Jack Burridge (Andrew Garfield) is 24 jaar oud wanneer hij de jeugdgevangenis verlaat. De voorbije tien jaar heeft hij een straf uitgezeten wegens moord op een klasgenootje, uitgevoerd met zijn beste vriend Philip Craig die ondertussen zelfmoord heeft gepleegd. Jack heet eigenlijk Eric Wilson, maar om zijn integratie in de maatschappij makkelijker te maken is gekozen voor een nieuwe identiteit. Reclasseringsambtenaar Terry (Peter Mullan) wordt zijn steun en toeverlaat, want wennen aan een maatschappij die je nooit hebt gekend is moeilijk. Jack vindt werk in een transportbedrijf en sluit er vriendschap met z’n collega en leeftijdgenoot Chris (Shaun Evans). Niet lang nadien wordt hij verliefd op Michelle (Kathie Lyons), de secretaresse van de firma.

 

 

De reïntegratie van Jack is een moeilijke aangelegenheid, want de media heeft lucht gekregen van zijn vrijlating en via internet is een beloning van 20.000 pond uitgeloofd voor wie hem op het spoor komt. Dus drukt Terry hem op het hart nooit over zijn ware identiteit te praten, niet tegen Chris en evenmin tegen Michelle. Vooral die laatste vormt een probleem, want hoe kan hij een serieuze relatie met haar opbouwen als de belangrijkst feiten uit zijn verleden geheim moeten blijven? Met vallen en opstaan slaat Jack er zich door. Hij verzint wat over veroordelingen wegens joyriding of hij vermijdt het onderwerp gewoon zoveel mogelijk. Wanneer hij op een keer met Chris onderweg naar een klant een jong meisje redt uit een verongelukte auto, komt hun beider foto in de Manchester Evening: in het krantenkopje worden de beide jongemannen helden genoemd.

 

Michelle is fier op haar vriend en schenkt hem een leren portefeuille met zijn naam in goud op de binnenzijde. Maar ik ben niet jarig, zegt Jack onthutst. Da’s voor al je verjaardagen die we gemist hebben, zegt zij glimlachend, maar de dag nadien meldt ze zich ziek op het bedrijf en neemt ze de telefoon niet meer op. De baas belt en zegt dat Jack niet meer op het werk hoeft te verschijnen en Chris, z’n boezemvriend laat weten dat hij niks meer met hem wil te maken hebben. Is het waar?, vraagt hij nog, waarop Jacks wereld in elkaar stort: het is dus uitgelekt… 

 

 

Boy A is een sociaal-realistisch drama in de stijl van het werk van de Britse regisseur Mike Leigh, gebaseerd op de gelijknamige debuutroman van de eveneens Britse schrijver Jonathan Trigell (2004) die z’n inspiratie zocht in de Bulger-affaire die Engeland halfweg de jaren negentig beroerde na de moord van twee spijbelende schooljongetjes op een driejarige peuter. Regisseur John Crowley baseerde zich voor zijn film op het scenario van Mark O’Rowe met wie hij eerder zijn debuut Intermission (2003) realiseerde. Wat er is gebeurd, inclusief de procesvoering die heel kort aan bod komt, vertelt Crowley via flashbacks, waarbij hij in tegenstelling tot de schrijver de gruwelijks mishandelingen van het slachtoffer door de beide schooljongetjes achterwege laat. Hij legt de nadruk op de vraag of vergeving mogelijk is, of de daders, in dit geval Boy A, want Boy B is in de loop van het heropvoedingproces bezweken, of Boy A recht heeft op een nieuwe kans en of wij, de toeschouwers, bereid zijn om te geloven dat Jack een ander mens geworden is die het vertrouwen niet meer zal beschamen. Het is een moeilijke kwestie, want dergelijke drama’s doen zich regelmatig voor en het maakt niet uit of de daders 10, 14 of 16 jaar oud zijn, het blijven op één op andere manier kinderen die het product zijn van hun opvoeding en hun milieu en daarvoor dragen volwassenen, de maatschappij dus, de verantwoordelijkheid.

