FILM
Waar zijn tegenwoordig die goede romantische komedies? Het genre dat in de jaren negentig hoogdagen kende, lijkt wel van de aardbodem verdwenen sinds het begin van de 21ste eeuw. Vervangen door onleuke komedies waarin de romantiek bedolven wordt onder platte humor en weinig sympathieke personages. Nee, geef mij dan maar het midden van de jaren negentig, met pareltjes als Four Weddings And A Funeral, While You Were Sleeping en The American President. Vooral die laatste film verdient dringend een kritische herwaardering. Geschreven door Aaron Sorkin, een meester van de gevatte dialoog, vertelt de prent hoe de machtigste man ter wereld verliefd wordt op een groene lobbyiste en hoe dit niet alleen hun langzaam openbloeiende relatie compliceert, maar ook de politieke populariteit van de president.

Als high-conceptpremisse kan dat tellen, maar het siert de makers dat ze meer interesse hebben in de interactie tussen de personages dan in de plot. Dat tilt de prent uiteindelijk boven het niveau van de gemiddelde romcom uit. Het helpt uiteraard ook dat de makers kunnen rekenen op een steengoede cast. Michael Douglas is charmant en geloofwaardig als het titelpersonage in een van zijn meest sympathieke rollen. Annette Bening, niet altijd mijn favoriete actrice, is ook goed op dreef als lobbyiste Sydney Wade: het is gemakkelijk te begrijpen waarom de president als een blok voor haar valt. De chemie tussen Douglas en Bening draagt bovendien probleemloos de film. En op momenten dat de plot vooruit moet en de nevenpersonages daarvoor moeten zorgen, kan regisseur Rob Reiner rekenen op een schare fantastische nevenspelers. Kabinetschef Martin Sheen, raadgaver Michael J. Fox, republikeinse rivaal Richard Dreyfus: stuk voor stuk tonen ze zich klasbakken.

Uiteraard kunnen zij ook niet verhullen dat dit in essentie een genrefilm is en dat echte verrassingen over de afloop - of het pad er naartoe - dus uitblijven. Maar voor mij is dat net de charme van een romcom. Je weet dat de protagonisten elkaar 'cute' gaan vinden - in dit geval laat Sydney zich negatief uit over de president terwijl die vlak achter haar staat. Je weet dat de eerste kus onderbroken zal worden door een werkgerelateerd incident - hier een Libische aanval op een Israëlisch tuig. En je bent niet verbaasd als de relatie tussen Sydney en de president twintig minuten voor het einde van de prent gedoemd lijkt te mislukken, alvorens die laatste alsnog de liefde boven zijn ambt plaatst. De sterkte van een romcom kan je echter niet aflezen van de wijze waarop een filmmaker afwijkt van de geijkte plotverwikkelingen. Integendeel: hoe meer een schrijver die conventies omarmt, hoe vrijer hij is om de karakters uniek te maken.

En dat doet Aaron Sorkin als de beste. We kennen hem vooral als scenarist van liberale pamfletfilms en -series (The Social Network, The West Wing, The Newsroom) en dat komt hem hier goed van pas. De naïviteit waarmee de personages hun politieke geweten volgen, past namelijk verrassend goed bij de sprookjesboekkwaliteiten van een romcom. De relatie tussen de president en Sydney een parabel noemen over de vergane glorie van op principes gestoelde politiek in Amerika (of eender waar) lijkt misschien vergezocht, maar er valt wat voor te zeggen. The American President doet dan ook meer dan eens denken aan de beste films van Frank Capra (die trouwens in het eerste halfuur een 'namecheck' krijgt), waarbij eenvoudige waarden hoog in het vaandel gedragen worden en de grotere subtext in meeslepende eloquente speeches gegoten wordt. Voeg daar de manipulatieve, maar door en door professionele regie van Rob Reiner aan toe en de prachtige, Oscargenomineerde muziek van Marc Shaiman (een feilloze mengvorm van patriottisme en romantiek) en je krijgt een prent waaraan weinigen kunnen weerstaan.

Romantische komedies worden zelden serieus genomen en dat is jammer. Er is talent voor nodig om misschien het meest voorspelbare genre van allemaal fris en wervelend aan de kijker te verkopen, laat staan om tegelijkertijd een inzicht te geven in de wijze waarop de Amerikaanse politiek werkt, zonder dat dat wringt. Toch is het net dat wat The American President voortreffelijk doet. Het is een kunst die de huidige generatie filmmakers vergeten lijkt te zijn, want als je de releaselijst van films voor de komende jaren bekijkt, zit daar amper een film bij die je als een klassieke romcom kan omschrijven en al helemaal geen prent die daar nog dat beetje meer aan toevoegt. Nu ja, er zijn ergere dingen dan The American President voor de zoveelste keer nog eens in de dvd-speler te moeten steken bij gebrek aan een nieuwe romcom die maar tot de hielen van deze heerlijke film komt.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit voldoet helaas niet aan de standaard die we vandaag de dag gewoon zijn van films op dvd. Met name de kleurenweergave is niet optimaal. Ook het contrast is voor verbetering vatbaar en de kwaliteit van de scherpte varieert van scène tot scène. De effecten van digitale compressie zijn eveneens geregeld zichtbaar. De film blijft meer dan bekijkbaar, maar iets meer aandacht voor de transfer was leuk geweest. De soundtrack focust voornamelijk op de dialogen en die klinken steeds helder en verstaanbaar. Jammer is wel dat Marc Shaimans muziek iets te vaak verloren loopt in de mix.

EXTRA'S
De enige extra's zijn een Trailer voor de film en enkele Production Notes.

CONCLUSIE
The American President is een charmante romantische komedie die ondanks een duidelijke liberale achtergrondboodschap nooit geforceerd of onoprecht overkomt. Dat is te danken aan de gevatte dialogen van Aaron Sorkin, de solide regie van Rob Reiner, een uitstekende cast en de prachtige muziek. Beeld en geluid halen helaas niet het allerbeste niveau en de bonussectie bevat louter een trailer en production notes.