FILM
Chappaquiddick. Tenzij u een ijverige geschiedenisleraar bent, weet u niet waarover het gaat. Dat is ook zonder meer de reden waarom men buiten Amerika voor de titel van deze film The Last Son koos. Voor de Amerikanen doet de naam echter een belletje rinkelen dat bij ons even luid klinkt als dat van pakweg de Bende van Nijvel. Het piepkleine eiland in Massachussetts staat echter in de hersenpan van de doorsnee-Amerikaan gegrift als het plaatsje dat er zou voor zorgen dat Ted Kennedy geen president zou worden. Geld hadden ze in overvloed die Kennedy’s, maar het geluk stond zelden aan hun kant als het op overlevingskansen aankomt. Joseph kwam op 29-jarige leeftijd om bij een vliegtuigcrash, John F. Kennedy ontmoette een kogel van Lee Harvey Oswald (of dat vertelde men ons toch) en Robert trok in de Senaat iets te hard van leer tegen de maffia waardoor ook hij onder de groene zoden verdween. De laatste Kennedy-zoon (nu heb je de betekenis van de filmtitel) was de gedoodverfde president, tot die dag in Chappaquiddick...

We vertellen geen spoilers, maar in Amerika weet iedereen hoe het afliep en dus moesten de makers er zien in te slagen om van The Last Son een intrigerende film te maken. Dat lukt maar half. In de eerste plaats ligt dat aan de persoon van Ted Kennedy die de saaiheid zelve is, zelfs op het moment dat de stoppen bij hem doorslaan. Veel interessanter is de rol van vader Kennedy (een briljante Bruce Dern) die bijna volledig verlamd vanuit zijn rolstoel zijn zoon meppen uitdeelt en hem uitscheldt als niksnut waar de Kennedy-familie zich voor dient te schamen. Helaas komt dit personage veel te weinig aan bod, net als Ted’s vrouw Joan (Andria Blackman) die niet meer mag doen dan haar echtgenoot een hufter te noemen. Op acteervlak is het vooral Ed Helms die overtuigt, al was het maar om dat we hem hier louter als zuiplap uit de Hangover-trilogie kennen.

Je moet niet echt veel over de Amerikaanse politiek weten om van The Last Son te kunnen genieten (iets wat van bijv. The Front Runner met Hugh Jackman niet kunnen zeggen), wel mist deze film een goede regisseur. Naast een paar kortfilms maakte hij ook The Painted Veil met Naomi Watts over een Britse dokter die in China de cholera bestrijdt, het de Niro-vehikel Stone en het strontvervelende Tracks waarin we Mia Wasikowska met vier kamelen en een hond door de woestijn zien trekken. Neen, mijnheer of mevrouw, dit vinden wij niet eens uit!

Dit onderwerp door een Oliver Stone (uiteraard denken we aan JFK) laten aansnijden had dan ook voor meer vuurwerk gezorgd, terwijl we nu net iets te veel met het nietszeggende “so what”-gevoel achterblijven.  Een ander verwijt die je Curran in de schoenen kan schuiven is dat hij het hele relaas kil laat overkomen. De kijker krijgt geen uitgesproken standpunt in de maag gestompt, maar het is allemaal zo emotieloos in beeld gebracht dat je er nauwelijks iets om geeft... Verre van slecht, maar of The Last Son er eentje is die veel de dvd-lader zal halen...

BEELD EN GELUID
Je kent ze wel. De kindjes uit de klas die nooit opvallen, maar ook niks verkeerd doen. Zo gedraagt The Last Son zich. Een fout is niet te bespeuren, maar alles oogt standaard. Levensechte visuals, maar zonder enige scherpte. Genietbare kleuren, maar moeilijk om er ook maar één adjectief voor te vinden die het mooier maakt. Hetzelfde geldt voor het geluid. Je raadt onze vraag al, waarom is deze uitgave niet beschikbaar op blu-ray? Juist, omdat dit een film is die door het merendeel van de Belgen straal genegeerd zal worden. Daarom…

EXTRA'S
Een film, en zeker onderwerp, waar heel wat over te vertellen valt. Helaas zult u de kanttekeningen moeten opzoeken via je favoriete zoekmachine, of nog beter je favoriete filmblog, want deze release bezit geen enkele extra. 

CONCLUSIE
Over de perikelen van Paul Vanden Boeynants moeten we nog de eerste film zien verschijnen, iets wat de Kennedys dan weer niet kunnen zeggen. The Last Son beoogt een minder fraaie bladzijde uit het leven van Ted Kennedy. Het levert een onderhoudende, maar kurkdroge politieke thriller op.