FILM
Overgestresseerde advocaat Peter Banning (Robin Williams) moet alweer een gezellige familiebijeenkomst opzij schuiven voor een zakenmeeting. Niemand zou kunnen vermoeden dat hij vroeger Peter Pan was, het jongetje dat nooit volwassen zou worden, maar dat toch uiteindelijk heeft gedaan. Wie nog zijn wenkbrauwen het hardst fronst bij een dergelijk gegeven is Peter zelf, totdat op een avond zijn kinderen worden ontvoerd door kapitein James Hook (Dustin Hoffman). Die wil Peter Pan uiteraard dwingen tot de ultieme confrontatie in Never Never Land, en enkel na lang aandringen van oma Wendy (Maggie Smith) begint Peter te geloven dat er wel eens een kern van waarheid in deze toedracht zou kunnen zitten. Peter is alleen alle vaardigheden vergeten die hem eertijds zo uniek maakten, bijvoorbeeld vliegen, om er maar eentje te noemen. De fee Tinkerbell (Julia Roberts) en zijn vrienden, the Lost Boys, wacht de helse taak om Peter Pans herinneringen terug aan te wakkeren. En het is nodig, want Hook wil zich door middel van Peters kinderen voor het onrecht dat hem is aangedaan...

Niet alleen Disney probeert tegenwoordig zijn sequels uit te melken, zoals met Peter Pan II: Return To Neverland, niemand minder dan Steven Spielberg heeft hen dit al jaren geleden voorgedaan met deze Hook, de live action-verfilming van een mogelijk vervolg op de klassieker van J.M.Barrie, Peter Pan, wellicht nog het bekendst in de versie van Disney. Nu, wie gelooft dat elke film van Spielberg een onaantastbaar meesterwerk is, moet maar eens naar deze prent kijken. Akkoord, dit is leuk familie-entertainment, maar enige diepgang (en dan bedoelen we niet de melige laag moraal) is wel érg ver te zoeken. Spielberg wou vooral zijn doos met speciale effecten nog eens goed opentrekken, en dát is dan weer aardig gelukt, maar intussen door de huidige state of the art wat voorbijgestreefd. Voor de rest lijdt de film aan zware bloedarmoede, waarbij zelfs namen als Dustin Hoffman en Steven Spielberg pleisters op een houten been zijn, om het even in de piratensfeer te houden. Het gesternte waaronder deze film werd gedraaid was wel erg ongunstig, en de grootste flater die de producenten hebben geslagen was Julia Roberts te willen casten voor de rol van Tinkerbell. Mevrouw Roberts heeft duidelijk een groter ego dan herseninhoud; het feit dat ze - met CGI verkleind - praktisch alleen op blue screen heeft mogen spelen zinde haar al niet vanaf dag één, en ze liet dat dan ook zeer goed merken, zowel on-screen als off-screen, waarna ze nog jaren naar de bijnaam Tinker-Hell heeft moeten luisteren. Alle schuld op Roberts schuiven is ook niet helemaal eerlijk, want de campness tout court neemt soms monsterlijke proporties aan, niet in het minst in de gedaante van het spook-van-de-opera van dienst, Dustin Hoffman, van wie we toch wel wat beters gewoon zijn dan rond te huppelen in een afgedankt operettekostuum. Robin Williams' rol kan nog niet bij benadering tippen aan die in Dead Poets Society of Good Morning Vietnam; de man schijnt een talent te hebben om te schipperen tussen briljante en lamentabele vertolkingen, maar een middenweg schijnt er niet te zijn. De deftigste vertolking is nog al bij al afkomstig van Bob Hoskins, als Hooks onhandige assistent. Voor de rest wordt de film overladen met een rits niet ter zake doende cameo's, zoals van Glenn Close, Phil Collins, en zelfs Gwyneth Paltrow. Grootste gebrek is dat het scenario een compleet nieuwe dimensie verschaft aan het begrip pointless; als men de helft van het budget van de speciale effecten had uitbesteed aan een gage voor een deftige scriptschrijver, was de film een stuk beter geweest. Tot onze grote verrassing heeft de film in 1991 maar liefst vijf Oscar-nominaties gehaald in verschillende, veelal technische categorieën, maar heeft er geen één van kunnen verzilveren.

BEELD EN GELUID
Zoals bij de meeste releases van Columbia Tristar is er technisch bitter weinig aan te merken op deze release. De randen van het beeld zijn af en toe wat naar de wazige kant, en de kleuren zijn wat bleek, maar aliasing of beeldbeschadigingen zijn niet terug te vinden. Ook weer de vergelijking makend met recentere films is dit alles behalve een referentie-release, maar naar alle gangbare maatstaven meer dan voldoende. Voor een film met veel dure speciale effecten is de Dolby Digital 5.1-track een beetje aan de platte kant: er zit weinig diepte in de surround-effecten, en de subwoofer wordt amper benut. De dialogen zijn goed gericht en goed verstaanbaar, en de muziek, uiteraard van de hofcomponist van keizer Spielberg, John Williams, wordt goed ondersteund. Kortom, geen topper, maar zonder noemenswaardige fouten, en da's meer dan sommige andere releases.

EXTRA'S
Deze release wordt bestempeld als zijnde een collector's edition, maar dat is een vlag die vele ladingen kan dekken. De menu's zijn geanimeerd en overzichtelijk, maar vre-se-lijk langdradig. Eerst en vooral krijgen we een 7 minuten durende making of-documentaire, nog maar eens een aangedikte trailer. De trailer zelf vinden we ook terug, vergezeld door cross-promotionele trailers voor Bicentennial Man, Muppets From Space en Stuart Little. Niet alleen werd het concept van sequels van Disney-klassiekers door de makers van deze DVD afgekeken, ook van een spelletje zoals je op de meeste Buena Vista-releases terugvindt, word je niet gespaard. Met dat verschil dat het spel hier mogelijk nóg slechter in elkaar zit, en nóg langdradiger is. De bedoeling van het spel zelf is ons overigens nog steeds niet echt duidelijk. Dan maar naar de fotogallerijen: drie in aantal, met elk een selectie van foto's en tekeningen die automatisch als een slide-show de revue passeren. Tot slot krijgen we nog wat informatie over cast en crew.

CONCLUSIE
De premisse wat er zou gebeuren als Peter Pan tóch ooit volwassen zou worden, is volgens ons te zwak om een behoorlijke film van te maken; als zelfs Spielberg zoiets niet op een boeiende manier kan, wie dan wel? Op gebied van extra's is dit van Columbia één van de minst interessante releases totnogtoe, de superbit-collectie natuurlijk uitgezonderd.