TV-SERIE
De fans van Flashpoint (en dat zijn er in Nederland heel wat) zullen ongetwijfeld in hun nopjes zijn met het feit dat Entertainment One ongeveer gelijktijdig de eerste drie seizoenen van deze Canadese actiereeks uitbracht. Telde het eerste seizoen slechts twaalf afleveringen, dan zijn er dat in de tweede episode achttien geworden. Het vorige seizoen eindigde vrij dramatisch voor Jules Callaghan (Amy Jo Johnson) en alhoewel kwatongen beweren dat iedereen vervangbaar is, lijkt dat bij de ene toch wat gemakkelijker te gaan dan bij de andere. Ofschoon de dappere brunette nipt aan de dood kon ontsnappen, wil de agente toch zo vlug mogelijk opnieuw aan de slag. Helaas is Jules nog een hele tijd werkonbekwaam waardoor de leiding van de SRU (Strategic Response Unit) verplicht wordt om tijdelijk een vervangster voor haar te zoeken. Donna Sabine (Jessica Steen) voldoet wel aan het profiel van de ideale agente, toch beschouwen sommige collega's de nieuweling als een indringster. Vooral Sam Braddock (David Paetkau) heeft het moeilijk met zijn nieuwe partner. Hij is immers nog steeds tot over zijn oren verliefd op Jules. 


Jules beseft als geen ander dat ze verplicht zal worden om haar relatie met Sam stop te zetten, doet ze dat niet dan moet één van hen bij een ander korps aansluiten. Zoiets is onmogelijk voor Jules, want ze beschouwt haar team immers als haar familie. Met Donna gaat het ondertussen van kwaad naar erger. Het zijn niet alleen de veeleisende collega's die het haar moeilijk maken, ook merkt de agente dat genomen beslissingen niet altijd de meest logische zijn. Wie een bevel krijgt om te schieten, moet een schot lossen. En toch is het niet alleen Donna die het niet kan vinden met de tirannieke aanpak van leider Gregory Parker (Enrico Colantoni), ook collega Ed Lane (Hugh Dillon) is niet langer tevreden over de leiding van zijn korps. Hij kan er wel mee leven dat men tijdens de missies Gregory moet aanspreken met de roepnaam "baas", met de beslissingen van zijn overste heeft hij wel problemen. Alles wordt echter duidelijker als we aflevering per aflevering zien dat het familiale leven van "de grote baas"  een zooitje is. 
Het zijn niet altijd terroristen of bandieten die de SRU moet bestrijden. Soms zijn het dolgedraaide arbeiders die hun manager willen vermoorden die men in bedwang moet houden, op andere momenten bemiddelt het team bij familiedrama's en af en toe gebeurt het zelfs eens dat ze levensgevaarlijke boeven beschermen omdat de familieleden van het slachtoffer op wraak zinnen. De meeste situaties zijn net als in het eerste seizoen vrij realistisch, alhoewel menig kijker de wenkbrauwen zal fronsen bij een aflevering als Exit Wounds waarin straatbendes in een ziekenhuis met elkaar afrekenen. Ook in het tweede seizoen schuwen de makers het drama niet, zo sterft er zelfs een teamlid tijdens een gevaarlijke opdracht. Wie de kop-van-jut is onthullen we uiteraard niet. Wel wordt de overleden agent (of om het nog wat spannender te maken, agente) opgevolgd door harde tante Leah (Olunike Adeliyi) die voorheen brandweervrouw was. Natuurlijk is het voor haar geen pretje om in de voetsporen van een dode collega te treden.


Het is geen goed teken als je vanaf het begin van een nieuw seizoen sleet voelt. Was het eerste seizoen nog vrij aangename televisiepulp, dan is het tweede luik van Flashpoint niet meer dan een melig niemendalletje geworden. Het zijn niet alleen de afgrijselijke soapelementen die de spanning verstoren, ook vinden de makers het nodig om in iedere aflevering met een moraliserend vingertje te wijzen. Zoiets mag wel in één aflevering, maar na achttien keer hou je het wel voor bekeken. Iedere aflevering wordt door "baas" Gregory afgesloten met een ziekmakende preek en zoiets werkt meer kotsneigingen dan sympathie in de hand. Bovendien had men het lumineuze idee om iedere aflevering af te sluiten met een beroerde ballade die er ons moet aan herinneren dat het leven bijlange nog zo slecht niet is, de kracht van je familie is namelijk het belangrijkste. Inderdaad, waar is dat kotszakje nu weer gebleven?

Iedereen (zelfs de sympathieke Amy Jo Johnson) speelt zijn rol veel te routineus waardoor het bekijken van Flashpoint eerder een sleur wordt en zoiets kan nooit de bedoeling zijn van een televisieserie. Een actiereeks moet de kijker op het puntje van zijn stoel kunnen houden (niet vervelen) en als we moraliserende verhaaltjes willen horen, dan stappen we wel een kerk binnen. Het is jammer, maar na een veelbelovend eerste seizoen is het tweede luik eerder te mijden televisietroep geworden. Benieuwd of men in het volgende seizoen nog de meubelen kan redden!


BEELD EN GELUID
Net als in het eerste seizoen is de beeldkwaliteit vrij behoorlijk, ofschoon de kleuren veel te artificieel zijn. De stadsbeelden lijken wel vergeelde ansichtkaarten. Van filmgrain of andere onzuiverheden is er evenwel nooit sprake. Het geluid is vrij behoorlijk, alhoewel we het alleen over de technische aspecten hebben, want de ballades zijn afgrijselijk.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze box, alhoewel je daar na achttien matige afleveringen geen behoefte aan hebt!

CONCLUSIE
Had het eerste seizoen van Flashpoint nog een vrij frisse aanpak, dan ruikt het tweede seizoen naar belegen kaas. Zowel de makers als de acteurs spelen te vaak op automatische piloot waardoor de avonturen van dit elitekorps saai worden. Helemaal gortig wordt het wanneer men iedere aflevering ontsiert door een moraliserend betoog. Het leven mag dan wel af en toe een tranendal zijn, toch hebben we geen derderangsacteurs nodig om ons daaraan te herinneren.