FILM
De vrouw van dokter Joe Darrow (Kevin Costner), Emily (Susanna Thompson), die als hulpverlener bij indianen in Zuid-Amerika werkt, wordt door een aardverschuiving met bus en al van de weg gespoeld. Kans op overleven: nul. Joes vrienden, familie, collega's en buren proberen wat meegaand met hem te zijn - hoe zou je zelf zijn? - maar Joe is door het recente verlies cynisch en afstandelijk geworden. De directeur van de kliniek waar hij werkt staat er op dat hij een sabbatsjaar neemt, maar doordat hij zich zo op zijn werk heeft gestort, blijft het voor hem moeilijk om niet aan zijn vrouw te denken, vooral wanneer hij de afdeling met kankerpatiëntjes bezoekt waar ze vroeger werkte. Wanneer één van de kinderen een bijna-doodervaring heeft, beweert die dat hij naast het klassieke licht aan het einde van de tunnel ook dokter Emily heeft gezien, die een boodschap voor hem had. Joe zou dit voorval nog kunnen toeschrijven aan zijn eigen geestesgesteldheid, ware het niet dat een tweede koter kort daarop zelfs even ontwaakt uit een coma om een gelijkaardige boodschap over te brengen, en in het geval van het tweede patiëntje is het al een stuk geloofwaardiger, want hij heeft Emily nooit gekend. Bovendien beginnen de twee kinderen spontaan vreemde symbolen te tekenen, waaronder een verwrongen kruisbeeld. Joe zoekt toenadering tot zuster Madeline (Linda Hunt), een non die eerder de kliniek in opspraak heeft gebracht door haar "onderzoek" naar bijna-doodervaringen met kinderen, en daar zo'n deining mee heeft veroorzaakt in de pers dat noch de kliniek, noch haar congregatie er graag aan worden herinnerd. Door haar getuigenis geraakt Joe ervan overtuigd dat Emily hem uit het hiernamaals een boodschap tracht te sturen. Maar niemand wil hem geloven, en zijn waanbeelden maken het hem op de duur onmogelijk om zijn werk nog deftiger te doen. Uiteindelijk besluit hij om zijn huis-vol-herinneringen te verkopen, en naar Zuid-Amerika te trekken om de omstandigheden van Emily's overlijden te onderzoeken.


Een kleine die dode mensen ziet. The Sixth Sense? Boodschappen van aan gene zijde. The Mothman Prophecies? Voor Dragonfly heeft regisseur Tom Shadyac zich meer dan zomaar vrijblijvend gespiegeld aan deze illustere voorbeelden, en de grootste zwakte van deze film is dan ook vooral het gebrek aan originaliteit. Toch moeten we het Shadyac aangeven dat hij met deze film andere paden tracht te bewandelen, zeker wanneer je bedenkt dat zijn voornaamste wapenfeiten totnogtoe boertige komedies zoals The Nutty Professor en Ace Ventura waren, met de hoogst ongrappige Eddie Murphy en Jim Carrey respectievelijk in de hoofdrollen. Technisch gesproken is er dan ook weinig mis met deze film, en één of twee keer slaagde de regisseur zowaar om ons een danig goed te doen schrikken, maar de inspiratie was bij momenten ver zoek. Toegegeven, Kevin Costner is tegenwoordig niet echt A-materiaal meer, alhoewel de rol van zeurende cynicus hem wel afgaat - tiens, waarom zou dat overigens zijn? Toch doet de man in deze film de moeite om de middelmaat te overstijgen, waar hij slechts gedeeltelijk in slaagt, maar wat er misloopt is niet helemaal zijn schuld. De cinematografie van deze film is bij momenten subliem, maar men had toch ook wel wat meer aan de coherentie van het scenario mogen denken; vergeleken met zeg maar The Sixth Sense zijn de weerkerende motieven in de verhaallijn ofwel maar half uitgewerkt, ofwel té uitgesproken om de kijker op spanning te houden. Motieven zoals de half kale papegaai die Joe onderhoudt, of de libellen (in het Engels: dragonflies) waar Emily zo door geobsedeerd was, en die voor de rest bijkomstig zijn in de rest van het verhaal. Zonder de clou weg te geven, kunnen we ook stellen dat het einde misschien wel wat verrast, maar toch wat aan de melige kant is. Positief kunnen we ons dan weer zeker en vast uitlaten over de bescheiden maar doordringende bijrol die Kathy Bates neerzet als Mrs. Belmont, Joe's buurvrouw. Ons oordeel valt uiteindelijk als een dubbeltje op zijn kant net in de positieve zin uit, maar mogelijk oordeelt u, lezer, er anders over.


BEELD EN GELUID
En ja hoor, Buena Vista flikt het weer om ons op te zadelen met een Franse DTS-track waar boven de taalgrens niemand zit op te wachten. De Engelse Dolby Digital 5.1-track waar we het dan maar mee moeten stellen is zeker niet slecht te noemen, maar voor een film die het moet hebben van occasionele schrik-effecten mocht aan het scheppen van een aan de donkere atmosfeer van de film aangepast klanklandschap wat meer aandacht zijn besteed. Enkel voor de trouwens sfeervolle soundtrack van John Debney, Shadyac's persoonlijke huiscomponist, wordt het potentieel van de track ten volle benut. Over het beeld kunnen we meer dan tevreden zijn, want de goeie fotografie van de film is op deze disc optimaal recht gedaan. Het originele beeldformaat is behouden, en ondanks de vele donkere settings blijft het altijd contrastrijk en toont het zelfs op de moeilijkere momenten veel detail. Ook bijvoorbeeld de scènes in/onder/nabij de waterval op het einde van de film zijn sprankelend fris ingekleurd - om eens een term uit de reclamewereld te gebruiken - en op wat milde grain na zijn er geen onvolmaaktheden te melden. Trappen we een open deur in als we zeggen dat de ondertiteling wat te hoog staat? Dat moet dan maar.


EXTRA'S
Eerst en vooral een compliment voor het no-nonsense, en straight-to-the-point menu van deze disc. Door de aanwezigheid van de Franse DTS-track was er niet erg veel ruimte meer voor bonusmateriaal, maar we kunnen wel instemmend knikken dat Buena Vista meer en meer moeite doet om alles van Nederlandse ondertitels te voorzien, waarvoor een dikke pluim. Hoofdattractie is de commentaartrack van regisseur Tom Shadyac, die duidelijk weet waarover hij spreekt, en geen dode momenten in zijn betoog laat. Ten tweede vinden we een dikke 11 minuten aan in totaal 8 verwijderde of alternatieve scènes terug, meestal technisch niet volledig (of volledig niet) afgewerkt. In de dertien minuten durende standaard-promodocumentaire "Spotlight On Location" worden zoals gewoonlijk stukjes interview die de film ophemelen afgewisseld met korte fragmenten van de film. Tot slot vinden we nog een bevremend stukje interview terug van zes minuten met ene Betty Eadie, een vrouw die beweert een echte nabij-doodervaring te hebben gehad. Figuren zoals zij vinden we genoeg in mediocre talkshows, en haar bijdrage aan de film is, om het zacht uit te drukken, verwaarloosbaar en naast de kwestie.


CONCLUSIE
Dragonfly zal niet iedereen aanspreken, maar is toch welbeschouwd een bijdehandse thriller, waarbij je heel soms toch klamme handen krijgt. Beeld- en geluidskwaliteit zijn goed respectievelijk redelijk, de extra's zijn ondermaats, op de commentaartrack na. In geval van twijfel is huren de boodschap.