FILM
Wij presenteren: het grootste boerengat van Australië, met de aanlokkelijke naam Porpoise Spit en zijn al even braakneigingen opwekkende stelletje bewoners. Het dikke buitenbeentje Muriel Heslop (Toni Collette) wordt door haar zogenaamde vriendinnen aan de kant geschoven, omdat ze totaal niet hip is, het midden in het Nirvana-tijdperk waagt om hele dagen lang naar ABBA te luisteren, en vooral omdat de kans dat ze ooit aan een vriendje zal geraken, virtueel nul is. Haantje-de-voorste Tania Degano (Sophie Lee) merkt dat haar kersverse bruidegom haar op de dag van haar huwelijk al bedriegt - er zit verdorie lippenstift op zijn je-weet-wel - en samen met haar vriendinnen Cheryl (Rosalind Hammond), Janine (Belinda Jarrett) en Nicole (Pippa Grandison) gaan ze het geld voor de huwelijksreis verbrassen op een tropisch zwemparadijs. Muriel is uiteraard niet mee uitgenodigd. Muriel droomt van een sprookjeshuwelijk, met alle kitcherige clichés voorhanden; voor haar is het eerder de enige manier om haar thuis te ontvluchten, waar ze voortdurend heen en weer wordt geslingerd door haar vader Bill (Bill Hunter), een lokale politicus annex projectontwikkelaar gespecialiseerd in allerlei vormen van belangenvermening, haar compleet apathishe en kleptomane moeder Betty (Jeanie Drynan) en een stelletje afstotelijke broers en zussen die allemaal één of meer chromosomen missen.

Haar vader probeert haar een baantje te bezorgen bij zijn maitresse, de cosmetica-verkoopster Deidre Chambers (Gennie Nevinson), in ruil voor een héél grote bestelling, maar Muriel casht de blanco cheque van haar vader zelf in, en reist haar zogenaamde "vriendinnen" achterna. Ter plekke ontmoet ze Rhonda (Rachel Griffiths), een vriendin van vroeger die net als zijzelf haar middelbaar niet heeft afgemaakt, en besloten heeft om van haar leven één langgerekt orgie te maken, gevuld met seks, seks en euh... seks. Nadat ze Tania en haar vriendinnen eens goed op hun nummer heeft gezet, trekt Rhonda samen met Muriel, die haar naam verandert in Mariel, naar Sydney, om daar een nieuw leven te beginnen. In Sydney doet Mariel alle bruidswinkels af, en met een smoesje dat een naast familielid stervende is, krijgt ze gedaan dat ze een massa bruidsjurken mag passen en er zich in laten fotograferen. Een botsing met haar familie, wiens bankrekening door haar toedoen intussen gevaarlijk in het rood is komen te staan, is onvermijdelijk, zeker wanneer Bill Heslops naam valt in een smeergeldaffaire. Tot overmaat van ramp wordt er bij Rhonda een tumor in de ruggenwervel geconstateerd: ze wordt met succes geopereerd, maar het fuifbeest van weleer is voor de rest van haar dagen aan een rolstoel gekluisterd. Wanneer de zaken er voor Mariel het zwartst uitzien komt de redding echter uit onverwachte hoek: de Zuidafrikaanse zwemkampioen David Van Arkle (Daniel Lapaine) is dringend op zoek naar een Australische vrouw om, liefst nog vóór de Olympische Spelen, van nationaliteit te kunnen verwisselen.

"You're terrible, Muriel!"

De cover en het gegeven van deze Muriel's Wedding doen onmiddellijk denken aan een romantische komedie in de aard van Four Weddings And A Funeral, vooral op het vrouwelijk kijkerspubliek gericht, niet? Mis! En bij de naam P.J. Hogan denkt U waarschijnlijk onmiddellijk aan het pseudo-romantische Julia Roberts-misbaksel My Best Friend's Wedding, nietwaar? Wel, zet U dan maar schrap; Muriel's Wedding is inderdaad een komedie, maar dan een van de allerzwartste soort, met enorm veel gal, sarcasme, venijn en tussendoor een stevige portie sex. Inhoudelijk sluit de film nauwer aan bij Engelse tragikomedies als Brassed Off, zij het dan dat deze overduidelijk van Australische makelij is. Met Muriels belevenissen volgen we één van de vreemdste coming of age-verhalen uit de laatste tien jaar filmgeschiedenis. De kijker mag hierbij zelf uitmaken of Muriel - net als de rest van haar familie overigens - een vijs kwijt is, of juist verdomd goed weet wat ze wil.

