FILM
Tim Burton (Alice In Wonderland, Edward Scissorhands) neemt ons voor de gelegenheid eens niet mee naar een gotisch sprookje, maar naar het Californië van 1958 om ons het waargebeurde verhaal van Margaret Ulbrich (Amy Adams) te vertellen. Op het moment dat we met haar kennismaken, verlaat ze haar man, wat in die tijd revolutionair was, en hoopt ze samen met haar dochtertje Jane (Delaney Raye) een beter leven te vinden in San Francisco. Ze weet alvast een job te vinden in een fabriek waar ze tekeningen op meubelen schildert. Schilderen is haar passie en ze probeert er dan ook wat extra geld mee te verdienen door portretten te maken in het park. Daar stuit ze op Walter Keane (Christoph Waltz), eveneens een schilder maar met een heel andere stijl, zowel in de kunst van het schilderen als in karakter. Hij gaat steeds voor het Franse straatbeeld en zij schildert melancholische meisjes met overdreven grote ogen. Meteen moedigt hij haar aan om wat meer zelfvertrouwen te hebben en meer geld te vragen voor haar werk. Walter heeft veel charisma en humor, wat in combinatie met begrip en bewondering voor de ietwat gereserveerde Margaret zorgt voor de spreekwoordelijke klik. Na enkele afspraakjes springt de vonk helemaal over en stappen de twee samen in het huwelijksbootje.

Ondanks zijn goedbetaalde job als makelaar, is het Walter zijn droom om te kunnen leven van zijn schilderkunst. Hij gaat dan ook tot het uiterste om die te verwezenlijken en begint zijn zoektocht bij kunstgalerijen. Die hebben echter geen boodschap aan de schilderijen van Walter noch Margaret en uiteindelijk komt hij terecht bij Enrico Banducci (Jon Polito) die een jazzclub heeft. Walter speelt het klaar om de schilderijen daar tentoon te stellen, weliswaar in de gang naar het toilet, maar alle begin is moeilijk. Veel interesse lijkt er niet te zijn totdat een vrouw blijft kijken naar een stuk van Margaret. Als Walter met haar begint te praten, kan hij de verkoop bijna ruiken en beweert hij de schilder te zijn. Hij is er immers van overtuigd dat de mensen sneller kopen als ze met de kunstenaar in kwestie hebben gesproken. Tevreden over de verkoop vertelt hij alles aan Margaret, die uiteraard geërgerd reageert en hem vraagt om dat nooit meer op die manier te doen. Als zij echter onverwachts opduikt in de jazzclub, staat er haar een onaangename verrassing op te wachten.

Maar zelfs in dit buitenbeentje is de hand van deze aparte regisseur discreter doch duidelijk aanwezig. Zijn Californië van eind jaren vijftig wordt meestal ideaal in beeld gebracht, waardoor hij zich op een fijne lijn bevindt tussen cliché enerzijds en intrigerend anderzijds. De balans wordt echter mooi behouden en door deze stijlkeuze hangt er een surrealistisch sfeertje in de lucht wat uiteraard typisch Burton is. Het verhaal levert op dat vlak trouwens een mooie bijdrage aan datzelfde sfeertje, want dat dit ooit werkelijk gebeurd is, tart alle verbeelding. Mocht het toch nog niet duidelijk zijn wie de touwtjes in handen had op de set, dan zal sowieso de creepy supermarktscène u over de streep trekken in geval van twijfel. 

De twee protagonisten zijn op hun beurt dan weer allesbehalve ideaal. Walter is het meest expressief en Christoph Waltz (Inglorious Bastards, Django Unchained) kan dan ook volledig los gaan dankzij het schizofrene kantje aan zijn personage. Hij schakelt imponerend moeiteloos over van grappig naar bedreigend, waarmee Waltz ons nog maar eens laat zien wat hij in huis heeft. Amy Adams (American Hustle, Man Of Steel) staat echter niet aan de zijlijn toe te kijken maar zet een even geweldige prestatie neer. Margaret vertoeft vaak in de schaduw van Walter waardoor ze geregeld naar de achtergrond wordt verschoven, en deze onderdanigheid is te wijten aan een periode in de geschiedenis waarin de man nu eenmaal besliste over het reilen en zeilen van het gezin. De evolutie van Margaret toont ons eveneens dat de vrouwen het getreiter beu waren, waardoor een keerpunt niet veel langer meer kon uitblijven.

 

BEELD EN GELUID
We krijgen een mooi verzorgd beeld op deze dvd. De kleuren spatten van je scherm, vooral dan in de buitenopnames, waardoor het wel lijkt of je zelf in een schilderij bent terechtgekomen en waardoor de idyllische toets in de film wordt versterkt. Over het geluid kunnen we kort zijn, het is een dialoogfilm en daar is niets op aan te merken. De titelsong Big Eyes is geschreven en gezongen door Lana Del Rey en hoewel ik niet haar grootste fan ben, is dit wel een mooi nummer dat perfect bij de film past. De muziek is gecomponeerd door, hoe kan het ook anders, Danny Elfman en die levert zoals altijd uitzonderlijk knap werk.

Een leuke Making-of (20:40) met enkele interviews en een Trailer (02:20). Jammer genoeg moeten we het daar mee doen.

CONCLUSIE
Het is altijd leuk om te zien dat een regisseur buiten zijn eigen lijntjes kleurt, of in dit geval schildert, en al helemaal als het Tim Burton betreft. Ik heb dan ook met grote ogen naar Big Eyes gekeken en genoten van dit waargebeurd (!) verhaal met knappe prestaties van de twee hoofdrolspelers. Een aanrader!