De moord op de rijke erfgename komt voor Poirot evenwel niet onverwacht, want de jonge dame blijkt zich nogal wat vijanden te hebben gemaakt, hoewel ze daartoe in sommige gevallen zelf geen aanleiding heeft gegeven. Dat de vader van Miss Bowers, de niet meer zo jonge gezelschapsdame van de aan dure parelsnoeren verslaafde Mrs. Schuyler, door Linnet Ridgeways vader werd geruïneerd, kan haar uiteraard niet persoonlijk aangewreven worden en dat Miss Bowers sindsdien haar kostje moet verdienen in een ondergeschikte positie als manusje-van-alles bij nukkige oude dametjes is ook niet direct haar schuld, evenmin als de door Poirot vastgestelde interesse van Mrs. Schuyler in het exquise en peperdure natuurparelsnoer van de Britse erfgename waarvoor de oude dame naar eigen zeggen elke tand in haar mond zou willen geven.
Linnet Ridgeway heeft zich echter de vijandschap van haar beste vriendin Jacqueline ‘Jackie’ De Bellefort op de hals gehaald toen ze de jonge roodharige haar verloofde Simon Doyle afsnoepte met wie ze nu de huwelijksreis op de Nijl maakt. En haar Amerikaanse advocaat Andrew Pennington kreeg het op de heupen toen hij in het verre New York over het plotse huwelijk op de hoogte werd gebracht, want als beheerder van het fortuin van Linnets vader zag hij een bron van inkomsten bedreigd omdat zij volgens haar vaders wil in het bezit zou komen van haar erfenis op de dag van een eventueel huwelijk. We vergeten uiteraard ook niet om Mrs. Salome Otterbourne te vermelden, een schrijfster van erotische romans, van wie de erfgename een flinke schadevergoeding eist omdat ze haar naam door het slijk zou hebben gehaald in haar recente boek. Zij wordt vergezeld door haar dochter Rosalie Otterbourne die tijdens het diner al heeft laten verstaan dat zij niet zal dulden dat haar moeder schade toegebracht wordt. Tot slot is er Mr. Ferguson, een jonge politiek gemotiveerde kerel die Das Kapital van Karl Marx leest en die meent dat creaturen zoals Linnet Ridgeway bloedzuigers zijn die men maar beter zo gauw mogelijk de kogel geeft; de bejaarde Dr. Bessner, een Zwitserse arts en directeur van een gezondheidskliniek, wordt er door Linnet Ridgeway van verdacht verantwoordelijke te zijn voor de mislukte behandeling van een vriendin die nadien gek geworden is. Zij dreigt ermee z’n kliniek in opspraak te brengen en de man zelf te ruïneren. Ziedaar een zoveelste motief voor een moord.
Dat kleurrijke gezelschap scheept in op de stoomboot Karnak voor een meerdaagse reis langs de wonderen van de Nijl, in het gezelschap van Hercule Poirot en de Britse gentleman kolonel Race, die evenals de besnorde Belg beweert op vakantie te zijn, maar die in opdracht van de Britse advocaten van Linnet Ridgeway de gangen van haar Amerikaanse advocaat nagaat, want er zou sprake zijn van grootschalige fraude en verduistering. Terwijl de boot langs het tempelcomplex van Karnak glijdt, waar Linnet Ridgeway bijna het slachtoffer wordt van een rotsblok dat na 4000 jaar schijnbaar besloten heeft om zich precies op het moment dat zij en haar kersverse echtgenoot door de indrukwekkende zuilengalerij wandelen 20 meter naar beneden te storten. De erfgename komt er met de schrik vanaf, maar ze is er zich van bewust dat haar leven gevaar loopt. In de dagen die volgen gebeurt er weinig, maar Poirot hoort dingen en er worden hem mededelingen gedaan die voor de medepassagiers wel heel erg compromitterend uit zullen pakken na de driedubbele moordpartij.
