FILM
Op haar 43e is Bridget Jones (Renée Zellweger) voor de zoveelste keer vrijgezel. In Bridget Jones 2: The Edge Of Reason waren we nog getuige van de grote verzoening met haar grote liefde Mark Darcy (Colin Firth), maar het feit dat Mark meer tijd spendeert aan zijn hectische job als mensenrechtenactivist dan aan haar, heeft de relatie op de klippen doen lopen. Dát en het feit dat Mark intussen met een ander (Agni Scott) is getrouwd, natuurlijk. Bridget en Mark zien elkaar terug op de begrafenis van Daniel Cleaver (Hugh Grant), die vermist is in één of andere jungle. Bovendien schijnt iedereen Bridgets vriendenkring bezig te zijn met hun kroost - zelfs de homo uit het gezelschap, Tom (James Callis), is met zijn vriend bezig een kind uit Afrika te adopteren - zodat Bridget op de avond van haar 43e verjaardag moederziel alleen in haar appartement zit weg te kwijnen, terwijl al haar vriendinnen met hun respectievelijk nageslacht bezig zijn.
 

 

Onder impuls van haar collega Miranda (Sarah Solemani) besluit Bridget het over een andere boeg te gooien, en ze gaan samen naar een rockfestival om er stevig de bloemetjes buiten te zetten, en, om het met Bridgets eigen woorden te zeggen, zich eens stevig te laten palen. Al op de eerste avond belandt onze favoriete productieassistente tussen de lakens met de knappe Amerikaanse playboy Jack Quant (Patrick Dempsey), die achteraf een wiskundige blijkt te zijn die miljardair is geworden met een door hem opgerichte datingsite. Een week later zijn Bridget en Mark door een samenloop van omstandigheden meter en peter van het kind van Bridgets vriendin Jude (Shirley Henderson). Op het doopfeest stroomt de alcohol rijkelijk, en wanneer Bridget verneemt dat Mark op het punt staat te scheiden, belanden ze samen in bed. Voeg daarbij het feit dat veganistische condooms misschien wel goed zijn voor het milieu en de dolfijntjes in de zee, maar nogal snel bio-afbreekbaar zijn, en u weet waar dit op uitdraait.

Tot overmaat van ramp schat de gynaecologe, dr. Rawlings (Emma Thompson), de datum van conceptie pal tussen de twee neukbeurten. Omdat een zwangerschap op je 43e sowieso een risico op miskraam inhoudt, weigert Bridget een vruchtwaterpunctie - om maar te zwijgen over de problemen die het vergaren van DNA van de beide aspirant-vaders met zich meebrengen - en zal ze een andere manier moeten zien te verzinnen om te bepalen wie van de twee zich binnenkort papa zal mogen noemen. Bridget kennende probeert ze natuurlijk de éne leugen te verbergen met een andere, nog grotere leugen, waardoor het boeltje in haar gezicht dreigt te ontploffen en ze uiteindelijk zonder partner dreigt te vallen. En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, kandideert Bridgets moeder (Gemma Jones) voor een zitje in de gemeenteraad met een programma dat bol staat van de 'familiewaarden', en een ongehuwde zwangere dochter is wel het laatste wat ze kan gebruiken...

Na het eerder makke tweede deel wordt de Bridget Jones-trilogie in stijl afgesloten door regisseur Sharon Maguire, regisseur van het origineel. Wat begon als een reeks columns in The Independent, geschreven door het fictieve personage waarvan auteur Helen Fielding de pen vasthield, lag aan de basis van het chicklit-genre waarvan geen enkel werk vermoedelijk ooit een Nobelprijs literatuur zal winnen (alhoewel, na Bob Dylan is alles mogelijk). Het succes van de films toont alleszins aan dat dit medium beter geschikt is om de vrolijke strapatsen van onze emotioneel labiele Bridget weer te geven, en de vertolking van Renée Zellweger is daar niet vreemd aan. Voor de derde film werd gelukkig de plot van het derde boek van Fielding, Bridget Jones: Mad About The Boy, met één welgemikte worp naar de prullenmand verwezen. Dat het vijfde boek zich vijf jaar na de dood van Mark Darcy afspeelt, en Bridget daarin de handen vol heeft met haar twee (!) kinderen de baas te worden, was wellicht een brug te ver. We kunnen de vrouwelijke kijkers alvast gerust stellen: Darcy leeft nog, maar is een nog even onverbeterlijke droogstoppel als altijd. Daniel Cleaver daarentegen is vermoedelijk opgegeten door de krokodillen, alhoewel we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid mogen veronderstellen dat zelfs de krokodillen hem niet lusten. De toon wordt alvast gezet door bij zijn begrafenis de kerk te bevolken met een dwarsdoorsnede van het Oostblok-prostitutiemilieu.

