Thuis is de financiële situatie ondertussen alleen maar verslechterd. Trishna’s jongere broertjes en zusjes gaan niet meer naar school, want haar ouders kunnen het schoolgeld niet meer betalen. Wat zij al die tijd naar huis heeft gestuurd is gebruikt om de lening van de gecrashte vrachtwagen af te lossen. Dus gaat ze in dienst bij haar vaders oudere broer: overdag werkt ze er in de fabriek, ’s avonds verzorgt ze diens ziekelijke echtgenote en maakt ze zich nuttig in het huishouden. Maar ook daar duikt Jay op en hij brengt haar het hoofd op hol met verhalen over een luxeleventje in z’n flat in Bombay. Het is het begin van een stomende liefdesrelatie, maar opnieuw valt het geluk aan scherven als Jay voor lange tijd naar Londen verdwijnt waar z’n vader op sterven ligt. Als blijkt dat de huur van de flat niet meer wordt betaald, verhuist ze naar het flatje van een vriendin en zoekt werk in een fabriek. Een ezel stoot zich evenwel geen twee keer aan dezelfde steen en dus volgt Trishna haar vriendje opnieuw als die naar Bombay en vandaar naar Rajasthan terugkeert om het hotelcomplex van z’n overleden vader te runnen. Híj is nu de sterke man en degene die de bevelen geeft en dat heeft z’n weerslag op de manier waarop hij zich gedraagt, ook tegenover Trishna.

Voor Trishna heeft Michael Winterbottom zich laten inspireren door de roman Tess of The d’Urbervilles (1891) van de Engelse schrijver Thomas Hardy, eerder door Roman Polanski verfilmd als Tess (1979) met in de hoofdrol Nastassja Kinski en in 1981 bekroond met drie Oscars en twee Golden Globes. Winterbottom houdt van Hardy’s roman evenwel heel weinig over, want hij verplaatst de actie niet alleen van het fictieve Engelse Wessex naar het Indiase Rajasthan en situeert de handeling in de tegenwoordige tijd, hij permitteert zich ook heel veel vrijheid aangaande het karakter van z’n personages en schrikt er niet voor terug om sommige romanpersonages te combineren. Het resultaat is een film die heel erg afwijkt van het aan het einde van de 19e eeuw gesitueerde kostuumdrama dat Polanski destijds naar het witte doek voerde, want ondanks het feit dat Thrishna op zijn manier een echt kostuumdrama is, maakt Winterbottom er een moderne en eigentijdse parabel van die voor een hedendaags publiek beslist herkenbaar is. De keuze voor een Indiase setting en dito acteurs lijkt op het eerste gezicht verrassend, maar het exotisme van de landelijke taferelen in Rajasthan, gecombineerd met de pracht van de luxueuze droomhotels die uit de vertellingen van Duizend-en-een-nacht lijken te komen, het werkt perfect. Over China zijn de laatste 15 jaar zo veel documentaires gemaakt, dat we ons dat land een klein beetje kunnen voorstellen, in Trishna bewijst Michael Winterbottom dat we over India, het op één na grootste land ter wereld, heel weinig weten en nauwelijks een idee hebben van de rijkdom qua culturen, religies, talen en landschappen.

Qua dramatische impact moet Michael Winterbottom uiteindelijk nauwelijks onderdoen voor Thomas Hardy of Roman Polanski, want ook al is Riz Ahmed wellicht niet de beste keuze voor het mannelijke hoofdpersonage Jay, Freida Pinto maakt heel veel goed als het jonge plattelandsmeisje Trishna, een rol die ze met passie en een groot inlevingsvermogen op het witte doek tovert. De regisseur houdt het aantal dialogen bewust heel beperkt, waardoor de actrice aangewezen is op lichaamstaal om de ontreddering, het verdriet en uiteindelijk de haat- en wraakgevoelens van Trishna zichtbaar te maken, maar dat doet Freida Pinto haast moeiteloos. Dat Riz Ahmed ondanks z’n voordelige looks veel minder indruk maakt, heeft te maken met de minimale interesse die Winterbottom voor z’n personage opbrengt, want de karakterisering is bewust gebrekkig gehouden om te voorkomen dat de kijker zich met Jay vereenzelvigt of begrip opbrengt voor zijn houding ten opzichte van Trishna. Het klassenverschil, de onmogelijkheid om de culturele en sociale kloof te overbruggen en de hopeloze liefdesrelatie tussen Trishna en Jay die daarvan het resultaat is, het zijn de bouwstenen voor een crisis waarvan de impact nauwelijks te overzien is (voor wie het boek niet heeft gelezen of Tess niet heeft gezien), maar het wordt gauw duidelijk dat er een tragedie in de lucht hangt.