FILM
1862. Kapitein Giorgio Bachetti (Bernard Giraudeau) wordt overgeplaatst naar het platteland, wat hij niet zo goed ziet zitten omdat hij dan zijn geliefde Clara (Laura Antonelli) zal moeten missen. In het huis waar hij gekazerneerd is maakt hij kennis met Fosca (Valeria D'Obici), het nichtje van de bevelvoerende kolonel (Massimo Girotti). Het minste wat je van haar kan zeggen is dat ze knettergek is: ze heeft een vegevorderde staat van anorexia, ze heeft het bakkes van een paard, en telkens wanneer ze haar zin niet krijgt krijgt ze een zenuwtoeval waarbij ze gillend over de grond gaat rollen tot ze aandacht krijgt. Al van bij het begin toont ze een ongezonder interesse voor de kapitein, die niets van haar moet weten. De "relatie", als je het zo wil noemen, begint eerder op een poging tot stalking te lijken; de brave kapitein kan echter niets anders doen dan vriendelijk te blijven en op zijn minst haar avances in ontvangst te nemen, want anders krijgt het wicht weeral een zenuwtoeval. Haar behandelende arts (Jean-Louis Trintignant) vertelt Giorgio dat het toch niet veel meer uitmaakt, want Fosca heeft niet al te lang meer te leven, dus Giorgio zou zich beter met het feit verzoenen dat hij een beetje vriendelijk voor haar moet zijn. De goede intenties van de kapitein worden echter compleet verkeerd begrepen: Fosca slaagt erin om zijn relatie met Clara op de klippen te laten lopen, en wanneer de kolonel meent dat Giorgio van de naïviteit van zijn nicht misbruik heeft gemaakt, heeft de arme stumperd nog een duel op leven aan zijn been erbij.

Better to have lost in love than never to have loved at all.

Is het abnormale gedrag dat Fosca tentoon spreidt een verkapte vorm van liefde of de obsessie van een geestesgestoorde? Dit universeel liefdesverhaal waarbij het rollenpatroon van de Beauty en de Beast worden omgekeerd, is een beetje langdradig, maar uiteindelijk toch menselijk kostuumdrama over de meer claustrofobische aspecten van de liefde. Fosca wekt tegelijkertijd medelijden en aversie op; regisseur Scola stelt enkele pertinente vragen over het feit of je mooi moet zijn om bemind te worden, en hoe ver je kan gaan om die liefde desnoods te kunnen afdwingen. Dat Giorgio uiteindelijk op een zieke manier voor de charmes van Fosca valt, komt achteraf bekeken zeker niet geforceerd over, wat pleit vóór de geloofwaardigheid van de twee acteurs. De film is een scherpe karakterstudie waarin liefde niet alleen tragisch, maar zelfs bedreigend en angstaanjagend wordt. Ettore Scola verdient ook een pluim dat hij erin geslaagd is om zo'n butt ugly actrice te vinden om de rol van Fosca te spelen.

BEELD EN GELUID
Homescreen heeft deze film die oorspronkelijk in de catalogus van Paradiso zat, heruitgebracht in de reeks Italiaanse Meesterwerken. In tegenstelling tot de vorige uitgave is het hier wel een anamorfisch beeld, maar de print is niet bepaald de properste die voorhanden was. Er zit nogal wat ruis in het beeld, de kleuren zien er redelijk bedrukt en somber uit, en er is veel edge enhancement aanwezig, wat zich onder meer uit in het feit dat in een scène waarin Fosca een zenuwtoeval krijgt als ze buiten een begrafenisstoet ziet passeren, alle personages door de inval van het licht buiten een flinke blauwe halo schijnen te hebben. Ook zitten er erg veel printbeschadigingen in de vorm van krassen op het beeld. Qua geluid moeten we het stellen met een als 2.0 gecodeerde monotrack. Italiaanse films zijn meestal een giller wat geluid betreft: de hele geluidstrack is genasynchroniseerd, en van een beetje synchroon zijn van de lipbewegingen is er compleet geen sprake. De geluidseffecten zijn minimaal (en het minimum is meer bepaald niets).

EXTRA'S
De enige bonus op deze disk is een trailer.  

CONCLUSIE
Passione D'Amore is een oprechte film uit de Italiaanse cinema, die een betere behandeling op dvd had verdiend. De liefhebbers van het genre zullen echter de prent wel weten te smaken.