Powaqqatsi
In de jaren 80 was het helemaal niet zo vanzelfsprekend dat de filmkijker een kaartje kocht om in de bioscoop een documentaire te bekijken. Tot ieders verbazing werd Koyaanisqatsi een gigantisch succes, toch duurde het zes jaar vooraleer de opvolger klaar was. Ondertussen was er al heel wat veranderd. De Berlijnse muur lag plat en het angstgevoel dat typisch was voor de jaren 80 was verdwenen. Er werden nog evenveel kernraketten als vroeger geproduceerd en de mens was nog altijd een even smerig beest, alleen leefde hij in de jaren 90 in een roes. Dat zal wellicht de hoofdreden zijn waarom de opvolger niet zo'n impact maakte. Koyaanisqatsi was een uiting van angst, na afloop werd je eraan herinnerd dat de mensheid helemaal niet goed bezig is. Bij Powaqqatsi voel je dat niet. Meer zelfs, ofschoon de film net zoals zijn voorganger een collage is van adembenemende cinematografie, raakt Powaqqatsi nooit de juiste snaar.

Misschien is Philip Glass één van de schuldigen. Neen, begrijp ons niet verkeerd: zijn score is fenomenaal, alleen koos de componist voor opzwepende Afrikaanse beats zoals we die van het latere Dead Can Dance-werk kennen en dat heeft niet hetzelfde effect als bij de eersteling. Ook Reggio gaat niet vrijuit. Ieder shot is fenomenaal en de eerste beelden die je ziet van honderden arbeiders uit het Braziliaanse Amazonewoud die zakjes slijk naar boven sjouwen laat indruk na. Het probleem is wel dat er geen structuur zit in Powaqqatsi. Je krijgt het gevoel dat je naar een fotoalbum zit te staren van iemand die weet hoe hij moet fotograferen, maar eens je het boek dichtklapt ben je alle kiekjes vergeten. Een ander probleem is het moraliserende vingertje van Reggio. Hij zegt geen woord, maar het is zonneklaar dat hij ons wil doen geloven dat onze medemens uit de Derde Wereld ondanks zijn miserie gelukkiger is dan de westerlingen. Is dat zo? Zou het niet kunnen dat de lach van een Nigeriaan breder wordt als hij de geneugten (of zo je het wil de duivelse verleidingen) van onze westerse maatschappij heeft leren kennen? Wat niet weet, niet deert.

BEELD EN GELUID
Er is een duidelijk onderscheid tussen Koyaanisqatsi en Powaqqatsi. Natuurlijk moet je er rekening mee houden dat er technisch ook een verschil van zes jaar tussen de twee documentaires zit. Koyaanisqatsi is wel imponerend mooi, maar de gerestaureerde versie heeft nog last van een witte korrellaag. Storend werkt dat niet, maar het verschil met Powaqqatsi is enorm. Het geluid staat op een krachtige DTS-HD 5.1-band en dat is maar goed ook, want de score is één van de hoofdrolspelers.

EXTRA'S
Het bonusmateriaal is naar Arrow-gewoonte weer helemaal dik in orde. Allereerst vind je op de twee schijfjes een hele resem interviews met zowel Reggio als Glass, die ook al op de Europese dvd-uitgave te vinden was. Tevens is er een boekje van 72 (!) pagina's met daarin teksten van o.a.  Anton Bitel, Michael Brooke, Peter Cowie en Jean-Baptiste Gouyon. Anima Mundi is een leuk toemaatje: een 28 minuten durende kortfilm waarin Reggio 70 verschillende diersoorten filmt op de tonen van (alweer) Philip Glass.

CONCLUSIE
Koyaanisqatsi is ondertussen meer dan dertig jaar oud maar heeft nog niets van zijn kracht ingeboet. Ook de boodschap blijft jammer genoeg vandaag nog overeind. De opvolger Powaqqatsi is wel van minder allooi, maar nog altijd het werk van een grootmeester. Wie deze twee films op Blu-ray wil moet evenwel zijn soelaas in Engeland zoeken.