Vreemd genoeg is er op het doosje geen sprake van Part II, toch is deze uitgave wel degelijk de sequel van The Last Exorcism. Deze bibberprent uit 2010 bracht in de VS zo veel geld op dat producent Eli Roth (het maatje van Tarantino dat Cabin Fever en Hostel regisseerde) snel besloot om een tweede luik te draaien. Een mens kan immers nooit genoeg geld hebben. En geef toe, als er één genre is waarin niemand het je kwalijk neemt dat je in herhaling valt dan is dat horror. De regiestoel van Daniel Stamm werd naar ene Ed-Gass Donnelly doorgeschoven, een naam die sommige cinefielen misschien zullen kennen van Small Town Murder Songs. Het wordt evenwel vrij snel duidelijk dat deze Canadees niet de geschikte man is om een degelijke nagelbijter te maken, want na een twintigtal minuten verslikt de man zich namelijk in zo veel clichés dat ieder filmhart naar het origineel verlangt.
 

Je moet niet over veel fantasie beschikken om te raden dat het hier om een vrouw gaat die bezeten is door een demon. Als de uitzinnige Nell (Ashley Bell) wordt opgepakt, herinnert de vrouw zich niks meer, zelfs haar eigen naam niet. De autoriteiten van New Orleans sturen haar door naar een instelling. Na wat gespreken ontdekken de dokters dat Nell de enige overlevende van een brand is. Ten minste dat denken ze, want Nell is er rotsvast van overtuigd dat er nog een zekere Abalam (de demon dus) ronddwaalt. De krankzinnige vrouw ondergaat verschillende therapieën en als eindelijk de dag aanbreekt waarop ze toegeeft dat Abalam niet meer dan een verzinsel is, wordt ze op vrije voeten gesteld. De nachtmerries zijn over en Nell leidt een gelukkig leventje, maar omdat een horrorfilm na twintig minuten niet afgelopen is, verschijnt de kwaadaardige geest opnieuw in Nells leven.
 

Echt slecht (op het debiele einde na) is The Last Exorcism Part II niet. Je kan de film het best vergelijken met een bezoek aan een spookhuis. Je amuseert je wel, maar geen haar op je hoofd dat eraan denkt om een tweede keer een kaartje te kopen. Bovendien zijn de makers vergeten om de film van een degelijk verhaal te voorzien waardoor het vrij snel duidelijk wordt dat deze productie niet meer dan zuivere poenpakkerij is. De kijker moet zich ook niet aan gruwelijke scènes verwachten. Af en toe zie je wel eens een lichaam rondzweven, maar voor de rest moet het angsteffect vooral van het geluid komen. Dat werktl, alleen maak je daar nog geen goede film mee. De film refereert duidelijk naar grote voorbeelden als The Exorcist (hoe kan het ook anders!) of zelfs naar The Birds, want ook in deze prent vliegen vogels (ook al is het maar één keer) te pletter tegen het raam. Deze odes zijn niet echt nodig, want doordat The Last Exorcism Part II zo'n lichtgewicht is, krijgt iedere kijker vlug zin om gewoon het origineel boven te halen.

BEELD EN GELUID
Griezelprenten zijn vaak (wegens hun budget) synoniem voor films met een aftandse kwaliteit, gelukkig is dat in het geval van The Last Exorcism Part II niet zo. De beeldkwaliteit kan wedijveren met die van de allergrootste producties. Alles is loepzuiver en zelfs in de duistere scènes valt er geen greintje filmgrain te bespeuren. Deze superlatieven gelden ook voor het geluid. Dat is zeer belangrijk omdat de schrikeffecten van deze bibberprent met het geluid verbonden zijn. Zet je homecinema dus best niet te luid, want je zou wel eens uit je luie zetel kunnen donderen!

EXTRA'S
Op dit schijfje vind je geen extra materiaal.

CONCLUSIE
Tijdens het bekijken van deze lowbudgetthriller zal menig kijker met weemoed terugdenken aan de hoogdagen van The Exorcist. Ondertussen kan men door de technologie wel meer, maar het is ook allemaal een beetje saaier geworden. De doorsneehorrorfan die zijn eisen niet te hoog stelt zal zich misschien wel anderhalf uur zoet kunnen houden met deze overbodige sequel, andere filmfans zullen zich na twintig minuten gewoon stierlijk vervelen. Zeer matig dus, alleen voor griezelfans die alles slikken.