FILM
Dat Dolph Lundgren enorm veel van zichzelf houdt, hoef je niet aan te twijfelen. Op het hoesje is er ruimschoots plaats voor hemzelf en zijn tegenspeler Scott Adkins, maar de rest mag naar een naamvermelding fluiten. Zelfs de bouwwerf in het verhaal is in de handen van een aannemer die Lundgren heet, wat uitgebreid getoond wordt via een reclamebord dat meermaals in close-up komt. Narcistisch, maar iedereen die het Dolph Lundgren vergeeft, want sinds hij als de Russische Ivan Drago Rocky Balboa in de boksring uitdaagde, werd hij één van de favoriete acteurs van het soort actiefilm dat wel geen enkele cinema haalt, maar toch immens populair is bij de video- of dvdkoper. De man heeft net geen honderd vertolkingen op zijn naam, maar op Universal Soldier, Masters Of The Universe en The Punisher na zijn het allemaal leuke, maar weinig memorabele titels, het soort film waar je doorgaans niets van verwacht, maar toch mee naar huis neemt om op het einde tot de vaststelling te komen dat je weliswaar geen kunst zag, maar je toch beter geamuseerd hebt dan bij het zien van een Peter Greenaway-film. Dat soort titel dus, en dat geldt ook voor zijn laatste Castle Falls die hij gemakshalve zelf regisseerde.




Vanaf het begin merk je dat Lundgren niet mee is met zijn tijd en een filmtaal hanteert die vandaag geen enkele jongeling nog zou gebruiken. Op de rimpels (en het budget dat voor zo'n films alsmaar krapper wordt) na kon Castle Falls evengoed in 1992 gemaakt zijn. Lundgren probeert er iets hips van te maken maar dat lukt hem niet. Dat merk je bijv. in de storende en dominerende soundtrack die in de buurt komt van alt '90's-Rock à la Bryan Adams, maar ook dat hij na amper een kwartier al gebruik begint te maken van flashbacks die bestaan uit scènes uit het begin van de film .

De Zweedse beefcake weet ook wel dat zijn publiek gewoon hersenloze actiefilms wil en neemt dan ook geen enkel risico, hoewel mag gezegd worden dat Castle Falls bij momenten best wel een zeer brutale film is met scènes die niet zouden misstaan in een vette gorefilm. Nog altijd houdt hij vast aan het principe dat een actiefilm gedreven wordt door een good en een bad guy. Hiermee weet je natuurlijk na een paar minuten hoe het verhaal zal aflopen, en omdat Lundgren het moet uitzingen tot aan de end credits krijgt hij automatisch de rol van de stoere, rechtschapen held. Ericson (Lundgren) is een cipier die in een gevangenis werkt waar je alleen maar gespuis aantreft, een brave man die je in tegenstelling tot zijn collega’s op niet één corrupt feit kan betrappen. Zijn ideaal levensbeeld stort in elkaar als hij te horen krijgt dat zijn verzekeringspolis niet de kosten dekt van een transplantatie waar zijn doodszieke dochter zit op te wachten. Ericson krijgt van een gevangene een royaal voorstel. In ruil om hem over te brengen naar een ander, veilig gevangenisblok, zal hij de schuilplaats van een drugsbuit verklappen. Ericson gaat op het aanbod in. Maar de klus is moeilijker dan het lijkt. Het geld ligt verborgen in een oud ziekenhuis dat binnen de drie uur zal gesloopt worden. De voormalige gevechtskampioen Mike Wade (Scott Adkins), die bij een bouwfirma werkt, ontdekt met de sloophamer drie tassen met geld waardoor ook hij in het spel betrokken raakt. En om het allemaal nog wat spannender te maken, komen ook de drugbaron (Scott Hunter) en zijn psychotisch lief Kat (Kim DeLonghi) het geld opeisen.




Wie er vrede met neemt dat hij geen Stanley Kubrick-film in handen heeft maar een pretentieloze actiefilm die aanvoelt als het kneusje van Die Hard maar daarom niet minder leuk is, heeft met Castle Falls anderhalf uur gegarandeerd pret.

BEELD EN GELUID
Deze film kwam uit via The Searchers dat in de Benelux meer en meer het grootste marktaandeel aan het krijgen is als we het over indiefilms hebben. De transfer oogt wel wat lelijk, maar dat heeft niets met de technische kwaliteiten te maken, wel met het feit dat je op alle vlakken ziet dat dit een goedkope film. Komt daar nog bij dat Lundgren het soort regisseur is (nou ja, in a manner of speaking) die veelvuldig gebruik maakt van '90's-trucs zoals nodeloos scènes in slow motion tonen. Maar goed, dat neemt niet weg dat het technisch allemaal snor zit, ook al lijkt het eerder op een veredelde tv-film. De geluidsband is een DTS-HD MA 5.1 die zijn diensten bewijst tijdens de actiescènes (wat uiteraard het gros van de film is) en een afgrijselijke soundtrack van ene David Rosengren, die kort na de opnames van Castle Falls stierf en aan wie de film is opgedragen.




EXTRA’S
Er staan geen extra’s op deze disk.

CONCLUSIE
Wie de ogen sluit voor de rimpels van Dolph Lundgren, zou zo gaan zweren dat Castle Falls een leuke film is uit 1992. Hersenloos actievertier en wie louter daar voor gaat, heeft aan deze titel een geslaagde filmrit op zak.