FILM
Lois Brown: "Jerry Lee here's a married man, ain't that right, Jerry Lee?"
Jerry Lee: "Well, that's not necessarily so, Lois."
Lois: " And just what do you mean by that?"
Jerry Lee: "Well, you see I was still married to my first wife when I married my second wife, so I never really was married to my second wife. And since I divorced my first wife a couple of years ago, I'm as free as a bird in a tree!"



Als kind sluipen Jerry Lee Lewis en zijn neefje Jimmy Swaggart midden jaren '40 over de spoorlijn, naar de "verkeerde kant" van de stad, waar in de de zwarte nachtlubs de mensen zich totaal uitleven in die relatief nieuwe, opzwepende mix van rock'n'roll en jazz. Jerry geraakt erdoor gefascineerd, en als jonge volwassene is Jerry Lee (Dennis Quaid) een meer dan begenadigd pianist, met vooral een virtuoze manier waarop de man rock'n'roll uit een piano krijgt. Hij is bij zijn neef J.W. Brown (John Doe) ingetrokken, en samen hebben ze een demootje opgenomen voor de bekende producer Sam Phillips (Trey Wilson), de klungel die voor een relatief belachelijke prijs het contract van Elvis Presley van de hand heeft gedaan, en op zoek is naar een nieuw idool die de King of Rock'n'Roll van de troon kan stoten. Hij is wild enthousiast over Jerry's pianospel, en bezorgt hem een paar bescheiden successen. Die stijgen Jerry echter al gauw naar het hoofd, en hij begenadigt zichzelf op de duur met een goddelijke status. Zijn teksten worden er hoe langer hoe ranziger op, maar hij kan zich nogal veel permitteren; de jonge meisjes scheuren hem letterlijk de kleren van het lijf. Jerry heeft echter maar oog voor één meisje: Myra Gale (Winona Ryder). Er rijzen echter een paar probleempjes: ten eerste is ze de dochter van JW, en dus eigenlijk zijn achternichtje. Ten tweede heeft hij er nog een paar niet helemaal juridisch afgehandelde huwelijken op zitten, waardoor hij de facto bigamist (of is het trigamist?) is. En ten derde: zij is dertien! En wat doet een mens in een dergelijke situatie? Juist, snel even over de grens in een kapelletje een quickie wedding, en dan iedereen maar voor een voldongen feit stellen. Waarop J.W., die uiteraard razend is over zijn onteerde dochter, met een revolver begint te zwaaien, maar toch nog gekalmeerd kan worden door Phillips. In Amerika zijn ze uiteraard wel wat gekkers gewoon, maar Jerry's fel geanticipeerde tournee door Engeland wordt een fiasco wanneer de details van zijn privéleven in de gereputeerde Engelse "kwaliteitskranten" - U weet wel, het soort met de naakte deernes op pagina 3 - lekker worden uitgesmeerd. Desondanks blijft Jerry trouw aan de liefde van zijn leven, alhoewel zijn andere neef, de inmiddels tot bekende mediageile dominee uitgegroeide Jimmy Swaggart (Alec Baldwin), Jerry Lee Lewis' muziek, levenswandel en vooral zijn promiscuïteit als het werktuig van de duivel bestempelt. En Jerry? Die kan het geen reet schelen...


Raadseltje: hij is blond in een rood kostuumpje, en hij speelt met zijn kont voor een gevulde zaal op een brandende piano. Ra ra, wie is het?

