FILM
Filmsterren Don Lockwood (Gene Kelly) en Lina Lamont (Jean Hagen) scoren niet alleen de ene filmhit na de andere, het al dan niet bestaan van een amoureuze relatie tussen het koppel is dé meest over de tong gaande roddel in de gespecialiseerde vakpers - maar de twee kunnen elkaar nauwelijks uitstaan. Ze spelen voor het oog van de camera het glamoureuze koppel omdat elke film met hun naam op gehaaid een hit wordt in het Hollywood van 1927, hoogtijd van de stomme film. Don's filmstudio staat onder zware druk omdat de nieuwe film van concurrent Warner Bros (!), The Jazz Singer, de eerste film mét geluid een onverhoopt succes wordt. Studiobaas R.F. Simpson (Millard Mitchell) kan niet anders dan zelf een experiment in die richting te wagen, en het probleem daarbij is Lina. Lina heeft namelijk een stem als een verroeste kettingzaag, wat ineens ook de reden is waarom Don altijd het woord voor hen twee moest doen. Wanneer Don op een avond op weg naar huis het hemd van het lijf gescheurd wordt door een meute opdringerige fans, duikt hij min of meer onvrijwillig in de auto van theater-actrice Kathy Selden (Debbie Reynolds). Wanneer ze elkaar later op een feestje terugzien, wordt Lina stikjaloers. En het zal er niet op beteren, want Don's vaste pianist en beste vriend Cosmo Brown (Donald O'Connor), is op het lumineuze idee gekomen om Lina's kraaienstem te laten overdubben door Kathy. Bovendien is de nieuwste prent van het koppel, The Duelling Musketeer, door een testpubliek afgekraakt, en de enige hoop om er nog iets deftigs van te maken, is het geheel om te vormen tot een musical.


Singin' In The Rain is eigenlijk een ode aan de grote musicals van weleer van de hand van de historische musical-producer Arthur Freed en zijn hofcomponist Nacio Herb Brown. Op één na (Moses Supposes) komen alle liedjes uit deze musical feitelijk uit andere musicals uit de jaren '20 en '30 (waarvan de titels de meesten toch niets zouden zeggen), en omdat de film net gaat over de overgang van de stomme film naar de geluidsfilm, hebben de makers hierbij het perfecte alibi gevonden om terug te kunnen grijpen naar deze klassiekers. Dit originele uitgangspunt is de sterkte en tegelijkertijd ook de zwakte van de film zelf, want van dit op zich leuke gegeven blijft er ontzettend weinig over als men alle oeverloos lange zang- en dansnummers even buiten beschouwing laat, en verwatert de rest in een slap en voorspelbaar liefdesverhaaltje. De choreografie en de muziek is topwerk, maar soms eindeloos repetitief en langdradig, waarbij elk refrein tot bloedens toe wordt platgeslagen. Het acteerwerk is solide, maar erg stereotiep; zo is de feeks die Jean Hagen neerzet - en vooral dan de stem - een afdrukje van de boze heks uit Sneeuwwitje, en draait de rest van de cast rond all-round performer Gene Kelly. Maar zoals het met vele filmgoden uit die tijd het geval is, is een dergelijke sterrenstatus allerminst een garantie voor vernieuwend of baanbrekend werk, want de scenario's werden als het ware op maat van de acteur gesneden. Wat niet wegneemt dat hij en Donald O'Connor af en toe toch een knap staaltje acrobatie weggeven, en daarbij af en toe een leuke one-liner aflevert.


