SERIE
Het is 2046 en een dertigtal jaar geleden sinds de Arken van de Votans (buitenaardse wezens bestaande uit zeven rassen (Castithan, Irathient, Indogene, Liberata, Sensoth, Gulanee en Volge) op onze planeet arriveerden, met als gevolg een gruwelijke oorlog die pas eindigde nadat de Votan zgn. terraformers inzetten waardoor onze planeet bijna kapot werd gemaakt. Beide kampen besloten daarop dat het genoeg geweest was en sloten een staakt-het-vuren dat een eind maakte aan de oorlog.

Met die achtergrond in gedachten volgen we voormalig militair Joshua Nolan die samen met zijn geadopteerde “dochter”, de Irathient Irisa, terugkeert naar zijn geboorteplaats Saint Louis die ondertussen 'Defiance” heet. De stad is een complexe maatschappij met een precair evenwicht tussen aardbewoners en buitenaardsen die er zij aan zij leven en tegen de woeste buitenwereld beschermd worden door een ondoordringbaar energieschild. Echter, niet lang na de komst van Nolan gaat het schild neer en wordt duidelijk dat er vijandelijke krachten aan het werk zijn om Defiance over te nemen. Dankzij een heldhaftige actie van Nolan wordt het directe gevaar gelukkig bezworen en zijn gedrag – alsook de dood van de lokale sheriff – brengen burgemeester Amanda Rosewater ertoe om hem in te schakelen als nieuwe “lawkeeper” van Defiance. Nolan accepteert maar hij komt er al snel achter dat er binnen de muren van Defiance een heleboel spelletjes aan de gang zijn die de broze vrede in de stad in gevaar kunnen brengen.

Laten we maar beginnen bij het begin en dat is met de mededeling dat Defiance meer is dan zomaar een tv-serie. Het is eveneens een Massive Multiplayer Online Game, gemaakt door Trion Worlds, waarin duizenden spelers zich dag en nacht kunnen amuseren terwijl de gebeurtenissen die Syfy Channel op tv laat zien, een effect hebben op de wereld waarin de spelers zich bevinden. Het is niet de eerste keer dat een videogame gebaseerd wordt op een tv-serie (of omgekeerd), maar het is wél de eerste keer dat dat simultaan gebeurt. En dat is natuurlijk wel even een heel ander pak mouwen dan een zoveelste game op basis van bvb. Star Trek.

Allemaal goed en wel, maar de serie op zichzelf moet nog steeds interessant zijn en daar zitten we met serieus gemixte gevoelens. Defiance heeft zowat alles om een topserie te zijn of te worden. Er zijn verschillende interessante verhaallijnen aanwezig, vele personages kunnen op zijn minst intrigerend genoemd worden en met namen als Julie Benz (Dexter), Fionnula Flanagan (Brotherhood, Lost) en Jaime Murray (Warehouse 13) bevat de cast ook enkele actrices die bij genrefans meer dan een belletje laten rinkelen. Alles lijkt dus perfect opgezet te zijn om een hit te worden, maar jammer genoeg wordt het potentieel op geen enkel moment benut.

Telkens je het gevoel krijgt dat de makers een beetje door beginnen te krijgen hoe ze de serie moeten aanpakken, slagen ze erin om de hoop die ze je geven  vakkundig de nek om te wringen. Interessante lijnen zijn er met hopen, maar die worden al te vaak plotseling stopgezet, weggegooid of gaan zonder een fatsoenlijke uitleg ineens een andere richting uit. Telkens een personage echt je aandacht begint te trekken, sturen de makers het in een of andere nieuwe richting of voorzien het van een tekst waarvan je je afvraagt of er een lobotomie is uitgevoerd, terwijl ook het acteerwerk eronder lijdt doordat de cast bij momenten echt niet goed lijkt te weten wat de bedoeling is.

De regie en de scenario’s zijn duidelijk het probleem hier. Scènes springen van de hak op de tak, sommige stukken worden onnodig lang gerokken terwijl andere dan plots veel te kort lijken, en op een gegeven moment kregen we zelfs een scène te zien waarin Nolan zegt dat hij bepaalde informatie van iemand gekregen heeft, maar wanneer deze infotransfer plaatsgevonden heeft, het blijft een mysterie. De cast doet zijn best met het materiaal voorhanden en interessante concepten zijn er met hopen om van Defiance een echt succes te maken, maar om op het niveau te geraken van de echte toppers in het genre gaat men toch wel betere regisseurs en scenarioschrijvers moeten inhuren, want van de huidige ploeg kunnen we alleen maar zeggen dat het prutsers zijn. Hopelijk beseft men dat zodat seizoen 2 de kans krijgt om het grote potentieel effectief waar te maken.

BEELD EN GELUID
Defiance lijkt op alle vlakken beknot te zijn waardoor er werkelijk geen enkel aspect is waarin de serie kan en mag uitblinken. De CGI die gebruikt wordt ziet er goedkoop en gedateerd uit waardoor die allesbehalve kan overtuigen, meer recente videogames zien er overtuigender uit. De gewone filmbeelden zien er over het algemeen wel goed uit, maar zeker niet overweldigend goed en dat sommige scènes een overdaad aan grain bevatten waardoor het niveau van detail spectaculair daalt, helpt ook al niet om het algemene kwaliteitsgevoel te verhogen. Defiance op dvd is zeker geen serie om mee uit te pakken op het vlak van beeld en slaagt er maar net in om niet te zakken voor de test. Het geluid valt dan weer wel mee, met veel effecten die van allerlei kanten op je afgevuurd worden, dialogen die nooit overstemd worden door omgevingsgeluiden en regelmatig gebruik van muziek (van Bear McReary) om extra atmosfeer te creëren. Echter, ook hier slagen de makers er wederom in om Defiance “goedkoop” over te laten komen: vele afleveringen worden geteisterd door onnodig lange stukken om tijd te rekken en die worden steevast begeleid door slechte covers van bekende nummers. Als je dan toch bekende nummers wil gebruiken, gebruik dan de originele muzikanten en niet derderangs zangers en zangeressen die de liedjes compleet naar de kl*ten helpen…

EXTRA'S
Wat verwijderde scènes en een gag reel.

CONCLUSIE
Defiance is een experiment waarmee men probeert de grens tussen tv-series en videogames te laten vervagen. Op zich is dit een leuk idee, maar dat zou niet ten koste van de kwaliteit van de serie mogen gaan. Voor seizoen 2 hopen we dan ook dat men betere regisseurs en scenarioschrijvers inhuurt zodat het potentieel effectief ten volle benut wordt en we niet weer achterblijven met het gevoel dat er véél meer in zat dan nu het geval is.