FILM
We zien in deze film de laatste levensdag van Antonio (Antonio Larreta), die na een hartaanval feitelijk niet meer in staat is om alleen te blijven. De dokter wil hem laten opnemen in een ziekenhuis, maar een beetje halsstarrig weigert de aan een infuus hangende oude man om zich te laten opnemen. Hij verwacht namelijk nog één laatste bezoek van zijn zoon Pablo (Jorge Diez), die het gemaakt heeft als wereldberoemd concertpianist. Hij laat de oude piano nog één keer stemmen, voor het geval zoonlief zin mocht krijgen om muziek te spelen, hij haalt voor de gelegenheid nog een speciaal 40 jaar oud wijntje boven dat hij samen met wijlen zijn vrouw heeft apart gehouden voor een speciale gelegenheid, en hij denkt vol genoegen terug aan de vrouw die vroeger op hem babysitte. Spijtig genoeg valt zijn laatste wandeling in de natuur wat tegen, want Antonio valt en raakt bewusteloos.

De Argentijnse regisseur Carlos Sorin schreef en regisseerde deze auteursfilm over waardig afscheid nemen van het leven. De fotografie van deze uiterst minimalistische film is goed uitgekiend en met veel gevoel voor evenwicht samengesteld, maar het geheel is tergend traag, bevat nauwelijks dialoog en laat de kijker toch achter met een licht gevoel van depressie. D'r zit echter niet overdreven veel onnodige pathos in de prent, en er wordt niet gegoocheld met overdadige scènes. Alle elementen vallen uiteindelijk mooi op hun plaats, en getrouw aan zijn eigen handelsmerk zoals hij ook al toonde in Historias Minimas is Sorin groots in het filmen van de kleine dingen des levens, alhoewel hier een vergrootglas geen overbodig attribuut is.

BEELD EN GELUID
De technische aanpak van deze dvd is al even minimalistisch als de film zelf, alhoewel het anamorfe 1.78:1-beeld en het Dolby Digital 5.1-geluid veel meer dan goed genoeg zijn om dit stille en ingetogen drama op de goede manier naar het kleine scherm te vertalen. De meticuleuze fotografie, die de belangrijkste bestaansreden voor de film is, wordt hier weergegeven met nu eens warme, dan weer barkoude kleuren die de gemoedstoestand van het hoofdpersonage schijnen te reflecteren. Sorin speelt graag met het verschil tussen licht en donker, en het eerder zachte beeld weet de juiste sfeer te scheppen. De 5.1-geluidstrack is overkill voor een stille en ingetogen film als deze.

EXTRA'S
De extra's zijn nog minimalistischer dan de film zelf, want buiten wat trailers valt er hier niets te rapen.

CONCLUSIE
De ingetogen film La Ventana verdient wat meer belangstelling van het publiek, maar is zelfs binnen zijn genre niet echt een meeslepend meesterwerk. Technisch is dit een solide release.