Death On The Nile is een vrij klassieke crime story waarin de detective van dienst het bewijsmateriaal bekijkt, de motieven van de verdachte personen onderzoekt en vervolgens het kluwen van tegenstrijdige alibi’s controleert. Zoals het in een groot verhaal van Agatha Christie betaamt zijn alle betrokkenen – op uitzondering van Poirot en kolonel Race – mogelijke daders die stuk voor stuk minstens één reden hebben om zich van het hoofdpersonage te ontdoen. Terwijl de indrukkende beelden van Ramses II aan de hoofdingang van het Aboe Simbel-complex in Zuid-Egypte, de Piramiden van Gizeh en de Sfinx passeren als in een dure BBC-documentaire, ontspinnen zich langzaam een aantal verhaallijnen waarin de hoofdrolspelers van dit drama voorgesteld en vervolgens in verdenking gesteld worden. Agatha Christies subtiele werkwijze is door regisseur John Guillermin zo goed mogelijk naar het witte doek gekopieerd waarbij hij op de uitstekende cast rekent om de scènes te doorspekken met grappige situaties. Droogstoppel, cynicus en ijdeltuit Hercule Poirot, op enigmatische wijze gestalte gegeven door een voortreffelijke Peter Ustinov (Salem The Witch Trials, Quo Vadis), is daarvoor uitermate geschikt, maar ook een grote actrice als Maggie Smith (Harry Potter, Downton Abbey) laat zich niet onbetuigd als de jonge gezelschapsdame die gebaart de onschuld zelve te zijn.
Filmmonument Bette Davis, 70 jaar oud op het moment dat Death On The Nile werd ingeblikt, kruipt in de huid van de hooghartige Mrs. Van Schuyler die er geen probleem mee heeft dat haar voorkeur voor dure juwelen aan het licht komt. Davis brengt de rol met elegantie en koppigheid als ter herinnering aan Southern Belle uit Jezebel (1938) of Margo uit All About Eve (1950) die ze destijds op unieke wijze tot leven bracht. In een kleinere rol ziet u ook Jane Birkin (On Connait La Chanson, Blow Up) als het kamermeisje van Linnet Ridgeway, een jonge vrouw die tegen haar zin in dienst wordt gehouden omdat haar werkgeefster meent dat ze ongelukkig wordt met de Egyptische man die ze heeft leren kennen. De indrukwekkendste rol is evenwel weggelegd voor Mia Farrow (The Great Gatsby, 1974) als Jackie De Bellefort, de voormalige roodharige vriendin van het hoofdpersonage, die besloten heeft om zich te wreken op Linnet Ridgeway omdat die haar vriend Simon Doyle heeft ingepikt. Ze stalkt het kersverse echtpaar op z’n huwelijksreis en duikt meestal op plaatsen op die uitermate geschikt zijn voor een romantisch moment tussen de tortelduifjes. Farrow maakt van Jackie een sterke persoonlijkheid, een gekwetste en verstoten geliefde die haar voornemen niet onder stoelen of banken stopt: ze ziet Linnet Ridgeway liever dood dan levend en ze heeft een pistool meegenomen om haar plan uit te voeren, waarmee ze uiteraard de aandacht trekt van Hercule Poirot die haar maant om het verleden te laten rusten en aan een nieuwe toekomst te bouwen.
Zoals het een Agatha Christie-verhaal past, verzamelt Hercule Poirot de hoofdrolspelers in dit onfortuinlijke drama op het einde van de film in de salon van de Karnak om het uitgedunde gezelschap te confronteren met z’n bevindingen en de schuldige voor de moorden te ontmaskeren. Als u er zelf niet uitkomt, dan is dat jammer, want alle elementen zijn u door schrijfster en regisseur aangereikt om de zaak op te lossen. Maar dat lukt u uiteraard niet, want Agatha Christie maakt er een moeilijke puzzel van met puzzelstukjes die allemaal dezelfde vorm hebben. Alleen een genie als Hercule Poirot is in staat om die samen te leggen.
