Op een winderige ochtend in december 1932 maken familieleden en vrienden van Dolly Thatcham zich op voor haar bruiloft. In huis heerst het drukte van belang, want steeds nieuwe invités arriveren terwijl in de eetkamer alles in gereedheid wordt gebracht voor de lunch. Eén opmerkelijke gast is Joseph Patten, een goeduitziende twintiger met wie Dolly de afgelopen zomer nog iets heeft gehad, en die ze tot ieders verbazing op de bruiloft heeft uitgenodigd. Mrs. Thatcham, Dolly’s moeder, weet niet goed wat ze ervan moet denken, en bij de tantes en ooms is Joseph uiteraard hét gespreksonderwerp. De bruid, die een en ander zou kunnen opklaren, is evenwel in geen velden te bekennen. Ze zit pruilend op haar kamer met een flinke fles rum bij de hand. Uit de flashbacks blijkt dat ze niet aan haar verloofde Owen zit te denken, maar aan Joseph Patten (Luke Treadaway), die op het einde van de zomer naar Griekenland verdween met een onderzoeksopdracht, terwijl zij op aanbeveling van haar moeder naar Albanië op vakantie ging alwaar ze Owen leerde kennen die haar na afloop ten huwelijk vroeg. De affaire lijkt op een wanhoopsdaad van een jonge vrouw die vreest uit de huwelijksboot te vallen en die kiest voor financiële zekerheid en materiële geborgenheid, en die daarvoor de liefde van haar leven laat schieten.

Cheerful Weather For The Wedding is het filmdebuut van de Britse cineast Donald Rice, zoon van Tim Rice, de man die destijds samen met Andrew Lloyd Webber de musical Jesus Christ Superstar (1971) schreef en sindsdien de successen aaneenreeg: Evita (1978), Chess (1986), The Lion King (1997) en Aida (2000), waarvoor hij door de Engelse koningin geridderd werd en sindsdien de titel van Sir mag dragen. Zoon Donald doet het beduidend minder goed in de entertainmentsector, want op z’n palmares staan twee korte films (Traffic Warden, 2004; I Am Bob, 2007), wat niet meteen getuigt van een grote werklust of van een dwingende behoefte. Toch is z’n debuutfilm een klein huzarenstukje, want met een ongelooflijk grote cast – die je eerder in een 10-delige tv-serie zou verwachten – neemt Rice wel heel veel hooi op de vork. Het zal u dan ook niet verbazen dat het begin van de film een beetje een zoekpuzzel is, want al die familieleden voorstellen én ondertussen de zielenroerselen van de bruid uit de doeken doen, het is geen sinecure. Maar het komt uiteindelijk allemaal op z’n pootjes terecht, zij het dat wegens de beperkte duur van de film niet alle personages en/of anekdotes even goed uitgewerkt zijn om het beoogde effect te bereiken.

De film is gebaseerd op de gelijknamige debuutroman van de Engelse schrijfster Julia Strachey uit 1932, waarin de perikelen omtrent een fout huwelijk en een mislukte liefdesaffaire gecombineerd worden met de herrie die de gasten op het huwelijksfeest veroorzaken met rake beschrijvingen, snedige oneliners en flink wat humor tot gevolg. De ook al debuterende scenariste Mary Henely-Magill heeft de tekst van Strachey tot een borrelende cocktail omgesmeed en het was beslist geen makkelijk opdracht om met een zeer beperkt productiebudget een dergelijk resultaat te bereiken. Maar Donald Rice heeft van dat nadeel niet alleen tijdens het draaien, maar ook tijdens de montage een voordeel gemaakt door drie verschillende soorten materiaal (Dolly op haar kamer, de flashbacks met Joseph, de algehele herrie in Thatcham House) op een intelligente manier te combineren. Om de kijker niet in de war te brengen heeft hij bovendien de flashbackscènes een felle oranje-geeltint gegeven, wat perfect aansluit bij het feit dat ze in de zomerperiode gesitueerd worden, terwijl het huwelijk in de laatste week van december georganiseerd wordt.

Het grote probleem met Cheerful Weather For The Wedding is evenwel dat de meeste gasten die op het huwelijksfeest zijn uitgenodigd er een beetje verveeld bij zitten en niet veel meer doen dan de komst van de bruid afwachten. Ondertussen laat een jongetje z’n oude tantes schrikken met zelfgemaakte bommetjes, beklagen z’n ouders zich over hun familieleden en over elkaar, lopen ooms in en uit en vervolgens uit en in, en zorgt de vrouw des huizes voor drankjes en hapjes. Hier en daar wordt geroddeld, gelachen, geruzied zelfs. Joseph wordt ongeduldig omdat hij per se de bruid wil spreken. De bruidegom is in paniek omdat hij de ring van de bruid niet kan vinden. Een zak met bommetjes die in de openhaard belandt veroorzaakt een gigantische stofwolk en dan, na 40 minuten in de film, staat Dolly plots in de hall, precies op tijd voor de familiefoto bij windkracht 5 en – na een korte emotionele discussie met Joseph – de rit naar de kerk in een witte limousine. Tegen die tijd heeft u ook de flashback zo goed als allemaal gezien, niet noodzakelijk in chronologische volgorde en sommige ervan meer dan één keer zelfs, maar de boodschap is duidelijk: dit is niet het huwelijk dat de familie verwachtte of ten minste: niet de partners die ze zich erbij voorgesteld hadden.

Donald Rice brengt het allemaal heel mooi in beeld en soms is het zelfs grappig, aandoenlijk of emotionerend, maar de personages leren we nauwelijks kennen. Daarvoor zijn ze met teveel en gaat het allemaal net een beetje te snel. De beide hoofdpersonages Dolly en Joseph zijn vrij goed gekarakteriseerd, maar eigenlijk is dat overbodig, want het probleem zit niet in hun karakter, maar in de keuzes die ze gemaakt hebben in de afgelopen zes maanden, keuzes die hun schijnbaar als logische consequenties door de omstandigheden zijn aangereikt en waarop minstens Dolly weinig vat heeft gehad. Het enige andere personage dat iets of wat is uitgewerkt is Dollys moeder Mrs. Thatcham die gemengde gevoelens heeft over de komst van Joseph en die bang is dat hij de feeststemming zal verknoeien, een rol die Elizabeth McGovern op dezelfde charmante manier gestalte geeft als in Downton Abbey, waar ze de rol van Lady Cora Crawley voor haar rekening neemt.