BEELD EN GELUID
Het 1.33:1 beeldformaat benadert zo goed als volledig het "academy format" 1.37:1 wat gebruikelijk was voor die tijd. Speciaal voor de vijftigste verjaardag van de film is deze versie geremasterd, en dat is er aan te merken; deze film bewijst eens te meer dat élke film uit die periode mits de benodigde aandacht én een solide partij computers kan worden omgetoverd tot een prent die kwalitatief gezien vorig jaar had kunnen gedraaid geweest zijn. Meer nog, de beeldkwaliteit overtreft hier en daar zelfs die van recentere films; scherp afgelijnde kleuren, geen printbeschadigingen (hoe is het mogelijk?), en nauwelijks artefacs. Om zowel de puristen als de perfectionisten tevreden te stellen, bevat de film zowel de originele mono-geluidstrack als een Dolby Digital 5.1-remix, die misschien de muziek iets dieper laat overkomen, maar qua ruimtelijke spreiding nauwelijks van het origineel verschilt. Beide mixen zijn meer dan adequaat genoeg om het geheel te ondersteunen. Misschien een stomme opmerking, maar de off-syncstukken in het midden van de film zijn natuurlijk bewust aangebracht, want maken deel uit van de plot.


EXTRA'S
Speciaal voor de 50e verjaardag van deze klassieker heeft Warner deze prent nog eens voorzien van alle bonusmateriaal wat voorhanden was, wat voor een film van dergelijke ouderdom allerminst voor de hand ligt. Eerst en vooral heeft men voor de commentaartrack van de film iedereen opgetrommeld die bij het maken van de film betrokken was, en het tijdige nog niet met het eeuwige heeft verwisseld. Zo te horen is de commentaartrack gemonteerd uit verschillende bijdragen, waaronder de voornaamste acteurs Donald O'Connor, Debbie Reynolds, Cyd Charisse en Kathleen Freeman zijn, naast coregisseur Stanley Donen, scenaristen Betty Comden en Adolph Green. Om de leemtes in het commentaar op te vullen, heeft men ook nog filmgeschiedkundige Rudy Behlmer en super-superfan Baz Luhrmann gevraagd om hier en daar een hoekje op te vullen. Onder de hoofding "Reel Sound" vinden we vier oude filmfragmenten die de filmgeschiedenisboeken zijn ingegaan als de eerste geluidsfilms: Don Juan, The Jazz Singer, The Lights Of New York en The Broadway Melody. Singin' Inspirations activeert een soort White Rabbit-feature, waarbij je op cruciale ogenblikken in de film kan zien in welke andere films de prent zijn mosterd heeft gehaald. Op de eerste disc vinden we ook een trailer, informatie over de cast, en een lijst met gewonnen awards.


Disc 2 bevat nog meer lekker voer voor de filmfanaten. De eerste documentaire "Musicals, Great Musicals: The Arthur Freed Unit At MGM" duurt maar liefst anderhalf uur, en is één groot eerbetoon aan het werk van musical-pionier Arthur Freed. Het aantal historische filmfragmenten die speciaal voor deze disc werden van onder het stof gehaald, is amper nog te tellen. Bovendien is deze documentaire duidelijk niet even snel in elkaar gedraaid, wat ook mooi meegenomen is. De tweede documentaire "What A Glorious Feeling" is iets korter (toch nog 35 minuten), en gaat meer over het maken van Singin' in the Rain zelf, met als gastvrouwe Debbie Reynolds zelf, en is veel minder interessant dan deze op het eerste zicht lijkt. Zoals gezegd zijn bijna alle muziekfragmenten afkomstig uit andere musicals, en het mooie is dat we onder de feature "Excerpts From Films Where The Songs Originated" ook alle desbetreffende stukjes kunnen zien. Uiteraard moet je de soms lachwekkende kwaliteit er maar voor lief bijnemen. Met het stukje "You Are My Lucky Star" hebben de samenstellers van deze DVD zowaar nog een verwijderde scène gevonden. Verder is er nog een fotogalerij present, een reeks originele geluidsopnames en een easter egg.


CONCLUSIE
Misschien niet echt een daverend of bijster origineel scenario, maar Singin' In The Rain is absoluut een niet te verwaarlozen schakel in de filmgeschiedenis. De melige muziek en de gedateerde danspasjes moet je er dan wel bij nemen voor wat ze zijn. Het pakket extra's maakt deze 2-disc release alvast de moeite waard, en overstijgt wat ons betreft de film zelf.