FILM
Twee Amerikaanse soldaten slenteren door een winterlandschap in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog. Deming en Losey hebben dan wel hun steentje bijgedragen voor het vaderland, het zijn geen helden. Wel deserteurs, die gek zijn gemaakt door de gruwelen van het conflict en soelaas zoeken in de vlucht. De asociale, doorgedraaide Deming staat op het punt volledig in agressieve waanzin te verglijden. En Losey wordt gekweld door levendige herinneringen aan zowel zijn zorgeloze jeugd als monsterlijke oorlogsmisdaden met vlammenwerpers. Wanneer de twee onderduiken in een schijnbaar verlaten huis, komen ze in contact met een patriottische leraar en zijn vrouw, die een leger van mentaal achtergestelde kinderen hebben gekneed uit wat overbleef van hun gebombardeerde schooltje. Als een Duitse patrouille het gebouw belegert, op rooftocht naar kunstschatten, zijn Deming, Losey en de patriotten gedwongen samen te werken.

De plot van Straight Into Darkness biedt op het eerste gezicht mogelijkheden om tot een mooie, ontroerende allegorie uit te groeien voor de gruwel van de Tweede Wereldoorlog. Maar reeds in de eerste minuten wordt duidelijk dat de filmmakers die mogelijkheid vakkundig de nek omwringen. De prent is immers een wanordelijk samenraapsel van pseudo-emotionele momenten die door een amateuristische uitvoering zelfs niet de categorie 'zo slecht dat het goed wordt' halen. Scenarist-regisseur Jeff Burr verdiende zijn sporen in het horrorgenre, waar opgeblazen sentiment en hyperbolische beeldvoering pluspunten zijn, maar in Straight Into Darkness is die achtergrond de doodsteek voor de film. Hij kwakt gruwelijke beelden op het scherm maar plaatst ze niet in een context, zodat voor de kijker enkel een emotioneel vacuüm overblijft. Hij hanteert slow-motion en flashbacks zo stereotiep en ongeïnspireerd dat je een overkill aan misplaatst sentiment te verwerken krijgt. En – ergst van al – sequenties kennen geen logica in de prent: scènes komen en gaan, dingen gebeuren zomaar, de impact op de karakters schijnt nihil.



Een ander dieptepunt is de uitwerking van de personages. Ik vier liever een traditioneel Filippijns paasfeest – kruisiging en zelfkastijding inbegrepen – dan dat ik twee dagen op een onbewoond eiland met een van de centrale karakters moet doorbrengen. Burr tracht zijn personages diepgang te geven door hun innerlijke demonen duidelijk te maken, maar laat het na te zoeken naar motivaties voor hun daden. Losey is de typische antiheld, iemand met het hart op de juiste plaats, maar verlamd door de gruwel die hem omringt. Zoals gespeeld door Ryan Francis is het ook iemand die onvoorwaardelijk goed is, waardoor alle goede bedoelingen ten spijt het realisme als een soufflé in elkaar zakt. Nog erger is het gesteld met Deming (Scott MacDonald), de verpersoonlijking van het kwaad, die een geslaagde imitatie ten beste geeft van Jack Nichelsons Joker. Zonder de make-up weliswaar. Ook manusje-van-alles David Warner duikt op in de film, eerder uit liefde voor het snelle geld dan voor de integriteit van het project, zo lezen we uit zijn dertien-in-een-dozijn vertolking. En dan heb ik het nog niet gehad over de hilarisch zerodimensionale vertolkingen van de Duisters, die worden bijgestaan door ridicule camerastandpunten van de regisseur. Je verwacht dat ze elk moment ‘Sofort Aufmachen’ kunnen brullen.

Zijn er dan echt geen verzachtende factoren voor Straight Into Darkness? Het moet gezegd dat ondanks het lage budget – dat breeduit over het filmische canvas wordt gesmeerd - de fotografie best in orde is, op een manipulerende, net-te-artistieke wijze. Maar daarmee hebben we de pluspunten wel zowat gehad. De film weet immers nooit welke richting hij precies uit wil gaan, het tempo zakt voortdurend onder het vriespunt, de gebeurtenissen roepen meer dan eens een welgemeend ‘what the f*ck’ op en de dialogen zijn tenenkrullend slecht. Er is niks mis met een exploitatiefilm die de kijker op een arty-farty wijze een knoop in de maag wil draaien. Maar als zo’n misbaksel ook nog eens overgoten wordt met een saus van misplaatst moralistisch sentiment, krijg je een product dat zelfs geen versheidsdatum nodig heeft. Omdat iedereen die er nog maar aan denkt van Straight Into Darkness te proeven de indigestie van mijlenver voelt aankomen.

BEELD EN GELUID
Het beeld wordt gepresenteerd in 16:9-formaat. Ik weet niet in welke mate dit overeenstemt met de originele ratio, maar ik gok dat die wel gerespecteerd werd. Het is duidelijk dat de prent niet op de beste filmstock werd geschoten, getuige een grove korrel en een flinke portie grain. Ook het contrast is niet wat we van een film uit 2005 mogen verwachten. Maar voor het overige kan je spreken van een degelijke transfer. Het geluid wordt in stereo door de boxen gestuurd en is redelijk helder, maar het ontbeert de track aan een duidelijke dynamiek.

EXTRA'S
Enkel twee Cross-promotionele Trailers zijn terug te vinden op de schijf. De eerste voor een film genaamd Edelweiss Pirates, de tweede voor een videospelletje: City of Villians.

CONCLUSIE
Straight Into Darkness is een afgrijselijk slechte film. De cineast probeert wanhopig de kijker met emotioneel pakkende beelden te bestoken, maar glijdt door een amateuristische moraal en een goedkope horrorstijl al snel af naar zelfparodie. Beeld en geluid zijn degelijk genoeg voor dergelijk lowbudget-productie, maar extra's hoef je niet te verwachten op de dvd. Kortom: mijden als de pest deze film.