FILM
Vlaamse geschiedenisleraars zullen wellicht jaloers zijn op hun Italiaanse collega's. In het land van de pizza kunnen onderwijzers immers gewoon La Meglio Gioventù of Novecento in de lader gooien als zij hun leerlingen de geschiedenis in filmvorm willen aanbieden. Onze leerkrachten moeten tot dusver knarsetandend met Daens of godbetert De Leeuw Van Vlaanderen genoegen nemen. Je zou voor minder je valiezen naar Italië pakken, niet? En nu komt daar ook nog eens Noi Credevamo (Wij Geloofden) bij. Dit loodzwaar historisch drama is buiten de Italiaanse grenzen nauwelijks bekend en dat heeft zo zijn redenen.

Vooreerst is Noi Credevamo geen echte film, maar gewoon een televisieserie waarvan de vier episodes aan elkaar zijn geplakt. Ten tweede heb je dat moeilijke onderwerp waar niemand, behalve de Italianen, iets van afweten. Mario Martone heeft ook geen genade voor niet-Italianen. De kijker wordt murw geslagen met feiten en menig kijker zal na een half uurtje wellicht niet meer weten waarover deze kroniek van ruim 195 minuten gaat.

Deze jongen is niet bepaald een historicus, toch zal ik proberen het complexe verhaal in een notendop te schetsen. Het verhaal speelt zich af tussen 1828 en 1862, de periode van de Italiaanse eenmaking die uiteindelijk in februari 1861 resulteerde in het koninkrijk Italië met Rome als hoofdstad. In de periode voor de Risorgimento bestond Italië uit een veelheid van piepkleine koninkrijkjes die onder het bewind van de adel stonden en gespecialiseerd waren in het uitbuiten van de armen. Een heleboel revolutionairen, zowel monarchisten als republikeinen, vonden dat allemaal welletjes en met de gebeurtenissen van Parijs in 1789 in het achterhoofd, streefden ook zij hun revolutie na die zou leiden tot een Italiaanse eenheidsstaat.

Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige boek van Anna Banti, dat in 1967 verscheen. Centraal staan Domenico, Angelo en Salvatore, drie makkers uit Zuid-Italië die zich bij de GiovineItalia aansluiten: een politieke partij die een Italiaanse, democratische republiek wil realiseren door een gewapende revolutie, zonder steun uit het buitenland. Het verhaal toont aan dat idealisme en realiteit niet meteen synoniem zijn. Er rijzen twijfels en vooral loert achter iedere ideologie ook corruptie.

Ben je er nog? Noi Credevamo is dus niet bepaald het soort filmpje dat je uitkiest om een gezellige avond te beleven. Integendeel. Niet alleen is de prent veel te lang (om niet te zeggen vervelend), ook laat Mario Martone het na om zijn personages enig karakter te geven, waardoor je het als kijker geen moer kan schelen of de protagonisten hun doel bereiken of niet. Louter voor liefhebbers die alles willen weten over de Italiaanse geschiedenis dus.

BEELD EN GELUID
Normaliter sprankelt Italiaanse arthouse van majestueuze kleuren, maar dat is in Noi Credevamo toch anders. De kleurentinten zijn overwegend grijs en na drie uur gaat zoiets toch vervelen. Zeker als dat gepaard gaat met een ingewikkeld (bij momenten slaapwekkend) verhaal. De geluidsband is voorzien van een Italiaanstalige Dolby Digital 5.1-audiotrack die het middenkanaal domineert. De andere speakers zwijgen in alle talen, op wat klassieke muziek na. Geluidstechnisch is alles evenwel in orde, dus geen geruis of andere mankementen.

EXTRA'S
Je vindt geen bonusmateriaal op dit schijfje.

CONCLUSIE
Ieder zijn meug, zou mijn vader zeggen, toch is het raden wie er buiten de Italiaanse grenzen behoefte heeft aan Noi Credevamo. Niet zo zeer wegens het onderwerp. De meeste mensen liggen ook niet wakker van wat Noah met zijn ark uitstak, maar maker Mario Martone bombardeert de kijker gewoonweg met te veel geschiedkundige feiten die voor een niet-Italiaan niet te begrijpen zijn. Soms gaat men in Italië op zoek naar de grote schoonheid (La Grande Bellezza), maar in het geval van Noi Credevamo is het eerder de grote verveling.