This Happy Breed maakt deel uit van de David Lean Centenary Collection, waarin ook alle andere films uit de Britse periode van de cineast zijn opgenomen: In Which We Serve, Blithe Spirit, Brief Encounter, Great Expectations, Oliver Twist, The Passionate Friends, Madeleine, The Sound Barrier en Hobson's Choice.

FILM
Na het grote commerciële en kritische succes van In Which We Serve sloegen David Lean en Noel Coward opnieuw de handen in elkaar voor de verfilming van een van Cowards toneelstukken: This Happy Breed. De keuze van het stuk lag min of meer voor de hand. Toen de film in productie ging, werd het immers steeds duidelijker dat de gealllieerden de Tweede Wereldoorlog zouden winnen. Een film die de kijker herinnerde aan de 'goede oude tijd' van het interbellum was nagenoeg een garantie op succes, want het zou niet lang meer duren eer het Britse volk zich weer met gewone, huishuidelijke taken ging bezighouden. Maar hoewel This Happy Breed een idyllisch beeld schetst van het Londense leven tussen 1919 en 1939, is de prent geen simpele feelgoodmovie: naast vreugde is er ook ampele ruimte voor verdriet en voor de duistere kantjes van het leven.

Centraal staan de dagelijkse beslommeringen van het gezin Gibbons. Na zijn terugkeer van de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog trekken Frank Gibbons en zijn vrouw Ethel in het huis dat ze de komende twintig jaar thuis zullen noemen. Hun kinderen groeien er op, gaan relaties aan, trouwen en hebben af en toe een stevige ruzie met hun ouders. Deze huiselijkheid is een constante in de plot (de prent verlaat slechts sporadisch de vier muren van de gezinswoning) en levert heel wat herkenbare situaties op. Een nadeel is wel dat de verhaallijnen te vaak de soaptoer opgaan: zo is de subplot van de breuk tussen Frank en Ethel en een van hun dochters wel erg melodramatisch. Anderzijds zet regisseur Lean de meest dramatische elementen treffend en sober in beeld, onder meer bij een sterfgeval dat de katalysator vormt voor een uitstekend laatste halfuur.

Een belangrijke reden waarom de eerste helft van This Happy Breed minder geslaagd is, ligt aan het feit dat de focus meer schijnt te liggen op de belangrijke historische gebeurtenissen die als rode draad door de plot meanderen dan op de karakterontwikkeling van de personages. Alle protagonisten ondergaan de gebeurtenissen, eerder dan dat ze actief een bijdrage leveren tot de resolutie van persoonlijke problemen en meer dan één karakter is probleemloos inwisselbaar voor een ander. Het is duidelijk dat schrijver Coward 'de natie' en 'het gezin' met elkaar vereenzelvigt, maar die boodschap ligt er zo dik op dat ze niet meer geloofwaardig is. Bovendien kan Coward nooit wegsteken dat hij als lid van de upper class weinig kaas gegeten heeft van het taalgebruik van de werkmansklasse: de dialogen rolden misschien wel makkelijk uit zijn pen, maar in de mond van de vertolkers klinken ze te vaak onnatuurlijk.

Niet dat de acteurs niet hun best doen om die geloofwaardigheid alle kansen te geven. Robert Newton en Celia Johnson moeten als patriarch en matriarch een groot deel van het gewicht van de film op hun schouders torsen en daar slagen ze wonderwel in. Newton acteert onopvallend, met het typische Brits flegma dat we met het interbellum associëren. Celia Johnson laat haar emoties iets meer de vrije loop, maar is bovenal een uiterst herkenbare moederkloek, die het welzijn van haar gezin boven alles stelt. De nevencast telt enkele namen die we nog kennen uit In Which We Serve (Kay Walsh, John Mills) en een aantal Britse karakteracteurs (Stanley Holloway, Eileen Erskine), maar geen van hen laat een blijvende indruk achter in een film die te snel van de ene naar de andere nevenplot springt.

Dat de prent gedurende verschillende saaie momenten toch nog de aandacht vasthoudt, is grotendeels de verdienste van David Lean en Ronald Neame. Lean regisseert met vaste hand en schuwt de camerabewegingen niet, waardoor de repetitiviteit van de locatie nooit een nadeel is. Cameraman Neame schildert bovendien met prachtige Technicolor-kleuren die de film in een heerlijk nostalgische sfeer baden. De kans is klein dat Londen er echt zo mooi en zorgeloos uitzag tussen 1919 en 1939, maar wat geeft het als je er zo'n prachtige filmbeelden voor in ruil krijgt? Als reconstructie van een era schiet This Happy Breed misschien tekort en heeft de prent soms de schijn van een politiek statement (de laatste ambtsmaanden van Neville Chamberlain worden bijv. in een opvallend cynisch licht geplaatst), maar als artistiek statement kan de prent meer dan eens tellen.

BEELD EN GELUID
De eerste kleurenfilm van David Lean oogt prachtig op dvd dankzij de nauwgezette restauratie door het Britse Film Instituut. Hoewel de kleuren niet van het scherm spatten, bezitten ze een artistieke kwaliteit die vandaag zelden te zien is in films. De scherpte en het contrast scoren weliswaar niet de allerhoogste punten, maar dat moet je eerder het Technicolor-proces aanwrijven dan de transfer. De monosoundtrack heeft af en toe problemen met een onduidelijke mix tussen geluidseffecten en dialogen, maar dat is slechts een klein minpuntje op een audiotrack die, gezien de leeftijd van de film, niet teleurstelt.

EXTRA'S
De schijf bevat slechts twee extra's: een Trailer (2 min.) en een Fotogalerij (1 min.).

CONCLUSIE
This Happy Breed is niet de beste film uit de filmografie van David Lean, maar het spreekt boekdelen dat zelfs in dit melodramatische verhaal met gebrek aan focus de beeldende kwaliteit van de regisseur boven komt drijven. Beeld en geluid zijn dankzij een knappe restauratie uitstekend op deze dvd, maar de bonussectie is karig gevuld.