De levenswandel van Jerry Lee Lewis, nog steeds alive en kicking, alhoewel zijn leeftijd hem waarschijnlijk niet meer toestaat om een flikflak op een piano te maken, is nu wel inderdaad op zijn zachtst gezegd een wild ritje geweest, waarbij hij dat ietsje meer mocht dan een ander omdat hij een gevierde rock'n'roll-ster was. De manier waarop Dennis Quaid in deze film de excentrieke en flamboyante Lewis neerzet, compleet met zijn torenhoog meerderwaardigheidscomplex, zijn muzikaal genie en de daar onvermijdelijk aan gekoppelde waanzin, is fenomenaal, en hij gutst in deze prent over van de energie. Alleen worden de gezongen stukken duidelijk geplaybackt (de gebruikte zangstem is uiteraard Jerry Lee Lewis zelf), en dat merk je soms wel iets te erg. Briljant was ook om Winona Ryder te casten voor de rol van Myra Gale, want op het moment van het draaien van de fiilm was ze geen 13 zoals in het verhaal, maar 18, en zij heeft genoeg uitstraling als kindvrouwtje om dit op geloofwaardige manier te doen, compleet met alle nukken en gegibber inherent aan de leeftijd. Great Balls Of Fire is desondanks een luchtige film, met veel muziek en dans, een streepje zwarte humor - Elvis in een legerkostuumpje deed ons over de vloer rollen - en een voldoende dosis aan pathos. Alleen kwamen bij bepaalde scènes onprettige herinneringen aan Grease (sidder sidder) naar boven, zoals de manier waarop iedereen al dansend en zingend Lewis/Quaid begint te vereren. De meerwaarde voor deze film zit 'm in het feit dat, naast de mensen die de film gaan zien voor de muziek van Lewis, de film ook een verhaallijn heeft die de minder fraaie kant van het succes toont, namelijk de manier waarop Lewis zichzelf bijna kapot zuipt, en als dusdanig boeiend genoeg blijft voor mensen die vinden dat jaren '50-muziek zwaar zuigt (waaronder ondergetekende). Alec Baldwin zet zijn Jimmy Swaggart overigens op een redelijk karikaturale manier neer, maar past daardoor wel in de rest van het decorum. En ook het redelijk open einde is nogal abrupt, en laat nogal wat vragen open; maar, zoals we deze paragraaf begonnen, Lewis is nog niet dood, en wie weet welke verrassingen heeft de man nog voor ons in petto? Kort samengevat: regisseur Jim McBride heeft van deze Great Balls Of Fire inderdaad een film met balls gemaakt. Hoe great ze precies zijn, laten we aan uw eigen oordeel over.


BEELD EN GELUID
Great Balls Of Fire werd in 1989 gemaakt, en dat is hier en daar in de film toch wel te merken. Om te beginnen lijden de opening credits zwaar onder een verticale telecine-wobble beweging, die gelukkig mindert naarmate de film vordert (of minder opvalt omdat iedereen shaket, rattlet en rollt). De kleuren zijn nogal aan de zachte kant, en niet altijd even stabiel. Anderzijds is de beeldband vrij clean en is er weinig grain, maar de scherpte is soms een probleem, en er is soms flink wat interlacing te zien. Voor een film zoals deze waarin de muziek zo'n centrale rol speelt, is het echter jammer dat de geluidstrack zich beperkt tot een vrij lauwe, weinig inspirerende 2.0-track, die weliswaar niet onzuiver of zo klinkt, maar aan ruimtelijke impressies of zelfs nog maar aan stereo-effect duidelijk te1 wensen overlaat. In weerwil daarvan: de film is zelf in 1989 ook in Dolby Surround gedraaid, dus feitelijk heeft men het originele geluidsformaat in ere gelaten. Maar als we zien welk soort films tegenwoordig een 5.1-upgrade krijgen, had een film als deze, waarin uitgerekend muziek centraal staat, toch ook wel een dergelijke voorkeursbehandeling mogen krijgen.


EXTRA'S
Deze iets oudere film is rechtstreeks onder het Big Deal-label van Fox/MGM uitgebracht. Wat betekent dat we die aan een vriendelijk prijsje kunnen aanschaffen, maar ook dat extra's zo goed als volledig ontbreken. Alleen een niet-ondertitelde trailer met slechte beeldkwaliteit. Zeker hier had een S.E. met bijvoorbeeld documentairemateriaal over de échte Jerry Lee Lewis - waarom geen audiocommentaartrack? - de kijker kunnen helpen om de juiste context achter de film te vinden.


CONCLUSIE
Great Balls Of Fire is toch een redelijk bijzondere en intrigerende bio-pic over het fenomeen Jerry Lee Lewis, die het vooral haalt door goede acteervertolkingen van Dennis Quaid en Winona Ryder. Maar alleszins geen winkeldiefstal waard (wink wink).