekkende moordenaar naar voren schuift. Als je louter op sfeer een goede film kon bouwen, was Dark Woods een parel aan de kroon van de Noorse cinema. De vergelijking met een goed geslepen maar goedkope zirkoon die een oppoetsbeurt kan gebruiken, is echter correcter.



BEELD EN GELUID
Het gebruik van digitale camera’s hypothekeert al bij voorbaat de beeldkwaliteit van Dark Woods. Het contrast is namelijk wisselvallig (nu eens te donker dan weer te licht) en de kleuren komen nauwelijks verder dan een grijze soep. Hoe goed de feitelijke transfer is valt moeilijk te zeggen. Laten we het dus maar op ‘degelijk’ houden. De soundtrack is een Dolby Enhanced 5.1-spoor dat probeert een ruimtelijk effect te creëren maar daar nauwelijks in slaagt.

EXTRA’S
De bonussectie bevat een aantal extra’s die op papier beter ogen dan ze er op schijf uitzien. Tien minuten Outtakes hangen als los zand aan elkaar en lijden onder het feit dat de woorden van de acteurs niet ondertiteld worden (en ik spreek geen Noors). Ook niet ondertiteld is de gelukkig quasi woordenloze kortfilm Stopp (9 min.) waarin regisseur Øie al een thematische en visuele blauwdruk aflevert van de hoofdfilm. Een Alternatief einde (2 min.) is zo mogelijk nog minder geslaagd dan wat uiteindelijk gebruikt is. Trailers voor Dark Woods en drie andere titels van het Mr. Horror Presentslabel ronden de bonussectie af.

CONCLUSIE
Dark Woods is een sfeervolle psychologische horrorprent die na verloop van tijd in de problemen komt wegens het ontbreken van een coherente plot en aangename personages. ‘Verdienstelijk’ omschrijft de film nog het best. Beeld en geluid ogen en klinken degelijk op de dvd. De extra’s stellen, op een kortfilm na, teleur.