FILM
De filmwereld (en Hollywood in het bijzonder) heeft maar weinig respect voor zijn helden. Neem nu bijv. Brian De Palma; een baanbrekend cineast die in de jaren 70 niet alleen de griezelfilm een nieuw gezicht gaf (Carrie), maar ook een man die op een bepaald moment door jan en alleman terecht als de nieuwe Hitchcock werd aangezien. Na ontelbare parels (zo blijft Scarface met Pacino voor mij de beste film aller tijden) ging het nadien snel bergaf met de nieuwe master of suspense. Na Mission Impossible verwachtte iedere studio dat zijn naam garant stond voor poen. Dat hij een genie achter de camera is, kon hun maar weinig schelen. Hoe goed Femme Fatale of zijn laatste Redacted ook zijn, toch liepen zijn latere prenten voor geen meter. Het publiek bleef uit de zalen weg waardoor Hollywood zijn rangen sloot voor het gewezen wonderkind. Jaren later probeert De Palma het met Passion opnieuw. Deze keer met Frans en Duits geld en alhoewel deze thriller in sommige scènes aan zijn hoogdagen refereert is ook Passion een flop van jewelste geworden. De film was de slotfilm op het Filmfestival van Gent, maar daar bleef het grotendeels bij.
 

Het is en blijft een raadsel waarom De Palma voor zijn comeback een remake van de Franse thriller Crime D'Amour van Alain Corneau heeft gemaakt. Gelukkig is zijn versie heel wat boeiender dan die van de Fransman. Dat komt vooral omdat De Palma zijn vroegere trucs bovenhaalt, al was het maar om te bewijzen dat hij het nog steeds kan. Het verhaal van Passion speelt zich af in de bikkelharde zakenwereld waar mensen elkaar meedogenloos gebruiken. Isabelle (Noomi Rapace) werkt voor Christine (Rachel McAdams). De bazin is opgetogen over haar nieuwe gouden haantje, want Isabelles voorstellen worden door de directie in Londen met open armen aanvaardt. Isabelles mond valt evenwel open als ze merkt dat haar chef met haar initiatieven gaat pronken. Liefde slaat plotseling om in haat.
 

Je kan Passion eigenlijk in twee stukken opdelen. Het eerste is (veel te) trouw aan het Franse origineel en is dus ook meteen het saaiste deel van de thriller. Wie echter de moed heeft om zich door het eerste halfuur te wringen, wordt nadien op een knappe thriller getrakteerd die vooral visueel verbluffend is, alhoewel De Palma niks nieuws doet. Al bij al herhaalt hij gewoon zijn eigen genialiteit die hij al in Dressed To Kill of Body Double (de tweede beste prent uit de filmgeschiedenis) toonde. Toegegeven, het komt bij momenten nogal geforceerd over. Zo is de splitscreen tijdens de balletopvoering van L'Après-Midi D'Un Faune alleen maar gebruikt om de kijker eraan te herinneren dat hij één van de uitvinders van dat procedé is. De Palma last ook met alle plezier erotiek in de film in. Net zoals we ons voor altijd de wulpse beelden van Angie Dickinson of Melanie Griffith zullen herinneren, zal ook de lesbische scène met Rapace en Adams voor eeuwig op onze netvliezen gebrand staan.

De zwakke schakels zijn helaas de belabberde acteerprestaties. Noomi Rapace is groots en zelfs Rachel McAdams valt enigszins te pruimen, doch speelt de rest van de cast veel te ondermaats. Ook de digitalisering speelt De Palma geregeld parten. In Blow Out of Dressed To Kill  vormt het korrelige beeld een sympathiek onderdeel van de filmbelevenis. Dat gevoel mis je echt in Passion, af en toe voelt het zelfs iets te afgelikt aan.
 

Neen, de hedendaagse filmwereld ligt niet meer wakker van de gewezen grootmeester die ons de beste thrillers sinds Hitchcock schonk. De andere waarheid is dat Passion niet meer tot de top van zijn kunnen behoort, wel een redelijke film van de grootste filmkunstenaar uit de jaren 70 en 80.

BEELD EN GELUID
Ik was tamelijk verbaasd over het feit dat Passion niet op Blu-ray is uitgebracht. Deze keer moet je de schuld niet in de schoenen van de Belgische distributeurs schuiven, want ook in Engeland is deze prent alleen op dvd te vinden. Gelukkig is Passion wel door Lumière uitgegeven, wat betekent dat de beeldkwaliteit wederom subliem is, zonder de minste storing. Ook de soundtrack knalt uit je speakers. Net zoals in zijn vorige werken liet De Palma zijn huiscomponist Pino Donnagio het muzikale werk opknappen. Ook in Passion speelt de overdonderende soundtrack een hoofdrol. En inderdaad, even imponerend als die andere Hitchcock-link: Bernard Herrmann.
 

EXTRA'S
Jammer genoeg moeten we het stellen met een collage korte interviews waarin amper iets interessants te rapen valt. Rachel McAdams vertelt gewoon het verhaal na. Noomi is er zeker van dat zoiets in werkelijkheid kan gebeuren en Brian De Palma zelf vindt zijn eigen creatie een vreemde film. Meer hoor je niet.

CONCLUSIE
Passion is een thriller die je in huis moet halen, alhoewel de prent niet de gedroomde terugkeer van Brian De Palma is. De grootmeester heeft net iets te veel leentjebuur bij zichzelf gespeeld waardoor de film weinig of geen potten breekt. Desalniettemin blijft een Brian De Palma altijd een Brian De Palma.