 

Regisseur Crowley maakt een indringende schets van de Noord-Engelse samenleving. Hij toont de kleine verwaarloosde huisjes, de nauwe stegen en verpauperde straten en laat ze contrasteren met de bloedmooie natuur. Tijdens het weekend gaat de jeugd er zoals elders uit de bol in kroegen en nachtclubs waarbij grote pullen bier en drugs aan de orde van de dag zijn. Tijdens Jacks eerste uitje met Chris en Michelle houdt de kijker de adem in: als dat maar goed afloopt, maar dat doet het, op een kleine confrontatie na tussen Chris en een jaloerse kerel wiens vriendinnetje hij versiert. Jack moet tussenbeide komen en deelt een paar flinke klappen uit. Misschien is hij toch niet veranderd? Ter compensatie maakt Crowley opnamen van de intieme relatie tussen Jack en Michelle in Michelle’s woonkamer, maar ze doen weinig terzake en ze houden de voortgang van het verhaal nodeloos op. Het ware beter geweest om het jonge stelletje naar buiten de sturen, de natuur in, want bedscènes zijn verworden tot de clichés van dit soort cinema. Ook de epiloog zit niet helemaal goed en komt wat geforceerd en gekunsteld over in een productie die voor de rest de eenvoud van plaats en handeling hoog in het vaandel voert.

 

 

Peter Mullan (Trainspotting, 1996) brengt een magnifieke interpretatie. Meer dan een toegewijde sociale werker is hij een vaderfiguur die erin slaagt om zijn pupil over z’n twijfels en z’n angst heen te helpen en het pad vrij te maken voor een nieuw begin en een geslaagde toekomst. Voor Terry is Jack de ideale zoon en het succesnummer uit zijn carrière na een mislukt huwelijk en een eigen kind dat geen moeite doet om aan de slag te gaan. Andrew Garfield (Lions For Lambs, 2007) heeft geen enkele moeite met Jack Burridge die hij als een goedlachse en een beetje verlegen jongen opvoert. In de loop van de film toont hij de toeschouwer op een verrassende, gevoelige en treffende wijze de verschillende gezichten en stemmingen van het personage, zijn innerlijke strijd, zijn verdriet en ten slotte – in een jachtige en zenuwslopende scène – zijn wanordelijke vlucht voor de paparazzi en de beschuldigende blikken van zijn omgeving. 

 

Regisseur John Crowley mocht in 2008 voor Boy A de Bafta Award voor Best Director in ontvangst nemen en kreeg de Prijs van de Oecumenische Jury op het Film Festival van Berlijn.

Boy A is opgenomen in HD en kan dus rekenen op haarscherp beeld. De kleuren variëren van staalblauw tot grijs met korrelvorming tijdens de donkere opnamen, zacht groen voor het Noord-Engelse landschap en gedempte tinten in de overige fragmenten. Van beschadigingen, compressiefouten en andere ongerechtigheden is geen sprake en de zwartniveaus zijn in orde met behoud van veel details. Het geluid maakt geen brokken en concentreert zich hoofdzakelijk vooraan. De soundtrack is haast onopvallend en vooral sober.

Als extra is er de Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers.

Boy A is een aangrijpende film die niet onberoerd laat. Regisseur John Crowley maakt zelf geen keuze, die laat hij over aan de kijker die er beslist een hele kluif aan heeft, want uiteindelijk is ook een moord, gepleegd door een tienjarige, een gruwelijke misdaad waartegen zinvolle argumenten en redelijke overwegingen nauwelijks opgewassen zijn. Crowley maakt het de kijker bovendien moeilijk door zijn hoofdpersonage voor te stellen als een aimabele, nuchtere en goedgemanierde jonge kerel die berouw heeft over wat tijdens zijn jeugd is gebeurd. De technische afwerking van deze dvd is goed, de bonusafdeling eerder leeg.