FILM
Spielberg's buitenaardse reis zit erop, de circel is rond. Na het opwekken van onze buitenaardse curiositeit in E.T, was de tijd rijp om ons te overdonderen met de donkere kant van de alien-medaille. Om dit te verwezenlijken maakte Spielberg gretig gebruik van een variatie op H.G Wells spraakmakende boek uit 1898. Een boek dat reeds verfilmd werd (1953), waarvan de mensheid reeds een massahysterie-veroorzakend hoorspel voorgeschoteld kreeg (1938), en dat ook tevens in televisieformaat gegoten werd (1988).

Nu volgt dus de Spielberg-adaptatie, en dat zullen we geweten hebben. Ray Ferrier (een buitengewoon ordinaire Tom Cruise), een gescheiden dokwerker en vader van twee krijgt de kinderen op bezoek terwijl ex-vrouwlief met haar nieuwe vlam op bezoek gaat bij haar ouders. Robbie is een verwend rotjong in z'n apejaren terwijl dochtertje Rachel (Dakota Fanning) de intelligentie en schattigheid zelve is. Uit het oogpunt van dit drietal, een op het eerste zicht nogal disfunctionele familie, beleven we een vrij indrukwekkende buitenaardse invasie. Vooral het eerste uur is enorm beklijvend en plaatst je op het puntje van je stoel. De heer Spielberg laat er immers geen gras over groeien en na de obligatoire voorstelling van de personages steekt hij onmiddellijk van wal met de invasie zelf. De openingsscène, waarin de aliens vrijwel een volledig dorpje van de kaart vegen, evenaart zonder moeite de intensiteit van de strandwandeling aan het begin van Saving Private Ryan.

Het spijt ons echter te moeten zeggen dat het na dit openingsuur jammer genoeg misloopt. De tocht die Ferrier en kroost ondernemen om te ontsnappen aan de buitenaardse terreur met als uiteindelijke doel zo snel mogelijk ex-vrouwlief op te sporen, verloopt te makkelijk en staat bol van de ongeloofwaardigheden. Een voorbeeld hiervan is de quasi totale verwoesting van en rond het huis waar de familie Ferrier een pitstop maakt. Een totale verwoesting, maar handig genoeg staat hun voertuig zonder ook maar één schrammetje te blinken tussen het geheel. Er zijn zodanig veel ontploffingen, verwoestingen, geschiet, getrek en opeenvolgende actiescènes dat het geheel af en toe zelfs repetitief overkomt. We konden ons niet van de indruk ontdoen dat de speciale effecten het Spielberg als regisseur quasi onmogelijk maakten om deftig uit de hoek te komen. Het lijkt op een gevecht tussen de regisseur en z'n sfx, en jammer genoeg was dit een allesbehalve eerlijke strijd.

De link tussen deze War Of The Worlds en het destijds uiterst succesvolle Independence Day is snel gemaakt. Toch zijn er duidelijke verschillen. Terwijl ID4 een globale invasie/vernietiging in beeld bracht, maken we bij deze War Of The Worlds de aanval mee door de ogen van een bezorgde vader en z'n kinderen. De sfeer is grimmiger, donkerder en de nadruk ligt ook véél minder op de 'niks-kan-ons-maken-want-wij-zijn-een-wereldmacht'-mentaliteit van Amerika. Geen moedige generaals, officieren en lawaaimakende presidenten hier. Wel de een panikerende familie die op alle mogelijke manieren zichzelf en hun dierbaren in veiligheid probeert te brengen. Samen met de acteerprestaties van Cruise en Fanning is dit dan ook één van de pluspunten uit de film. Cruise werd opmerkelijk 'menselijk' gecast, maar het is vooral Dakota Fanning die met de pluimen gaat lopen. Het is geleden van de 'I see dead people'-Joel Osment Haley uit The Sixth Sense dat we een dergelijk getalenteerd kindersterretje bezig zagen.

