Russell gaat die zaterdagochtend gewoon naar z’n werk. Hij is badmeester in een zweminrichting. Na afloop staat Glen hem op te wachten en samen gaan ze naar Russels flat op de veertiende verdieping van een nieuwbouw in een buitenwijk. Daar zetten ze hun gesprek voort, afgewisseld met een biertje, drugs, seks en opnieuw een biertje, een lijntje en seks. De gesprekken gaan over Glens interview, over de stand van zaken in de wereld en over homo’s. Glen beweert dat ze zichzelf niet zijn, maar zich een gedrag aanmeten waardoor ze door hetero’s geduld worden. Russell zegt dat iedereen gewoon gelukkig probeert te zijn en dat hij daarom een relatie wil. Glen is tegen. Hij heeft een slechte ervaring achter de rug met een minnaar die hem bedroog en een relatie hoeft voor hem niet meer. Hun meningen botsen, ze praten langs elkaar, ze verzoenen zich, ze praten opnieuw, ze hebben seks, ze snuiven nog een lijntje, ze slapen een tijdje en drinken koffie. Ze praten voort. 

 

In Weekend voert regisseur Andrew Haigh twee jonge homo’s op die elkaar toevallig tegenkomen en die op een ontwapende en eerlijke manier met elkaar aan de praat geraken. Het is een scenario voor een boek waarvan je nooit gelooft dat het werkt in een film, maar het werkt omdat de regisseur twee hoofdpersonages opvoert die atypisch zijn voor een homofilm waardoor Weekend in alle opzichten afwijkt van het soort producties dat gewoonlijk in dit genre wordt gemaakt. Andrew Haigh introduceert z’n hoofdpersonages als gewone mensen, als mannen die net zo functioneren als andere mannen maar met een voorkeur voor mannen i.p.v. voor vrouwen. Bijgevolg laat hij ze praten over dingen waarover ook heteromannen praten, nl. over doodgewone dingen, over hun werk en hun interesses, over hun vrienden en hun minnaars en als die gesprekken uitmonden in intiemere scènes of gewoon seks, dan maakt een dergelijke scène onderdeel uit van wat Haigh wil bereiken, nl. dat de toeschouwer Russell en Glen als doorsneemannen bekijkt en niet als homo’s. En die poging is meer dan geslaagd dankzij de medewerking van twee acteurs die op een zeer natuurlijke wijze met elkaar omgaan. De introverte Russell heeft het aanvankelijk moeilijk met de eerder extraverte Glen die over alles een uitgesproken mening heeft en die niet onder stoelen of banken stopt. Hij staat op de rem, werpt tegenargumenten op en kijkt soms enigszins beduusd als het allemaal een beetje snel gaat. Als mensen nieuwe mensen ontmoeten proberen ze een beeld van zichzelf te projecteren dat niet altijd met de werkelijkheid overeenstemt, beweert Glen, en nog: iedereen doet het, ook homomannen. Voor Russell, duidelijk minder goedopgeleid, want wat heeft een badmeester aan een hogere opleiding?, zijn Glens uitlatingen soms als weerlichten in een open hemel. Hij heeft er zelf nooit bij stilgestaan of het is nooit bij hem opgekomen om de wereld op die manier te bekijken.

Regisseur Andrew Haigh maakt van Weekend een intelligente en tegelijk innemende en boeiende film waarin de aarzeling voor een nieuwe relatie of dit geval voor wat volgt op een onenightstand, prachtig uitgewerkt wordt. Russell is de goelijke beer die u beslist meteen in uw hart sluit; Glen doet er iets langer over, maar uiteindelijk wordt duidelijk wat Russell ondertussen ook heeft gezien: een jonge kerel die behoefte heeft aan iemand die van hem houdt, maar die niet meer durft omdat hij niet nog een keer wil worden gekwetst. Weekend is beslist de beste film over homomannen die in dit decennium is gemaakt en bij uitbreiding de beste homofilm sinds Derek Jarman 18 jaar geleden het tijdelijk met het eeuwige verwisselde. 
 

Weekend is een kleine productie die voor minder dan 100.000 pond is gemaakt. Andrew Haigh hanteert een stijl die heel dicht aanleunt bij die van een documentaire waardoor z’n film aan realisme en geloofwaardigheid wint. Er is wat bloot, er is wat seks, er zijn wat drugs in het spel, maar het past allemaal binnen de nauwe krijtlijnen die de regisseur heeft getrokken en waarin de orale confrontatie tussen Russell en Glen, gecombineerd met hun twijfels en verwachtingen, een centrale plaats inneemt. Welshman Tom Cullen (Russell) was eerder te zien in een aantal Britse tv-series en kan u aan het werk zien in het historische kostuumdrama World Without End naar de roman van Ken Follett, dat in de herfst van 2012 bij ons op dvd wordt uitgebracht. Voor Chris New (Glen) betekent Weekend de doorbraak als filmacteur. Hij debuteerde in 2006 in het toneelstuk Bent in de Londense West End en had een rolletje in de tv-serie Silent Witness – Seizoen 12 (2008).