De jonge cameraman Sean McGinnis huurt de videoband van Orson Welles’ Citizen Kane, maar eens in de dvd-speler blijkt het om de pornofilm Citizen Cum te gaan, een kleine vergissing met grote gevolgen, want Sean valt meteen voor hoofdrolspeler Johnny Rebel. Hij wil de pornoster kost wat kost leren kennen, verhuist naar Los Angeles en solliciteert bij de productiemaatschappij van de film naar de openstaande betrekking van cameraman. Een paar dagen later staat hij oog in oog met z’n afgod, dat wil zeggen, met diens indrukwekkende onderdeel.

 

 

Johnny Rebel is evenwel hetero en heeft een vriendin met wie het niet echt botert. Hij zit nl. onder de drugs en heeft agressieve buien. Met het pornowerk heeft hij geen probleem, want met de opbrengst kan hij z’n verslaving bekostigen, maar het goedje is niet echt goed voor zijn viriliteit en tijdens lange opnamesessies laat zijn jongeheer het wel eens afweten. Al tijdens de eerste draaidag van een nieuwe pornofilm raakt Johnny in problemen en vraagt hij aan cameraman Sean om hem orale assistentie te bieden. Die gelooft z’n oren niet en heeft ook geen enkele ervaring met dergelijke praktijken, maar de verleiding is te groot en dus doet hij wat hem is gevraagd. De rest van de ploeg is nauwelijks verbaasd: iedereen heeft Johnny wel een keer geholpen.

 

De pornoster stelt zich geen vragen bij Seans hand- en spandiensten. Hij merkt ook niet wat iedereen in het productiehuis wél merkt, nl. dat de jonge cameraman verliefd is. Regelmatig doet Johnny een beroep op Sean en behandelt hem als een medewerker die z’n taken prima uitvoert. Meer niet. Tot grote frustratie van Sean die het geluk dus elders zoekt, maar constateert dat hij Johnny Rebel ondanks alles moeilijk uit het hoofd kan zetten. De hele affaire komt in een stroomversnelling na de diefstal van de camera en de moord op een stafmedewerker van de zaak.

 

Voor wie minder bekend is met het pornowereldje: de fluffer is degene die er voor zorgt dat de mannelijke hoofdrolspeler zijn erectie niet verliest tussen de opnames en/of die ze weer bijwerkt net vóór het finale shot, want dat is wat pornokijkers willen zien en dat is dus de scène die geld in het laatje brengt. Toevallig wordt Sean met die opdracht belast en hij is er goed in, want ook wanneer Johnny Rebel op een keer niet op de set verschijnt en een vervanger opgetrommeld wordt, is hij de reddende engel op het moment dat de aandacht van de acteur verslapt.

 

Originaliteit is niet de grote troefkaart van The Fluffer. Eigenlijk is het scenario redelijk voorspelbaar en zijn het vooral de humor en het stoute taalgebruik die de productie redden. Voor expliciete naakt- of seksscènes hoeft u het overigens niet te doen, deze film kleurt keurig binnen de lijntjes en is probleemloos vrijgegeven voor een publiek vanaf 12 jaar. De pornoscènes worden eerder gesuggereerd dan getoond en billen, ruggen en behaarde torso’s zijn zowat de enige onderdelen die de kijker te zien krijgt. Op momenten dat Sean in actie komt, staat de camera vrij hoog opgesteld en is zelfs zijn haardos niet te zien, en wanneer de pornosterren op handbediening overgaan, draaien ze zich tijdens het uitzoomen heel zedig met de rug naar de camera. Het taalgebruik is een stuk explicieter, maar daaraan stoort de keuringscommissie zich veel minder, met als gevolg dat The Fluffer veel stouter lijkt dan in werkelijkheid het geval is.

 

 

Over de acteerprestaties kunnen we kort zijn: zeer middelmatig. Hoofdrolspeler Scott Gurney (Johnny Rebel) kan nauwelijks overtuigen en hij is beslist een betere regisseur en producer. Hij rekent vooral op zijn fysieke kwaliteiten en die zullen beslist door een deel van het publiek op prijs gesteld worden, maar voor de rest is zijn personage eenzijdig en zijn prestatie weinig geïnspireerd. Michael Cunio (Sean) is niet meer dan een excuus. Met zijn personage is beslist wat aan te vangen, maar dat blijkt de beide regisseurs van deze film niet te interesseren. Gelukkig redden de komische situaties de film van de ondergang en de ondertitel (Love Is Hard) suggereert dat hun ambities niet veel verder reiken dan onderhoudende en vooral vrijblijvende comedy. U kan The Fluffer ook als een parodie of een satire op de porno-industrie bekijken en dan is de uitkomst beslist helemaal anders, maar dat neemt niet weg dat dit een beetje een saaie en voorspelbare film is.

 

De beeldkwaliteit van The Fluffer is redelijk goed met alleen in de donkere scènes een gebrekkige detaillering. Ook grain is vaak een probleem, maar beschadigingen, strepen of vuil zijn niet aan de orde. De kleuren zijn heftig en het beeld is haarscherp (wat in pornofilms sowieso heel belangrijk blijkt te zijn). Het geluid staat in stereo en dat is voldoende voor een productie die vooral visueel wil scoren.

In de afdeling extra’s zit een Scrapbook (1 min.), een soort fotoalbum met kiekjes van de naakte torso van Johnny Rebel, een aantal niet echt spectaculaire Verwijderde Scènes (8 min.) en een kort interview met Johnny Rebel (3 min.) waarvan slecht een fragment in de film is gebruikt. Als afsluiter staan er een drietal Andere Trailers op deze disk.

The Fluffer is een gayfilm die nauwelijks interessant is voor een niet-homopubliek. Het scenario is dun, de acteerprestaties zijn wel grappig maar niet indrukwekkend en van een dramatische ontwikkeling is er nauwelijks sprake. De film wordt als een pastiche aangeprezen, als een satire en een parodie op de porno-industrie en dat doel wordt beslist bereikt.