FILM
Met An American Werewolf In London gaf John Landis niet alleen een nieuwe draai aan een klassiek filmmonster, maar zette hij de toon voor nagenoeg alle horrorfilms van de volgende dertig jaar. De mix tussen horror en humor - zonder dat het ene het andere ondermijnt - en een visionaire, op karakter en realisme geënte make-up zorgen ervoor dat de film ook na dertig jaar nog zonder veel problemen overeind blijft als een genreklassieker. Toch zou het oneerlijk zijn te zeggen dat An American Werewolf In London de perfecte weerwolvenfilm is. Vooral het tempo van de prent is behoorlijk problematisch: het verhaal neemt ruim de tijd om de eigenheid van de personages in de verf te zetten, maar plotevoluties worden met horten en stoten op het scherm gekwakt, waardoor An American Werewolf In London - een beetje zoals zijn protagonist - een schizofreen beestje blijkt.

Op de opening is alvast niets aan te merken. Twee Amerikaanse studenten zijn op trektocht door de Noord-Engelse hei en belanden op een nacht met volle maan in de omineus getitelde pub The Slaughtered Lamb. De stamgasten kijken hen met de nek aan, vooral als het duo teveel vragen stelt over een pentagram op de muur. En dus trekken David en Jack weer de nachtelijke hei op, waar het niet lang duurt eer ze belaagd worden door een mysterieus grommend en huilend monster. Wanneer David weer bij bewustzijn komt, zijn we drie weken later, ligt hij in een ziekenhuis in Londen en blijkt Jack aan zijn verwondingen te zijn overleden. Onheilspellende dromen - en het bezoek van de 'ondode' Jack - planten het idee in zijn hoofd dat hij gebeten werd door een weerwolf. Nu de volgende volle maan met rasse schreden nadert, is dat een reden voor bezorgdheid.

En inderdaad, wanneer de maan helder boven de Britse hoofdstad schijnt, voltrekt zich de transformatie die An American Werewolf In London zijn reputatie van trendsetter opleverde. Davids geleidelijke verandering in een monster is namelijk in niets te vergelijken met de wijze waarop eerdere filmische transformaties gebeurden. Geen eenvoudige, over elkaar gelegde beelden van een acteur zonder en met behaarde benen, zoals in The Wolf Man, maar een emotioneel en anatomisch realistische interpretatie van de pijn die gepaard moet gaan met een ingrijpende morfologische verandering. In een tijd zonder computers was het aan make-upgoeroe Rick Baker om een onnatuurlijk krommende wervelkolom, plotse haargroei en een groeiende snuit te creëren. Het resultaat oogt verbluffend, temeer daar John Landis ervoor koos de scènes in helder licht te filmen. Hoewel de transformatie het realisme van de huidige CGI-beelden niet kan evenaren, is Rick Bakers make-up emotioneel veel doeltreffender. De agonie van de transformatie in een weerwolf is immers nooit beter op het witte doek gebracht.

Dat we meeleven met de weerwolf, heeft uiteraard ook te maken met het feit dat David Naughton in de voorgaande vijftig minuten een sympathieke Amerikaanse toerist gestalte geeft. Vooral de aandoenlijke naïviteit van de acteur is cruciaal om de kijker over de streep te trekken. Collega-backbacker Griffin Dunne draaft voornamelijk op als comic relief. Als de ondode Jack, die gedoemd is in steeds ergere staat van ontbinding rond te zwerven tot weerwolf David dood is, vindt hij de juiste balans tussen ergernis en jovialiteit. Ondankbaarder is de rol van Jenny Agutter als de verpleegster die verliefd wordt op David. Ook John Woodvines karakter, een dokter die op pad gaat om Davids transformaties te onderzoeken, wordt in het script te weinig uitgewerkt. Casting van de nevenrollen - met name de tooghangers in The Slaughtered Lamb - is quasi perfect. Ook op de mix tussen maangerelateerde songs (Bad Moon Rising, Blue Moon, ...) en Elmer Bernsteins muzikale score is niets aan te merken.

