FILM
Navin Johnson (Steve Martin) werd als kind geadopteerd en opgevoed door arme zwarte ouders. Wanneer hij oud genoeg is om te beseffen dat hij niet hun biologische zoon is (Navin is mentaal gehandicapt), trekt hij de wijde wereld in om een eigen leven te starten. Al snel krijgt hij een job aangeboden in een tankstation. Wanneer een klant vertelt last te hebben van zijn versleten brilmontuur, steekt Navin een handje toe. Het gewijzigde montuur dat Navin toevallig door deze simpele reparatie tot stand brengt, wordt later gecommercialiseerd en verkoopt als zoete broodjes. Op slag wordt Navin multimiljonair. Maar vanaf dan begint alle ellende maar pas.

Sommige films groeien uit tot tijdloze klassiekers terwijl andere eerder tijdsgebonden zijn. Deze laatste categorie heeft zwaar te lijden onder het ouder worden en The Jerk is hier een treffend voorbeeld van. Waarschijnlijk waren bepaalde grappen in ’79 behoorlijk goed gevonden en zelfs baanbrekend, de dag van vandaag blijven ze niet langer overeind. Het niveau valt naar hedendaagse normen slapjes te noemen. Los hiervan kunnen we stellen dat de film ook alle kanten opgaat. We krijgen een willekeurige mix van slapstick, romantische komedie, familiefilm en tragi-komedie te zien. De balans tussen al deze genres voelt redelijk verstoort aan. Eigenlijk had men door het beter te kanaliseren van de vele gebruikte ideeën minstens twee totaal verschillende films kunnen maken. Noch het scenario, noch de regisseur kiezen een welbepaalde richting waardoor ook de acteurs alle kanten beginnen op te draven. Navin Johnson start als een mentaal gehandicapte, verandert dan plots van persoonlijkheid, wordt een gedistingeerde rijkaard en heeft dan plots geen handicap meer. Ook het zware accent uit Mississippi waar hij mee praat komt en gaat zonder dat iemand van de mensen achter de camera hier ooit iets van opgemerkt heeft. Hoogst merkwaardig. Af en toe wordt er zeker nog wel gelachen, de kattenjongleur en de circusvrouw op de motor zijn hier enkele goeie voorbeelden van. Ook Steve Martin toont dat hij overloopt van talent. Zijn rol van Navin Johnson is mede door de stuurloosheid van de regisseur wel één van zijn minst memorabele geworden.

BEELD EN GELUID
Op gebied van beeldkwaliteit mag je van een niet grondig geremasterde film uit 1979 niet al te veel meer verwachten. De originele filmprint met een aspect ratio van 1.33:1 (4:3) zit vol met kleine vuiltjes, haartjes en krasjes. Hier en daar valt wat edge enhancement te bespeuren en het aangesproken kleurenpalet oogt niet erg fris. Het eindresultaat is vandaag nog maar nipt aanvaardbaar. Het geluid daarentegen is op geen enkel vlak om over naar huis te schrijven. Een blikkerige soundtrack, aangevuld met dialogen die de opnamekwaliteit evenaren van een defecte microfoon verhuld in een ouwe schoendoos. Daarenboven klinkt alles zo mono (1.0) als maar kan, ondanks wat men ons ook wil doen geloven met de 2.0 stereo aanduiding op de kaft.

EXTRA’S
We krijgen een trailer, acht pagina’s productie aantekeningen en biootjes van respectievelijk regisseur Carl Reiner en vier acteurs uit de cast. Niet veel, maar zeker beter dan een kaal schijfje.

CONCLUSIE
The Jerk is een wirwar van verschillende genres. Het scenario hangt met haken en ogen aan mekaar en in de karakterontwikkeling ontbreekt alle logica. De prent zal enkel nog worden gesmaakt door fans van Steve Martin (waaronder mezelf) omdat dit de alleerste filmrol van de komiek was. De meeste grappen zijn door de leeftijd van de film vandaag redelijk flauw, waardoor het eindresultaat niet langer een succes kan genoemd worden.