Mensen die deze film zagen met een torenhoog verwachtingspatroon kwamen bedrogen uit. Alhoewel het een eigen adaptatie betreft volgt Spielberg toch de grote lijnen uit het boek, en dat boek bezit nu éénmaal een abrupt en nogal simplistisch einde. Velen verlieten de bioscoop met een onvoldaan gevoel, maar dat dient u er hier gewoon bij te nemen. Het is niet dé blockbuster van de afgelopen zomer geworden, maar we kunnen ook niet spreken van een regelrechte flop. Zie deze film als aangenaam popcornvertier, zet het verstand op nul, neem de onlogische plotwendingen erbij en laat u meeslepen door dit actievehikel bij uitstek.

BEELD EN GELUID
Referentiekwaliteit op audiogebied hier: zowel de Dolby Digital 5.1-track als het DTS-gedonder zijn van hoogstaande kwaliteit en laten niks aan het toeval over. De weinige rustig scènes komen gedetailleerd en duidelijk over en de dialogen zijn van een aanvaardbaar geluidsniveau. Eenmaal bij de actiescènes gekomen halen deze soundtracks het maximale uit je installatie. Je wordt omgeven door een overweldigend geluidsbeeld in combinatie met indrukwekkende subwoofer-prestaties. Dit is er eentje waarvan uw buren eveneens kunnen meegenieten. Ook op de beeldkwaliteit valt weinig aan te merken. Er is veel detail, scherpte en een goed contrast aanwezig. Kleuren zijn opzettelijk een ietsje aan de donkere kant en ook werd er redelijk wat grain in het beeld gelaten om de grauwe en realistische sfeer op te wekken. Het zwartniveau is solide en ook de schaduwen worden realistisch en stevig weergegeven.

EXTRA'S
Er zijn 4 produktiedagboeken aanwezig: 2 voor de oost-, en 2 voor de westkust. Hier krijgen we o.a voorbereidende werken op allerhande scènes binnen en buiten New York te zien, alsook informatie over de special effects en nog veel meer achtergrondinformatie betreffende de produktie van deze megablockbuster. Verder zijn er nog een 7-tal featurettes te bekijken. Hierna de titels, duurtijd en een beknopte samenvatting: 'Revisiting the Invasion' (+- 7 min) bevat een paar interviews en legt de nadruk op een vergelijking met de originele prent. 'Characters: The Family Unit' (13 min.) heeft het over de verschillende karakters uit de film en bevat opnieuw achtergrondinfo alsook interviews met de klemtoon op de personages zelf. 'The HG Wells Legacy' (+- 6 min.) heeft het uiteraard over de schrijver van het originele boek waarop deze film gebaseerd is. In de 'Previsualisation'-featurette (+- 7 min.) zien we enkele becommentarieerde digitale storyboards passeren van een aantal scènes met speciale effecten. 'Desigining the Enemy' (+- 14 min.) heeft het over de buitenaardse tripods alsook hun bestuurders. We zien hoe ze ontworpen werden en hoe de speciale effecten hen tot leven brachten. 'Scoring War Of The Worlds' (11 min.) heeft het over de geluidseffecten en de soundtrack en afronden doen we met 'We Are Not Alone' (3 min.), een korte featurette dat uitlegt waarom Spielberg zo gek is op 'buitenaardse' films.

CONCLUSIE
Het is niet evident om deze War Of The Worlds te quoteren. Als ultra zomerblockbuster is hij niet volledig geslaagd te noemen. Daarvoor zijn de sfx te oppermachtig en overheersen ze in het tweede gedeelte van de film de gouden regisseurshand van de meester himself. Ook het einde is te abrupt en laat je met een onbevredigend gevoel achter. Op technisch vlak is dit echter een uitmuntende release en ook de liefhebbers van bonusmateriaal komen aan hun trekken met de volgestouwde dubbeldisc-editie.