FILM
Sylvester Stallone die in een potsierlijke helm "I am the law!" zegt alsof het Shakespeare is, het blijft een van de meest onbedoeld grappige momenten uit een ninetiesfilm. Zijn versie van Judge Dredd wordt dan ook vaak geklasseerd onder de noemer 'zo slecht dat het weer goed wordt'. Het betekende meteen ook dat een van de meest iconische helden van de Britse undergroundstrip twintig jaar lang in een filmische winterslaap belandde. Jammer, want Judge Dredd (de strip) staat bol van de sociale kritiek én neemt de voorliefde van de mens voor geweld op de korrel. Niet zo lang geleden besloot Lionsgate, een studio die gebouwd werd op horror- en geweldsuccessen, dan toch om het karakter een tweede kans te geven op het witte doek. Als scenarist is bovendien Alex Garland aangetrokken, een man die zijn strepen verdiende met prima Danny Boyle-films als The Beach, 28 Days Later en Sunshine. Maar Dredd blijkt al snel in hetzelfde bedje ziek als zijn ninetiesvoorganger: het geweld is zo over the top dat het al snel lachwekkend wordt, de personages krijgen ondanks het gebruik van 3D geen extra dimensie en de maatschappelijke kritiek wordt ondergesneeuwd door een kogelregen.

Om met een positieve noot te beginnen: de plot van Dredd is zo slecht nog niet. In de niet al te verre toekomst is Amerika herleid tot een woestenij. Alleen in het gebied tussen Washington DC en Boston leven nog mensen in een ommuurde stad vol torenhoge woonblokken. Geweld en misdaad zijn schering en inslag in deze Mega-City One en de orde wordt gehandhaafd door 'judges', een kruising tussen politieagenten en elitesoldaten die rechter, jury en beul tegelijkertijd zijn. Je kan maar een judge worden na een rigoureus examen en als Judge Dredd nieuwkomer Cassandra op sleeptouw moet nemen die nipt gezakt is voor haar examen, is hij dan ook niet overtuigd van haar kwaliteiten, ook al bezit ze paranormale gaven. Het misdaadspoor leidt die dag naar het woonblok Peach Trees, waar de drugsbazin Ma-Ma enkele falende dealers van het balkon gooit. Het lijkt een routineklus, maar mondt al snel uit in een regelrechte oorlog tussen Dredd en Casandra enerzijds en Ma-Ma's meedogenloze handlangers anderzijds.

De keuze voor een 'huis clos' is een van de beste beslissingen die Alex Garland neemt in zijn script. Daardoor hoeft hij de mythologie achter Mega-City One niet uit de doeken te doen en kan hij zich focussen op de interacties tussen de karakters. Althans: zo luidt de theorie. In de praktijk dropt Garland zijn personages gewoon in het woonblok en geeft hij vervolgens regisseur Pete Travis de vrije hand om 'coole' en 'spectaculaire' actiescènes te draaien. Zo'n aanpak kan werken (kijk maar naar het recente, soortgelijke, maar véél betere The Raid) maar in Dredd komt de cineast niet verder dan een slecht gechoreografeerde aaneenrijging van genreclichés. De lijken stapelen zich razendsnel op en Travis toont de kogelimpact in al z'n bloederigheid, waardoor je eerder de indruk hebt naar een videospel te kijken dan naar een film. Ook met de eigenheid van de drug Slo-Mo (die de gebruiker het gevoel geeft dat één seconde er honderd duurt) doet de regisseur niet meer dan uitpakken met voorspelbare slowmotioneffecten.

Daarenboven helpt het niet dat het titelpersonage van Dredd van nature een emotieloos karakter is. Acteur Karl Urban kan louter werken met de mimiek van zijn mond, want de rest van zijn gelaat wordt verhuld door diezelfde postierlijke helm die Stallone twintig jaar geleden al droeg. Urban declameert zijn dialogen iets minder monotoon dan Sly, maar van veel variatie kan je zijn stem nu ook weer niet verdenken. Olivia Thirlby heeft het op dat vlak wat gemakkelijker omdat zij geen helm draagt en daarom wel gebruik kan maken van al haar gelaatsuitdrukkingen. Helaas zit zij dan weer opgezadeld met een karakter dat een wandelend cliché is en dat alleen evolueert als het script daar erg handig om vraagt. En ja, ook het feit dat haar naam het ongeïnspireerde Cassandra is, speelt niet in haar voordeel. Even lijkt het erop dat Lena Heady als de slechterik van dienst de meubelen nog kan redden, maar de diepgang waar ze in haar eerste scènes naar hengelt, verzandt als snel in psychotische blikken zonder ziel.

Op bepaalde momenten geeft Dredd de indruk het genre te kunnen overstijgen en ruimte voor maatschappijkritiek te laten. Minstens drie à vier keer ontwaar je een vonk van meer dan bloederig entertainment voor puberende jongens, maar al even snel wordt die lont gedoofd en blijft de emotionele connectie met de kijker uit. En dus wacht Dredd waarschijnlijk hetzelfde lot als zijn infameuze voorganger: de film is binnen enkele jaren wellicht het mikpunt van spot en hoongelach, hoewel een cultreputatie onder liefhebbers van rookbaar gras niet uit te sluiten valt.

BEELD EN GELUID
Dredd dateert van vorig jaar, maar de beeldkwaliteit is toch niet zo goed als je mag verwachten van een prent uit 2012. De belangrijkste reden daarvoor is de kleurenweergave die veel te gesatureerd is. Wellicht is dit een artistieke beslissing die beter tot haar recht komt in de 3D-versie (die staat ook op de Blu-ray, maar kon niet beoordeeld worden wegens het ontbreken van een 3D-tv in mijn huiskamer), maar in 2D stoort het in ieder geval stevig. Qua scherpte en contrast scoort de transfer dan weer wel goed. Ook de soundtrack presteert op hoog niveau. Alle boxen worden aan het werk gezet tijdens de grote actiescènes, maar ook in de intiemere scènes komen de subtiele toetsen van het soundscape prima tot hun recht.

EXTRA'S
De schijf bevat zes featurettes die elk een ander aspect van de film belichten. Dredd: 2000 AD, the Original (4 min.) blikt terug op de comic-roots van het personage, terwijl Slo-Mo (2 min.) dieper ingaat op de effecten van de drug uit de film. Welcome to Peach Trees (3 min.) geeft uitleg over de decors van de probleemwijken uit de prent en The 3rd Dimension (2 min.) pleit (onsuccesvol) voor de noodzaak van 3D voor deze film. Dredd's Gear (3 min.) behandelt de kostuums en rekwisieten en de featurettes worden afgesloten met Dredd Featurette (2 min.), waarin het karakter van het hoofdpersonage doorgelicht wordt. Naast deze extra's bevat de schijf nog ca. 25 min. aan Interviews met cast- en crewleden. Veel meer dan een promotionele babbel rolt er echter niet uit hun mond.

CONCLUSIE
Mocht ik een Engelsman zijn, dan had ik snel een perfecte samenvatting van Dredd in één woord: 'Dredd-ful!'. In het Nederlands zijn zulke taalspielereien minder evident, maar de boodschap blijft wel dezelfde: de film is een kijkbeurt amper waard en heeft als enige verdedigbare punt dat hij niet zo slecht is als de Stallone-versie uit 1995. Beeld en geluid halen wel een degelijk tot goed niveau op deze Blu-ray. De bonussectie bevat best wel wat extra's, maar inzichtelijk kan je die niet altijd noemen.