SERIE
Een meisje van vijftien dat samen met tientallen klasgenootjes omkwam in buscrash, wandelt enkele jaren later weer het ouderlijk huis binnen alsof er niets is gebeurd. Een vrouw wier verloofde op hun trouwdag overleed, wordt een decennium later weer met hem geconfronteerd. Een jonge dokteres die maar net een aanval van een seriemoordenaar overleefde, krijgt bezoek van een mysterieus jongetje dat ook uit de dood is opgestaan. Zo begint Les Revenants, een Franse serie die weliswaar terugkerende doden als premisse hanteert, maar die in de verste verte niet gelijkt op een stereotiepe zombiefilm. Integendeel: de serie is een van de meest verfrissende reeksen die de laatste jaren op het witte scherm te zien was: een fantastisch gemaakte, prachtig geacteerde, eindeloos verslavende, reuzespannende, mysterieuze thriller van het allerhoogste niveau.


Hoewel in de loop van de serie duidelijk wordt dat er heel wat mensen uit de dood zijn opgestaan in het Alpenstadje dat de arena vormt van alle acht de afleveringen, focust de plot van Les Revenants op slechts een handvol ervan. Het meeste tijd wordt Camille toegemeten, het vijftienjarige buscrashslachtoffer. Zij komt terecht in een familie die ze amper nog herkent. Haar vader en haar moeder leven al twee jaar apart en haar tweelingzus, die inmiddels vier jaar ouder is als zij, heeft de jongen op wie Camille verliefd was ingepikt. De schok is dus niet alleen voor de levenden groot: ook de 'zombies' moeten zich aanpassen.

En dat is de grote kracht van Les Revenants: de serie is niet op de leest van horrorfans geschoeid, maar graaft vooral naar de psychgologische gevolgen van de terugkeer. Dit is dus in eerste instantie een menselijk drama. Hoe zou jij reageren als een van je geliefden jaren na zijn of haar dood ineens weer aan de deur stond? Of als de liefde van je leven op het punt staat met een ander te trouwen omdat jij er al tien jaar niet meer bent? Deze vragen spoken voortdurend door je hoofd tijdens de serie en zorgen ervoor dat je helemaal meegaat in de emoties van de hoofdrolspelers. Het realisme dat in de fantastische vertelling doorschemert, dat maakt Les Revenants tot onmisbare televisie.


Daar loopt ook de vergelijking mank met Twin Peaks, een link die vaak wordt gemaakt in besprekingen over deze Franse serie. Hoewel Les Revenants zeker in een Lynchiaanse sfeer baadt, is er geen ruimte voor kitsch of voor moedwillig opgepompte, groteske visuals. Wel voor verrassende emoties op plekken waar je het niet verwacht. Dat komt met name tot uiting in het verhaal van Victor, het jongetje dat plots bij dokteres Julie voor de deur staat. In eerste instantie lijkt hij uit hetzelfde laken gesneden als The Omen's Damien, een ogenschijnlijk schattig ventje dat eigenlijk tot enorm kwade daden in staat is. Maar naarmate de band tussen Victor en zijn ersatz-moeder Julie voort wordt uitgewerkt, groeit dit verhaal uit tot het meest aandoenlijke en emotioneel bevredigende van de hele serie. Zeker omdat de overkoepende thema's - 'niets is wat het lijkt', transformatie en gezamenlijke rouwverwerking - hier zo naadloos in worden verweven.

Niet alleen thematisch is Les Revenants overigens een topper. Ook op visueel vlak scoort de reeks. Van uit hun kastje brekende vlinders tot lang aangehouden longshots: het regieteam schildert de ene prachtige vondst na de andere op het kleine scherm. Het grauwe kleurenpalet mag dan al een standaard zijn geworden in moderne tv-reeksen, hier past het perfect bij de sfeer. En ook het production design is om duim en vingers van af te likken: het Alpenstadje en de nabijgelegen stuwdam groeien al snel uit tot onmisbare karakters in het ensemble. Draagt daar zeker ook toe bij: de magnifieke muziek van de Schotse band Mogwai, die knipoogt naar de synthesizer-eenvoud van John Carpenter. En dan hebben we het nog niet gehad over de uitgebreide cast, waarvan er niet één acteur een pas verkeerd zet. Dat Les Revenants personages bevat die de eeuwigheid zullen halen, is te danken aan die uitmuntende cast.


Is Les Revenants een perfecte reeks? Dat niet. De eerste vijf afleveringen komen er dichtbij, maar daarna zoekt de serie meer en meer het territorium op van de typische zombiereeks. Ook niet alle nevenplots halen hetzelfde niveau. Met name het verhaal over de seriemoordenaar komt geforceerd over in een reeks die subtiliteit als een trots ereteken draagt. Kijkers die hopen dat alle losse eindjes aaneen worden geknoopt, zijn er ook aan voor de moeite. Na aflevering acht weten we nog altijd niet waarom het stuwmeer leegloopt, welke rol de mysterieuze Lucy speelt en - belangrijkste van allemaal misschien - waarom de doden nu precies zijn teruggekeerd. De vragen zouden een antwoord moeten krijgen in de tweede reeks, die eind dit jaar de Franse televisieschermen moet halen. Ik kan alvast niet wachten...

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit haalt een constant niveau over alle acht afleveringen. Op de scherpte en de kleurenweergave is alvast niets aan te merken en het contrast is zelfs uitstekend op dvd. Enige minpunt is dat de schijf af en toe problemen heeft om complexe vlakken weer te geven, bijvoorbeeld behangselpapier met een ingewikkeld patroon. De 5.1-soundtrack is primordiaal voor de sfeer van de reeks. Alle boxen komen subtiel aan bod en creëren een soundscape dat niet overweldigt maar wel onderdompelt.

EXTRA'S
Deze release bevat helaas geen bonussectie.


CONCLUSIE
De laatste jaren richtten we de blik op Scandinavië in de zoektocht naar kwaliteitsvolle Europese televisie, maar afgaande op Les Revenants moeten we Frankrijk ook maar in de gaten houden. Deze meesterlijk mysterieuze zombiereeks is een van de meest unieke series van het nieuwe millennium en houdt je - ondanks enkele onbeantwooorde vragen - van minuut 1 tot minuut 408 aan de buis gekluisterd. Beeld en geluid halen een meer dan uitstekend niveau. Het enige wat ontbreekt is een bonussectie.