FILM
Een bordspel adapteren voor het witte doek? Het lijkt een gek idee, maar Hollywood heeft het al een aantal keren geprobeerd, van Clue (1985) tot Battleship (2012). Beide films hebben hun problemen; maar zijn verrassend bekijkbaar popcornentertainment. Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van een bordspelfilm die vorig jaar rond Halloween in de bioscopen verscheen: Ouija. Nochtans is het ogenschijnlijk, van alle borspellen die je naar het witte doek zou kunnen brengen, een van de meest natuurlijke. Een geestenbord waarmee je de link kan slaan naar Genezijde en waarbij de geesten je hand over de letters van het bord gidsen om contact te zoeken: dat kan perfect een akelige thriller opleveren. Wat Ouija voorschotelt is echter een van onkunde vergeven niemendalletje, een prent zonder spanning, zonder intrigerende plot en - de meest ergerlijke kwaliteit van de film, met voorsprong - bevolkt door personages die zo weinig emotie tentoonspreiden dat je ze van psychopatische neigingen zou verdenken.

Als er al één verzachtende omstandigheid is in Ouija, dan is het wel de proloog, die nog enigszins de interesse van de kijker kan vasthouden. Daarin zien we dom blondje Debbie een Ouija-bord in het haardvuur gooien om nog onbekende, maar ongetwijfeld beangstigende redenen. Niet veel later ligt het bord echter in z'n originele staat weer op haar bed en na een blik door het oog van de letterwijzer neemt Debbie een koord met kerstlichtjes waarin ze zich ophangt, in wat visueel gezien hét hoogtepunt van de film is. Na die degelijke opening degenereert de prent helaas heel snel tot een opeenstapeling van tienerhorrorclichés. Beste vriendin Laine achterhaalt dat het Ouija-bord iets met de dood van Debbie te maken heeft en organiseert een séance met nog enkele andere vrienden. Ze denken daarbij contact te maken met hun overleden vriendin - bij de vraag met wie ze te maken hebben, wijst de geest de letter D aan - maar die ballon wordt snel doorprikt als zij één voor één het slachtoffer worden van bizarre ongelukken.

De film heeft op dat vlak iets weg van Final Destination, met een Ouija-bord als zielenverzamelaar in plaats van Pietje de Dood, maar Ouija mist de inventieve doodsoorzaken en het tongue-in-cheek plezier van die film. Meer zelfs, de prent is zo serieus over wat zich op het scherm afspeelt, dat alle fun vanaf nagenoeg de eerste minuut uit de film gezogen wordt. Een bijkomend probleem is dat de prent zelden aanvoelt als een coherent geheel. Ouija sleept zich van de ene scène naar de andere als was het een verplicht nummer. Regisseur Stiles White, die zijn carrière begon in de special-effectswereld en daarna scenario's schreef voor onder meer Boogeyman en The Possession, geeft nergens ademruimte om de personages beter te leren kennen, waardoor het je geen barst kan schelen of ze het einde van de film zullen halen of niet. De acteerprestaties van een jonge cast (die voornamelijk ervaring opdeed op het kleine scherm) zijn dan ook niet om over naar huis te schrijven.

Maar de grootste zonde die Ouija begaat is dat de film op geen enkel moment spannend of angstaanjagend is. Voor een deel is dat te wijten aan een scenario dat iets te gemakkelijk plukt uit clichés. Zo is er het oude besje dat meer weet over de geest die de jongeren opjaagt (maar misschien niet  volledig de waarheid spreekt) en blijkt een decennia-oud gezinsdrama aan de basis van de geestesverschijningen te liggen. De regisseu rsuggereert ook elke schok die er zit aan te komen minuten op voorhand, waardoor Ouija aanvoelt als een film die slaafs alle plotpunten van het genre aanvinkt omdat de geijkte formule dat nu eenmaal voorschrijft. Als er één film is die ik de voorbije jaren heb gezien die elke vorm van innovatie of improvisatie fnuikt om zich zo generisch mogelijk aan de kijker te kunnen presenteren, dan is het deze wel.

Doorgaans kan je zelfs in de slechtste horrorfilms wel één lichtpuntje vinden: een performance, een goed gemaakte scène, een onverwachte wending. In Ouija zal je daar lang naar moeten zoeken. De enige reden waarom de film snel in elkaar gebokst werd, zou je denken, is opdat spellengigant Hasbro wat meer Ouija-borden zou kunnen verkopen. En wellicht zijn ze in hun opzet geslaagd. Als ik de keuze mocht hebben tussen een onnozel spelletje van geestenoproeping met vrienden rond de keukentafel of 90 minuten kijken naar de film Ouija, dan weet ik namelijk ook wel wat kiezen.

BEELD EN GELUID
Grote stukken van de film spelen zich af in het duister, dus de beeldtransfer moet met goede contrasten en een voldoende helderheid voor de dag komen. In de meeste scènes is dat het geval, maar een handvol sequenties wordt iets te donker weergegeven om de actie adequaat te kunnen volgen. De kleurenweergave en de scherpte zijn dan weer uniform prima. De soundtrack is verrassend subtiel voor een horrorfilm als deze, met een grotere focus op de dialogen dan op krakerige omgevingsgeluiden of omineuze muziek. Helaas trekt dat een deel van de atmosfeer weg uit de prent, iets wat zich laat voelen op een soundtrack die evenwicht mist in de mix.

EXTRA'S
De schijf bevat drie featurettes die we gemakshalve allemaal over dezelfde kam kunnen scheren: ze zijn kort, oppervlakkig en ze zijn vooral gericht op het in de kijker zetten van het titulaire spelbord. Voor de volledigheid, de titels van de featurettes zijn: The Spirit Board: An Evolution (4 min.), Adapting The Fear (4 min.) en Icon of the Unknown (4 min.).

CONCLUSIE
Ouija had een doeltreffende, hersenloze horror-thriller voor een jong publiek kunnen zijn, maar mondt uit in een slaapverwekkende vertoning, zonder spanning, zonder verrassingen, zonder aanwijsbare reden waarom de film überhaupt gemaakt moest worden. Een absoluut nadir in de spelbordverfilmingen, en dat zegt genoeg. Beeld en geluid halen een degelijk niveau op de disk, maar de bonussectie bevat enkel wat nietszeggend gezwets.