De plot van de film is grotendeels afgekeken van Blake Edwards' onvolprezen komedie Micki & Maude, zij het dat de mannelijke en vrouwelijke personages stoelendans hebben gespeeld: in plaats van een man met twee zwangere vrouwen, heeft Bridgets kleine twee mogelijke vaders, en is de plot flink gekruid met ingrediënten die u in zowat elke draaideurenkomedie terugvindt. Het tijdskader, de wereld van het internet-daten met alle bijhorende seksuele uitspattingen vandien, is echter raak getypeerd, alsook de hipsters die op het punt staan Bridgets redactie een restyling te geven dat het geen naam heeft. De fictieve vrouwenrechtenvereniging die door Mark Darcy wordt verdedigd, lijkt té veel op Pussy Riot om toeval te zijn, en we krijgen zelfs een demonstratie van het mediatrucje waar de vrouwen hun bekendheid aan te danken hebben; ze zien er alleszins appetijtelijker uit dan de dronken Schotten die tijdens een live-uitzending op klaarlichte dag de maan laten schijnen. Sommige grappen, zoals Bridget en haar hedonistisch ingestelde vriendin die op een festival zanger Ed Sheeran straal voorbij lopen, zijn té goed materiaal om slechts als behangpapier te fungeren in een derderangs onderbroekenkomedie, dus Bridget Jones's Baby is méér dan een zoveelste boertige dijenkletser. Het hardst hebben we toch moeten lachen met Emma Thompson als de gynaecologe van dienst, die zich te pletter moet liegen om aan potentiële vader A het bestaan van potentiële vader B niet te onthullen en vice versa, maar intussen eigenlijk gewoon iedereen zit uit te lachen.

BEELD EN GELUID
Bridget Jones's Baby werd digitaal geschoten (ja, ik besef dat ik met met deze woordspeling op bijzonder glad ijs waag) en werd op Blu-ray gezet met een erg mooie, kleurgetrouwe transfer waarin de roze pastelkleurtjes die passen bij de peperkoekendozenromantiek treffelijk tot hun recht komen. Saturering en detail zijn prima; in de donkere zaal waarin Ed Sheeran optreedt is het schaduwdetail fijn genoeg, en in het kerkgebouw waar de begrafenis van Daniel Cleaver plaatsvindt, zien we in het kerkmeubilair fijne textuur - alhoewel de kans groot is dat u op dat ogenblik naar iets anders aan het kijken bent. De DTS-HD MA 5.1-track weet de ambiance goed weer te geven en bevat enkele leuke hedendaagse popsongs, maar laat het uiteraard wat afweten op gebied van vuurgevechten en vliegende ruimteschepen. Alhoewel de zorb dicht in de buurt komt.

EXTRA'S
Naar verluidt zou er een alternatief einde bestaan waarbij de ándere gegadigde de vader blijkt te zijn, maar die hebben we hier niet teruggevonden. Het alternatieve einde (3:51) bevat een andere aftitelingsband, waarop de gasten op het trouwfeest van Bridget, al dan niet onder invloed van alcohol, hun visie op de trouwpartij geven. Negen andere verwijderde en alternatieve scènes (17:25) en een gag reel (2:06) vormen de voornaamste brok van het bonusmateriaal. De vijf documentaires Full Circle - The Making of Bridget Jones's Baby (18:54) zijn vrij licht uitgevallen. Renée Returns (4:33) toont ons in een notendop de terugkeer van cast en crew naar het Bridgetverse, The Difference That 15 Years Makes (2:32) een overzicht van de personages die intussen een kilootje meer of een paar plukjes haar minder hebben, Bridget's Boys (5:39) laat ons kennismaken met de twee potentiële vaders, een oude bekende en een nieuwe suitor, In London, In Love (2:58) neemt ons mee naar de stad in het algemeen en Bridgets zelfde éénpersoonsappartement in het bijzonder, en Sharon's Show - The Director (3:15) bewierookt de vrouwelijke regisseur die voor de tweede keer op de regisseursstoel van een Bridget Jones-film plaatsneemt. Allemaal zeer luchtig zoals de film zelf, maar weinig substantieel.

CONCLUSIE
Het is zoals Emma Thompson als gynaecologe een beetje smalend zegt: Bridget Jones's Baby is zoiets als de finale van X-Factor: wil je dat Mark de vader is, druk dan op één, voor Jack, druk op twee. De Jones-films bieden een unieke mix van Brits flegma en redelijk raunchy onderbroekenlol, door Universal op een goede Blu-ray gezet, maar met een tegenvallende selectie extra's.