Wat An American Werewolf In London er ondanks alle innovatie en professionalisme van weerhoudt om van een goede tot een zeer goede film uit te groeien, is het onevenwichtige scenario van cineast Landis. Het script is immers al in 1969 geschreven (Landis was toen nog geen 20) en kende volgens de regisseur zelf weinig aanpassingen toen de camera's eenmaal rolden. Structureel schort er bijgevolg nog al wat aan An American Werewolf in London. Vooral de bruuskheid van de transformatie, de willekeurigheid van de droomsequenties en het abrupte einde stoten ook anno 2009 nog tegen de borst als goede ideeën die onvoldoende uitgewerkt zijn. Daar staat tegenover dat de gevatte Freudiaanse link die de film legt tussen het weerwolfverhaal en de puberteit enkel uit het brein van een tiener kon komen. Reden genoeg dus om toch naar de dvd-handel te snellen en An American Werewolf in London aan je collectie toe te voegen. En wanneer beter dan nu, een periode waarin de (zo goed als) volle maan de nachtelijke hemel domineert?

BEELD EN GELUID
Het eerste wat opvalt aan de transfer van An American Werewolf In London is de uitstekende scherpte van het beeld. Vooral de transformatiescène oogt daarom beter dan ooit tevoren. Het contrast is eveneens van een hoog niveau, wat vooral dividend oplevert in de vele nachtelijke scènes. Daar staat tegenover dat filmgrain in bepaalde scènes (vooral in de dromen) onnodig sterk op de voorgrond treedt. Ook de weergave van de kleuren kan je niet sprankelend noemen. Toch mag je hier van een sterke transfer van een bijna 30 jaar oude film spreken. Auditief krijg je een DTS-HD Masterspoor voorgeschoteld. Dat slaagt er goed in de sfeer die bij een horrorfilm past te genereren. Hoogtepunten zijn zonder meer de aanval van de weerwolf op de Engelse hei en de climax in Picadilly Circus.

EXTRA'S
Het kroonjuweel van de bonussectie is zonder twijfel Beware the Moon (97 min.), een retrospectieve documentaire die even lang duurt als de film zelf en nagenoeg alles vertelt wat je ooit wilde weten over An American Werewolf. Het jammere aan het voor het overige best te pruimen Audiocommentaar van acteurs Griffin Dunne en David Naughton is dat zij niets zeggen wat nog niet in de docu aan bod kwam. I Walked With a Werewolf (8 min.) heeft een dubbele functie: de featurette geeft een overzicht van eerdere weerwolffilms én maakt reclame voor The Wolf Man die volgend jaar de filmzalen zal teisteren. The Making of An American Werewolf in London (5 min.) is een vintage promo uit 1981, waarna interviews volgen met John Landis (18 min.) en Rick Baker (11 min.). The Casting of the Hand (11 min.) toont hoe een mal werd gemaakt van David Naughtons arm om te gebruiken in de transformatiescènes. De audio van de Outtakes (3 min.) bestaat niet meer, maar dat maakt ze niet minder grappig. Ten slotte bevat de disk een Fotogalerij (4 min.) met ruim vijftig kiekjes en de Storyboards (2 min.) van de climax in Picadilly Circus.

CONCLUSIE
An American Werewolf In London heeft te kampen met serieuze timing- en structuurproblemen, maar enthousiaste vertolkingen, liters vals bloed en vooral de vernieuwende make-up van Rick Baker geven de prent een 'must see'-status. Beeld en geluid zijn zeker niet perfect op deze Blu-ray, maar ze verwennen ogen en oren van de kijker meer dan voldoende. Wie na het doorworstelen van de uitgebreide bonussectie nog niet voldoende weet over de film, heeft gewoon niet goed opgelet.