FILM
Karen Davis (Sarah Michelle Gellar) studeert in Japan, en verdient na de uren een centje bij als verpleegster. Haar baas Alex (Ted Raimi) stuurt haar uit als vervangster om de lichtjes seniele Emma (Grace Zabriskie) te gaan verzorgen. Haar kinderen, Matthew (William Mapother) en Jennifer (Clea DuVall) Williams zijn omwille van zijn beroepsactiviteiten naar Japan verhuisd, maar Jennifer kan niet echt aarden in een omgeving waar Japans de enige gesproken taal is. Ze zijn echter met de noorderzon verdwenen, en Karens voorgangster Yoko (Yoko Maki) is ook al nergens meer te bespeuren. Het huis van de Williamsen heeft een voorgeschiedenis behekst te zijn, en zie daar, Karen is er nog niet goed en wel binnen of ze wordt al achtervolgd door ee spookachtig ventje

"When someone dies in the grip of a powerful rage, a curse is born. The curse gathers in that place of death. Those who encounter it will be consumed by its fury."

Maar who the hell cares?

Japanse horror is een genre geworden dat in een persiflage op zichzelf is veranderd. Desondanks kent het genre succes, wat onvermijdelijk leidt tot overbodige remakes als deze Japanse variant op het huis-met-de-klopgeest-verhaaltje, waarbij de rol van de klopgeest wordt overgenomen door één of andere vrouw die constant kikkergeluidjes loopt te maken, wat meteen alles moet zijn wat de fameuze vervloeking inhoudt. Ook al omdat de setting helemaal Japan niet verlaten heeft, draagt deze met oudbollige symboliek en ridicule dialogen ("het huis laat je nooit meer gaan") overladen film bijzonder weinig bij aan het origineel. Ook valt er horrorgewijs eigenlijk niet echt iets te beleven in deze film: het grootste deel van de schrikmomenten bestaat uit het tonen van Japanse kindjes met een bijzonder lelijke pestsmoel die met om ter onnozelste gelaatstexpressie voor zich uit staren - zelfs een etterend zweertje als Macaulay Culkin uit Home Alone kan er nog een paar dingen van leren. Blijkbaar werkt dit aanstekelijk, want de rest van de film bestaat voornamelijk uit de mug shots van mensen die verondersteld worden hier van in hun broek te doen, en dat uiten door minutenlang scheel naar de muur te staren. Echter erger is dat in deze hele langdradige horrorfilm voor dementerende geen ruk gebeurt, behalve dat de film zich bewijst als uitstekende remedie tegen slapeloosheid. Er zitten écht geen slimme kantjes aan het scenario - volgens mij ís er zelfs geen scenario - en daarvoor valt er uiteindelijk een onaangename rekening in de bus. Wat iemand als de gerenommeerde cultregisseur Sam Raimi als producent van deze film komt uitvreten is me een totaal raadsel, maar dan één dat in het niets verdwijnt bij het idee wie de dwaze gedachte had om regisseur Takashi Shimizu een Amerikaans forum te geven. Voor de hoofdrol werd Vampire Slayer Sarah Michelle Gellar aangetrokken, die voor zichzelf stilaan een reputatie aan het opbouwen is als nieuwe scream queen, maar haar eerder debiele rol zakt van de muren als een stuk behangpapier met te veel lijm aan. Het enige lichtpuntje is dat we heel kort de aanstekelijke smoel van Ted Raimi nog eens te zien krijgen.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van The Grudge is zeker niet de properste die we al hebben mogen zien. Ondanks de HD-transfer zitten er nog verschillende beschadigingen in het beeld, gaande van witte puntjes (bijvoorbeeld in de 24ste minuut) over heuse printbeschadigingen (een joekel ziet U in minuut 72). De zwartlagen zijn echt niet heel diep, en alhoewel het kleurcontrast nog meevalt en de huidtonen er redelijk natuurlijk uitzien (behalve dan uiteraard die van de zombie-kindjes) mocht het geheel wat minder soft en meer afgelijnd zijn. De geluidstrack is gecodeerd in een eerder gewone Dolby Digital 5.1-track en een superieure DTS-HD MA-track. Deze laatste klinkt heel overtuigend, grossiert in fijne surroundeffecten, zoals het windbelletje dat constant op de achtergrond ligt te rinkelen, en haalt bij momenten lekker aggressief uit.

EXTRA'S
Deze disk van Dutch FilmWorks is eigenlijk goed beladen met extra's, die ook reeds eerder te vinden waren op de collector's edition, maar enkele overtolligheden zoals de intussen berucht geworden filmclips zijn achterwege gelaten. De aftrap wordt gegeven door een b-rollachtige making of-documentaire van 31 minuten. Daarna volgen ruim 3 minuten aan storyboards van de hand van regisseur Takashi Shimizu, en een 4 minuten durende rondleiding in het Grudge-huis. Naast enkele korte stukjes uit de aantekeningen van de production designer (2 min.) volgen twee videodagboeken, bijgehouden door Sarah Michelle Gellar (9 min.) en Kadee Strickland (14 min.). Fans van Shimizu zullen blij zijn te vernemen dat ook zijn twee kortfilmpjes 4444444444 en In A Corner (elk 3 min.) ook op deze disk zijn opgenomen. Daarna krijgen we een rijtje interviews (35 min.) met Sarah Michelle Gellar, Jason Behr, regisseur Takashi Shimizu en producent Sam Raimi, en voor wie dat nog niet genoeg is, volgen er nog "soundbites", nog meer stukjes interview in vraag-en-antwoordvorm met Sarah Michelle Gellar, Jason Behr, William Mapother, Clea DuVall, Kadee Strickland, Bill Pullman, Sam Raimi en Takashi Shimizu. We sluiten af met 5 cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
The Grudge is één van die exponenten van arty-farty Japanse horrorkunst zonder inhoud, maar dan met een Amerikaans sausje, waardoor het geheel nog onappetijtelijker wordt. De beeldkwaliteit is maar matig, de geluidskwaliteit kan ermee door, en de disk bevat een mooie selectie extra's.