Drijvende kracht achter het verhaal is echter de vriendschapsband met Rhonda, die op voortreffelijke wijze wordt vertolkt door de immer onderschatte Rachel Griffiths. De introverte serial liar en het exuberante party animal vinden elkaar in een bijzondere vriendschap die haar oorsprong vindt in hun gezamelijke haat voor Porpoise Spit en hun achterlijke inwoners, waar ze allebei liefst zo weinig mogelijk aan herinnerd worden. De vriendschapsband komt onder druk te staan wanneer alle pech en tegenslag tegelijkertijd bij de beide dames toeslaat: Rhonda wordt fysiek afhankelijk van Muriel, pardon, Mariel, omdat zij het enige alternatief is voor een terugkeer naar het verfoeilijke Porpoise Spit, waar ze voor de rest van haar tijd gedoemd is om af te hangen van haar moeder en rond te hangen met de verwerpelijke nest Barbiepoppen die zich als haar vriendinnen voordoen; Muriel daarentegen ziet op dramatische wijze hoe haar geheime passie voor huwelijken en de daarbij gepaarde maniakale pas-sessies van bruidsjurken geopenbaard wordt. De drang om te trouwen slaat om in een obsessie, en net als Rhonda is het haar enige vluchtweg om niet terug te moeten keren naar haar ontnuchterende thuis.

Maar voor het zover is, maken Muriel en Rhonda van hun leven een feest waarin ze dag na dag leven, en vooral Muriel zich geen zorgen maakt om het feit dat ze er al het geld van haar vader aan het doorverbrassen is. Uw perceptie van ABBA zal na deze film nooit meer hetzelfde zijn. Als een rode draad door de film loopt ook de voorbereiding van de Olympische Spelen in Sydney in 2000, alhoewel de film dateert van zes jaar daarvoor. Van de reclame op de taxi tot en met de subplot over David Van Arkle die omwille van een politieke rel in Zuid-Afrika niet mag deelnemen onder zijn eigen nationaliteit. De film werd op dat punt overigens door de feiten achterhaald, want het apartheidsregime was tegen 2000 verdwenen en van een boycot van Zuid-Afrika was er tijdens voornoemde spelen helemaal geen sprake. P.J. Hogan heeft ondanks dit kleine anachronisme een gevatte tijdsschets gemaakt waarin het generatieconflict tussen Muriel, die op zoek is naar authenticiteit in haar leven, en haar vader, die liefst nog zijn gezin onder de mat zou vegen en vergeten, mooi stelselmatig tot een climax wordt gedreven. Maar dé reden waarom U deze film toch minstens een keer moet hebben gezien zijn de schitterende acteerprestaties van Rachel Griffiths als de van zelfmedelijden vervulde Rhonda en vooral de compleet halfgare Toni Collette, die de film bij elkaar gibbert en gilt, maar op erg geloofwaardige wijze de transformatie ondergaat van liegende en bedriegende tienerseut tot zelfstandige, volwassen vrouw. Of toch bijna. Voor Toni Collette volgde na deze film een internationale doorbraak, met onder meer rollen in films als The Sixth Sense.

BEELD EN GELUID
Het goede nieuws: Muriel's Wedding is eindelijk uit op Blu-ray. Het slechte: u moet ervoor uitwijken naar Australië, waar de rechten liggen bij independent Roadshow Entertainment. De transfer is lichtjes bijgesneden van 1.66:1 naar 1.85:1, en, wat minder goed nieuws is, we krijgen de Blu-ray gepresenteerd in 1080i, wat de nagenoeg gelijke speelduur van de Benelux-dvd en deze Blu-ray verklaart. Er is grain aanwezig, maar niet in die mate dat het storend is, en deze is ook niet tot op een geschift niveau weggeschrobd. De detaillering laat toe om de sproeten op het gezicht van Toni Collette te tellen. De transfer is vrij van printbeschadigingen, en het kleurpalet is natuurlijk, soms misschien een beetje bleekjes, maar dan weer erg bont, zoals in de scènes op Hibiscus Island. Qua mise-en-scène doet de film heel erg jaren '90 aan, alsof je naar een aflevering van The Flying Doctors aan het kijken bent. Hoe dan ook levert dit een frisser beeld op dan de dvd. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track knalt vooral telkens wanneer er een plaatje van ABBA wordt opgelegd, en dan vooral in de scène waarin Muriels zogenaamde "vriendinnen" op de vuist gaan. Voor de rest krijgt u verstaanbare dialogen met het gekende lijzige Aussie-accent, mate, en ter ondersteuning is er een Engelse CC-ondertiteling aanwezig.

EXTRA'S
Deze Australische 20th Anniversary Edition bevat nog wat bonusmateriaal toe. Eerst en vooral is er een audiocommentaartrack met in de hoofdrollen regisseur P.J. Hogan en Muriel herself Toni Collette. Je kan de film desgewenst ook bekijken in een Sing-along modus, maar het nut daarvan ontgaat ons want dit is niet het crappy Mamma fucking Mia. Naast een fotogalerij(1:29) bevat de schijf ook nog de korte documentaire Enough rope: Rachel Griffiths interview (4:36) en 10 on set interviews met P.J. Hogan (7:00), Lynda House & Jocelyn Moorhouse (4:14), Bill Hunter (2:35), Jill Bilcock (0:36), Toni Collette & Rachel Griffiths (5:59), Terry Ryan (1:27), Chris Haywood (1:50), Matt Day & Daniel Lapaine (2:43), Martin McGrath (0:40) en Matt Day (2:04). Als afsluiter krijgt u nog een wedding video (2:51).

CONCLUSIE
Alweer een release waarvoor we qua Blu-ray aangewezen zijn op het buitenland. Misschien niet zo erg, want de "kwaliteit" van de Nederlandse ondertiteling op de dvd was toch betreurenswaardig.