Nota: Deze film maakt deel uit van de Roman Polanski box uitgegeven door A-Film. Deze box bevat de titels Repulsion, 7 Shorts, Knife In The Water, Bitter Moon, Tess, Cul-De-Sac, What?, The Pianist. Die allen een aparte recensie krijgen op deze site.

FILM
Nigel (Hugh Grant, Four Weddings And A Funeral, Love Actually) zit samen met zijn vrouw Fiona (Kristin Scott Thomas, Gosford Park, The English Patient, Four Weddings And A Funeral) aan boord van een cruiseschip. Ze willen hun huwelijk nieuw leven in blazen en denken in Indië hier een geschikte plaats voor te hebben gevonden. Na een tijdje ontmoeten ze de gehandicapte Oscar (Peter Coyote, Femme Fatale, Erin Brockovich) en diens oogverblindende vrouw Mimi (Emmanuelle Seigner, The Ninth Gate, Frantic). Wanneer de twee heren even alleen zijn besluit Oscar het volledige verhaal van zijn huwelijk uit de doeken te doen aan Nigel. Geslagen met verstomming en deels geshockeerd door de obscene verwikkelingen die Oscar aan het licht brengt, raakt Nigel gefascineerd door het koppel. Vooral Mimi blijkt een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem uit te oefenen. Kan Nigel de verleiding weerstaan, of kiest hij ervoor om Fiona te bedriegen?

Deze film deed in 1992 heel wat stof opwaaien. De meningen van de critici waren grondig verdeeld. Net als Nigel, het personage van Hugh Grant, waren veel mensen geshockeerd bij het bekijken van de film. Er zit een grote portie seks in verwerkt, zowel visueel als auditief, waarin enkele extremen in worden verkend. Dan hebben we het hier over allerhande sekspelletjes en SM. Het zijn vooral de gedachten die obsceen zijn, en niet zozeer de vertoonde beelden. Polanski brengt, ondanks het perverse karakter van sommige scènes, toch alles op een verantwoorde manier in beeld. Je zou sommige beelden kunnen reduceren tot kunstzinnige soft-porno, maar uiteraard is het meer dan dat. Wie de film analyseert, en een beetje vertrouwd is met het werk van Polanski, ziet dat dit een vrij logische stap in zijn carrière geweest is. Bitter Moon is een soort scharniermoment tussen alle films die hij daarvoor gemaakt heeft, en de films die op dat ogenblik nog moesten komen. Op het gebied van vereenzaming, met alle psychologische gevolgen vandien, zijn er vergelijkingen tussen het personage van Cathérine Deneuve in Repulsion en de rol die Emmanuelle Seigner (in het echte leven de vrouw van de regisseur) vertolkt in Bitter Moon. De machtspelletjes en ideeën over vreemdgaan zijn dan weer nauw verwant aan die vertoont in Knife In The Water, terwijl het buiten zichzelf rijzen en het maniakale doen denken aan de rol van Donald Pleasance in Cul-De-Sac. Het veelvuldige naakt en de vreemde seksspelletjes zijn dan weer linkbaar aan de film What?. Als je de film op deze manier bekijkt is deze een aanschakeling van hoogtepunten uit de rijkgevulde filmische carrière van Polanski. Een soort megamix waarin de cineast put uit zijn eigen euvre en dit toetst aan zelfevaluatie. De film is sterk op gebied van regie en acteerwerk (ook al is de voice-over van Peter Coyote niet altijd even inspirerend), en buitengewoon sterk door de fascinerende opbouw van het scenario. Toch is er ook een vorm van kritiek nodig, waardoor de film niet doorstoot tot een meesterwerk. Zo is de film iets te lang en is het einde, en alle onlogische gevolgen die hiermee samenhangen, werkelijk ondermaats. Het slot voelt aan als haastig, overbodig en vooral storend bij de sfeer en het verhaal van de rest van de prent. Toch is Bitter Moon voor iedereen die even de oogkleppen kan afzetten een boeiende filmische reis. Een niet alledaags verhaal, vertelt op de wijze waarop enkel Polanski dat kan. Een boeiende auteursfilm.

BEELD EN GELUID
Het beeld in een anamorfische verhouding van 1.85:1 is van degelijke kwaliteit. De kleuren zijn soms een beetje aan de fletse kant en het beeld is bij momenten iets minder scherp. Toch zorgen het degelijke contrast en het achterwege blijven van compressiefouten ervoor dat het resultaat bevredigend is. Op het gebied van geluid kan je kiezen tussen de oorspronkelijke Engels Dolby Stereo 2.0 en een Engelse Dolby Digital 5.1 (Enhanced) soundtrack. Beide tracks klinken even goed. De enhanched 5.1 versie is vergelijkbaar met het resultaat dat je verkijgt bij het activeren van een Dolby Pro-Logic of DTS Neo:6 functie op de versterker. De dialogen weerklinken verstaanbaar uit het centerkanaal, alhoewel er soms sprake is van lekkage naar andere kanalen toe. De muziek van Vangelis klinkt zuiver en bevat veel ruimtelijkheid. De geluidstransfer valt aanvaardbaar tot goed te noemen.

EXTRA'S
Enkel de bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Bitter Moon is een mooie filmische opsomming van het voorgaande werk van Polanski. De film stuitte op heel wat polemiek bij de première in 1992, en heeft na al die jaren nog niets van zijn controverse moeten inboeten. Deze film is verplicht kijkvoer voor de fans van Polanski en iedereen die eens zin heeft om de filmische horizon wat te verbreden.